Της Μυρσίνης Δογάνη
Ο λόγος για την Παιδεία. Ο φακός στα σχολεία. Ο ζόφος για τους δασκάλους. Ο καημός για τα παιδιά. Το όνειδος σε εκείνους που διαθέτουν επιδερμίδα.
Πόσες σημασίες έχει η λέξη παράδοση; Με μια πρόχειρη καταγραφή καταλήγουμε στις εξής τρεις: α) ακολουθώντας τα βήματα των προγενέστερων, β) προσφέροντας κάτι που είναι σημαντικό και γ) παραδοχή της ήττας. Ίδια λέξη, διακριτές έννοιες. Εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν ταυτόχρονα σε μια γλωσσική πράξη. Σε μια όμως νομοθετική πράξη;
Με μια δυστοπική ευφυΐα, οι καινούργιες διατάξεις του υπουργείου Παιδείας περικλείουν όλες αυτές τις έννοιες της λέξης παράδοση μέσα σε δυο απλές θεσμικές κινήσεις. Σατανικό.
Η τοποθέτηση κάμερας εντός των σχολικών τάξεων έρχεται ως υγειονομικός μεν, νεωτερισμός δε, στην παραδοσιακή διδασκαλία. Αποτελεί γεγονός πως η τεχνολογία είναι μέρος της ζωής μας και πρέπει να την χρησιμοποιούμε υπέρ μας, διαφορετικά κινδυνεύουμε να καταχωρηθούμε και ως παρωχημένοι. Έτσι, η τοποθέτηση των καμερών στα σχολεία έρχεται ως νεωτερική απάντηση στην παράδοση της διδασκαλίας διά ζώσης. Εδώ η παράδοση αφήνει τα βήματα των προγενέστερων τρόπων διδασκαλίας και γίνεται «πανεποπτικός» νεωτερισμός. Δυστοπία.
Ταυτόχρονα, οι κριτικές που δέχτηκε αυτός ο νεωτερισμός σε σχέση με την προστασία των προσωπικών δεδομένων και τη διαφύλαξη της έννοιας της διδακτικής ενσυναίσθησης που πρέπει να υπάρχει σε μια σχολική τάξη απαντήθηκαν πάλι με τη χρήση της έννοιας της παράδοσης. Οι κάμερες δεν θα αναμεταδίδουν την εξέταση του μαθητή, θα αναμεταδίδουν μόνο την παράδοση του μαθήματος από τον δάσκαλο. Εδώ η παράδοση αφορά την προσφορά της γνώσης στους μαθητές.
Δυστυχώς, ο κίνδυνος να χαρακτηριστεί ως παρωχημένος εκείνος που ανέσυρε από το χρονοντούλαπο τη διάκριση μεταξύ παράδοσης και εξέτασης έχει αυξηθεί σε μία κλίμακα που ξεκινάει από γραφικότητα και καταλήγει σε boomer. Αμηχανία.
Παράλληλα με τις τεχνολογικές και νεωτεριστικές γραφικότητες, έρχεται και το ζήτημα της αύξησης του αριθμού των μαθητών σε δημοτικά και νηπιαγωγεία σε 25 με δυνατότητα να φτάσουν και τους 27. Ένας δάσκαλος, 27 παιδιά. Η ενδελεχής αναζήτηση παιδαγωγικών κριτηρίων γι’ αυτή την αύξηση επέβη άκαρπη από την υπογράφουσα. Το follow the money είναι το προφανές και δεν θα του αφιερωθεί παραπάνω χώρος σε αυτή την ανάλυση.
Εκείνο που δεν είναι προφανές, αν δεν επισκεφτεί κάποιος ένα μέσο ελληνικό δημόσιο σχολείο, είναι το καθεστώς ήττας που πρόκειται να βιώσουν τα παιδιά, οι δάσκαλοι και οι γονείς που θα πρέπει να λειτουργήσουν υπό αυτές τις συνθήκες. Εδώ η παράδοση γίνεται παραίτηση, γίνεται ήττα, γίνεται προδοσία. Μια προδομένη σχολική πορεία. Ηττημένοι από το θεσμικό όργανο που θα έπρεπε να παλεύει για εκείνους, που πρέπει να εργάζεται για χάρη της παιδείας. Προδοσία.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
