Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
«Επικοινωνία Τραμπ - Ερντογάν για τις εξελίξεις σε ανατολική Μεσόγειο και Λιβύη» λέει... Πότε; Την ώρα που ο πρώτος, στριμωγμένος στο καναβάτσο από τους εξεγερμένους Αμερικανούς πολίτες και τη διεθνή κοινότητα μετά τη δολοφονία Φλόιντ, χρειάζεται μια ανάσα. Μια προεδρική, ας πούμε, ανάσα: να δείξει ότι είναι ακόμα ο Πρόεδρος, ότι δεν τρέχει τίποτα κι ότι ελέγχει, δήθεν - τάχα μ’ την κατάσταση...
Και παίρνει τηλέφωνο τον Ερντογάν!... Ούτε τον Πούτιν, ούτε τη Μέρκελ, ούτε τον Σι Τζινπίνγκ, τον φίλο του τον Ερντογάν παίρνει. Κι εκείνος του τη δίνει την ανάσα. Άμεσα, απλόχερα, με το αζημίωτο του τη δίνει. Σαν ίσος προς ίσο: «Συμφωνήσαμε σε ορισμένα ζητήματα που σχετίζονται με τις εξελίξεις στη Λιβύη, τη Συρία και την ανατολική Μεσόγειο» ανέφερε ο Τούρκος Πρόεδρος σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ενώ «ο Λευκός Οίκος επιβεβαίωσε τη συζήτηση μεταξύ των δύο ανδρών» έγραψε ο Τύπος.
Όπερ διερμηνευόμενο σημαίνει: «Να, τίποτα, κάτι θεματάκια έχουμε εκεί κάτω, Λιβύη, Συρία και τα πέριξ» - την ανατολική Μεσόγειο δηλαδή. Που πάει να πει Αίγυπτο, Κύπρο, Κρήτη και όλα τα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους με την... ευρεία έννοια. Και, σαν αφεντικά που είμαστε, συζητάμε πώς θα τα λύσουμε: «Σαν αφεντικά που είμαστε»... Τουτέστιν σαν άρχοντες - διαχειριστές, σαν δυνητικοί κατακτητές, σαν υπερδυνάμεις!...
Ε, όχι και σαν υπερδυνάμεις, ρε φίλε! Εντάξει, την Αμερική να την πεις υπερδύναμη - αν και τώρα τελευταία έχει αρχίσει και τα φτύνει. Αλλά η Τουρκία… Πότε έγινε υπερδύναμη η Τουρκία;
Έγινε, όπως υποστηρίζει η εγχώρια τουρκική διπλωματία: «Ο τουρκικός γεωπολιτικός άξονας εξουσίας είναι πλέον αισθητός από τον Περσικό Κόλπο έως τη βόρεια Αφρική και την Ερυθρά Θάλασσα, από τα Βαλκάνια έως τον Καύκασο και την κεντρική Ασία» διακηρύσσουν για λογαριασμό του «πορθητή Ερντογάν» οι κυβερνητικοί αρθρογράφοι - αναλυτές.
Γίνεται, όπως εκτιμούν οι Ευρωπαίοι ειδικοί αναλυτές εξηγώντας ότι, με εφαλτήριο την πανδημία, «η Τουρκία αναπτύσσει μια πιο αποφασιστική εξωτερική πολιτική, αμφισβητώντας την τάξη τής ανατολικής Μεσογείου, επαναπροσδιορίζοντας τα θαλάσσια σύνορα με επιχειρήσεις γεωτρήσεων φυσικού αερίου σε αμφισβητούμενες περιοχές περί την Κύπρο και την Κρήτη, επιδιώκοντας να διαπραγματευτεί νέους κανόνες στην περιοχή βάσει τετελεσμένων γεγονότων που διαδέχονται το ένα το άλλο» κ.λπ., κ.λπ....
«Ο Ερντογάν επεκτείνει τον ρόλο της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο ανταγωνιζόμενος την Ευρώπη» τιτλοφορούν τις εκθέσεις τους, χτυπώντας καμπανάκι στην Κομισιόν, την ηγεσία τής Ε.Ε. και σε κάθε ηγέτη κάθε χώρας - μέλους που διαθέτει ακοή και όραση...
Αλλά ο δικός μας... ΑΟΖ ηγόραζε. Και μην με ρωτάτε ποιος δικός μας! Για τον πρωθυπουργό της χώρας ομιλώ. ΑΟΖ ηγόραζε και πανηγύριζε!... Λες και κατατρόπωσε τον Ερντογάν, λες και πήρε τη ρεβάνς για το κάζο που έφαγε με τη συμφωνία Τουρκίας - Λιβύης: «Η συμφωνία καθιστά σαφείς κανόνες στη θάλασσα της Μεσογείου και εγγράφεται ως ιστορικό, πολιτικό και νομικό δεδομένο για ολόκληρη την περιοχή...»
Όχι, δεν έπρεπε να υπογραφεί η συγκεκριμένη συμφωνία, αντέδρασε αμέσως ο πλέον αξιόπιστος (γνώμη μου, ε;) διπλωμάτης της χώρας, ο δικός μας (γνώμη μου, πάλι) Νίκος Κοτζιάς: η Ν.Δ., για πρώτη φορά στη διεθνή Ιστορία του Δικαίου της Θαλάσσης, αναγνώρισε σε τρίτους (σ.σ.: στην Ε.Ε.) δικαιώματα σε ελληνική Αιγιαλίτιδα, κάτι που είναι αποκλειστικό προνόμιο κάθε κράτους - μέλους... Η Ν.Δ. έδωσε κυριαρχία χωρίς να πάρει τίποτα.
Καλά, ο άλλος δικός μας (ο κ. Κατρούγκαλος ντε!) θα βάλει... πλάτη λέει. Διότι μάλλον, καθώς φαίνεται δηλαδή, η ελληνοϊταλική συμφωνία αποτελεί («αναμφισβήτητα» κιόλας είπε!) θετική εξέλιξη. Αμέσως όμως αυτοαναιρείται, προσθέτοντας κάτι που αποδεικνύει το αντίθετο: ότι η υπογραφείσα συμφωνία «παίρνει το νήμα τής διαπραγμάτευσης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ»...
Και ότι το σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκεκριμένη συμφωνία «περιελάμβανε την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο και την σύναψη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης όχι μόνο με την Ιταλία αλλά και την Αλβανία και την Αίγυπτο», στοιχεία εκ των οποίων ούτε ένα δεν περιλαμβάνει η συμφωνία Δένδια - Ντι Μάιο. Στην οποία ο δικός μας (ο κ. Κατρούγκαλος ντε!) βάζει... πλάτη!
Εντάξει, σταματάμε εδώ. Συνοψίζουμε μόνο ότι η Τουρκία, με τις «πλάτες» του Τραμπ, αυτονομείται ως ανταγωνιστική της Ευρώπης «υπερδύναμη»: «Βάλε πλάτη στον δραγάτη να σου πάρει το χαγιάτι» λέει μια λαϊκή τουρκική παροιμία. Η οποία, με το συμπάθιο, ταιριάζει γάντι και με την τρέχουσα αντιπολιτευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ...
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
