Το mea culpa, «φταίξιμό μου», έχει μακριά προϊστορία στο νεωτερικό πολιτικό διάλογο. Πρωτοακούστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα, από τον Αντρέα Παπανδρέου, μετά από συνάντηση στο Νταβός. Μετά την πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το επανέλαβε ηχηρά πρωτεργάτης της μεταρρύθμισης της πανεπιστημιακής νομοθεσίας, που αναφερόταν ακριβώς στο «Νόμο Πλαίσιο» (1982) για τα πανεπιστήμια. Έκτοτε έχει ξανακουστεί, μεμονωμένα, και από άλλους. Συνήθως, η ανάληψη ευθύνης ενός λάθους τιμά αυτόν που το αναγνωρίζει.
Ήδη όμως τώρα έχουμε ένα ανάποδο φαινόμενο: Στον τομέα του προσφυγικού-μεταναστευτικού, η σημερινή κυβέρνηση αθρόα, με πολλή άνεση, κάποτε με αλαζονεία, άλλοτε έμπρακτα κι άλλοτε φραστικά, αναγνωρίζει λάθη. Ας θυμηθούμε.
-Πρώτα η κατάργηση του Υπουργείου Μετανάστευσης, με ένταξη των σχετικών υπηρεσιών στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.Τα αναμενόμενα αδιέξοδα προέκυψαν δραματικά και το αυτοτελές Υπουργείο αναπόφευκτα επανασυστήθηκε. Δεν τα γνωρίζαμε στην αρχή, δήλωσε ο άριστος των αρίστων. Δεν γνώριζαν, δεν ρώτησαν πριν γκρεμίσουν; Στη Δημοκρατία το κράτος οφείλει να έχει συνέχεια και ευθύνη. Η στάση τους δείχνει να γνωρίζουν από κράτος/εξουσία, αλλά όχι από κράτος /Δημοκρατία.
-Στη συνέχεια είχαμε την αποσυμφόρηση των νησιών. Άκαμπτα αρνητική η στάση της κυβέρνησης στην αρχή, με υπαναχώρηση και με μεταφορές προσφύγων στην ενδοχώρα στη συνέχεια.
-Μεταρρυθμίζονται νομοθετικά από την παρούσα κυβέρνηση οι διαδικασίες χορήγησης ασύλου. Διαδικαστικές εγγυήσεις - κατακτήσεις πολιτισμού που απορρέουν από διεθνείς συμβάσεις (για ενημέρωση, μεταφράσεις εγγράφων κλπ) συρρικνώνονται, προκειμένου να βγαίνουν γρήγορα αποφάσεις. Κι όταν οι αποφάσεις αυτές εκδίδονται, διαπιστώνουμε ξαφνικά ότι δεν έπρεπε να βιαστούμε, γιατί δεν είμαστε έτοιμοι ούτε για στέγαση, ούτε για επισιτισμό όσων κρίνονται πρόσφυγες.
-Πριν ελάχιστους μήνες, ενώπιον του χάους η κυβέρνηση αποφασίζει και εξαγγέλλει πανηγυρικά την αναστολή της παραλαβής αιτήσεων για χορήγηση ασύλου για ένα μήνα. Η αναστολή αυτή βέβαια προσβάλλει πρωτοφανώς τη Σύμβαση της Γενεύης και οι διαμαρτυρίες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας γενικεύονται.
Ο μήνας περνά, η παραλαβή αιτήσεων ξαναρχίζει, εκατοντάδες ταλαίπωροι άνθρωποι σχηματίζουν ουρές στην Κατεχάκη (φθάνοντας ως τη Μεσογείων, οι Υπουργοί δεν το έβλεπαν;) από τα μεσάνυχτα της προτεραίας. Οι αιτούντες παιδεύονται και προκαλούν τον οίκτο των περαστικών, καθώς περιμένουν ζητώντας χαρτιά.
Στο τηλεοπτικό κανάλι, η δημοσιογράφος ρωτά τον αρμόδιο υπουργό: Δεν το είχατε προβλέψει ότι θα ακολουθήσει αυτός ο συνωστισμός; Ξεροκαταπίνει ο Υπουργός. Λίγες ώρες αργότερα ανακοινώνονται σπασμωδικά μέτρα για την ανακούφιση της ουράς. Εντωμεταξύ, πάμπολλοι άνθρωποι πάμπολλες ώρες βυθίζονταν στην εξαθλίωση.
Γιατί άραγε έχασαν τόσο χρόνο οι κυβερνώντες μέχρι να αλλάξουν έμπρακτα στάση αναγνωρίζοντας το λάθος τους και παίρνοντας κάποια μέτρα; Ολοφάνερο είναι, αλλά ας το γράψουμε, έτσι για την ιστορία: Καθυστέρησαν, γιατί ως λάθος τους τόσο καιρό δεν έβλεπαν και ποτέ δεν θεώρησαν την εξαθλίωση και τον πόνο των «μαύρων», των απόκληρων. Δεν ένιωθαν να τους αφορά, να τους στενοχωρεί, να τους προσβάλλει.
Ως λάθος τους αισθάνθηκαν, όπως πάντα, μόνο το τσαλάκωμα της επικοινωνιακής τους εικόνας σε μια καλή για τη δημοσιογραφία στιγμή. Τους κινητοποίησε η αφωνία του κ. Κουμουτσάκου, ο οποίος είχε τουλάχιστον την αξιοπρέπεια να δείξει την αμηχανία του.
Τότε μόνο έκαναν τις διορθωτικές κινήσεις.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
