«Τι αίσχος είν’ αυτό το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο! Έχεις μάθει τι γίνεται με τις περιοχές Natura;» Γνωστή μου, εύπορη, ψηφοφόρος της Ν.Δ., ευαίσθητη και καλή παραγωγός βιολογικού οίνου (μεταξύ άλλων επιχειρηματικών δράσεων), με ρωτούσε κόκκινη από οργή. Άλλοι είναι πιο χαμηλόφωνοι. Δεξιοί καθηγητές Δευτεροβάθμιας, δικηγόροι, μικροκαταστηματάρχες, γιατροί. Ζεματισμένοι, γκρινιάζουν ψιθυριστά, ακόμα δεν ανοίγονται. Καλλιτέχνες που μέχρι πέρσι ήταν εξαιρετικά επικριτικοί με τον ΣΥΡΙΖΑ (αργεί, είναι αναποφάσιστος, απογοητεύει) αυτό τον καιρό δεν μιλιoύνται.
Υπάρχει φυσικά ένα στρώμα φανατικών αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Άνθρωποι που έχουν απόλυτη πεποίθηση ότι το 2012-2015 αποκαθηλώθηκαν με σχέδιο - από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μερικοί μπορεί να έχασαν και δουλίτσες. Εντούτοις, πέρα από διθυράμβους και ουρανομήκεις κολακείες, κάτι φαίνεται πως κλονίζεται. Δειλά και αργόσυρτα. Όσο μεταφράζεται και εκδηλώνεται η νέα οικονομική κατάπτωση, τόσο οι φωνές διαμαρτυρίας θα εντείνονται. Τόσο θα διαρρέει ένα τμήμα της αμφιδέξιας συμμαχίας.
Αρκεί αυτό; Μην τρελαθούμε. Πολίτες ισχυρά ευνοημένοι από την προηγούμενη κυβέρνηση την καθύβριζαν ως ακαλαίσθητη, πολεμοχαρή, άκομψη, «προδότρια των ιδεωδών της Αριστεράς» (ναι, θυμόμαστε ακόμα και ακροδεξιούς να ανακαλούν την αγνή Αριστερά της ακίνδυνης ζώνης του 3%). Πολίτες στα όρια της ανέχειας θυμόμαστε να βρίζουν τους προηγούμενους για να «γλείψουν» τους επερχόμενους. Ή απλώς για να νιώσουν ότι δεν ανήκουν στους λαϊκούς, αλλά στους ευπρόσωπους, τους αρίστους.
Παλιό ελληνικό πολιτικό έθιμο, οι κόλακες κάποιας εξουσίας διά της ύβρεως των αντιπάλων της. Πολίτες που ρέουν στον επόμενο αν δεν ικανοποιήσει τα στενά συμφέροντά τους ο προηγούμενος είναι πολιτικό κοινό που μπορεί να μείνει κάπου, να επεξεργαστεί μια πολιτική επιλογή; Πολίτες που άγονται από μια πολιτική φαντασμαγορία έχουν στέρεα πολιτικά κριτήρια;
Παλιός, του πολύ στενού δημόσιου τομέα, το 2015 έπαιρνε 2.050 ευρώ σύνταξη μετά από τη μείωση των δύο πρώτων Μνημονίων. Μόλις βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ανέβασε μια παρακράτηση υπέρ των ανασφάλιστων. Του έκοψαν 50 ευρώ. Έπαιρνε πλέον 2.000 ευρώ. «Μα γιατί; Τι σας έκανα;» ρωτούσε με πίκρα, θεωρώντας προσωπική τιμωρία του το ποσοστό υπέρ ανασφάλιστων. (Φταίνε όμως και πολλοί από την από δω μεριά που τα «έκοβαν» χοντρά και επομένως έστω και μια ελάχιστη μείωση συγκρούονταν με όλο το φαντασιακό που είχαν καλλιεργήσει.) Ναι, ο συνταξιούχος ασφαλίτης των 2.000 ευρώ, ο απόφοιτος εξαταξίου Γυμνασίου ένιωθε αδικημένος για το 50άρικο.
Είναι οι πρώτοι που και σήμερα θα αποσκιρτήσουν από το σχεδόν τετελεσμένο κυβερνητικό δράμα. Γι’ αυτό όμως το κοινό ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει ο χώρος υποδοχής; Πρέπει να μεταμφιεστεί σε κάτι που θα αρέσει σ’ αυτό το κοινό;
Πρέπει ένα σοβαρό και μεγάλο πολιτικό κόμμα να θέλγεται από τέτοιου είδους πολιτικό αλισβερίσι; Από την κολακεία του αυτιού; Από μια τέτοια ανταλλακτική ή εκδικητική (προς κάποιον τρίτο) πολιτική ιεράρχηση;
Η γκρίνια προς την κυβέρνηση δεν σημαίνει αντικυβερνητισμό. Ούτε καν γνώση της κυβερνητικής πολιτικής. Η γκρίνια είναι προς όλους. Άρα, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει το όχημα, το σχήμα που θα παραλάβει και την γκρίνια και θα την μεταφράσει ριζοσπαστικότερα. Η γκρίνια αιωρείται, «φεϊσμπουκοποιείται», δεν εντάσσεται, δεν αφομοιώνεται, δεν στρατεύεται. Παραμένει ακομμάτιστη, αδέσμευτη, άδηλη, σχεδιασμένη και περπατημένη. Η γκρίνια διοικεί κατά κάποιον τρόπο. Μην επενδύει όμως κανείς πάνω της.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
