Live τώρα    
18°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
18 °C
15.1°C19.8°C
3 BF 56%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Σποραδικές νεφώσεις
16 °C
14.7°C17.0°C
1 BF 75%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
16 °C
14.8°C17.1°C
3 BF 66%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
15 °C
14.8°C17.5°C
1 BF 58%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
14 °C
13.9°C16.9°C
0 BF 62%
Υπάρχει λόγος / Αποχαιρετώντας το σχολείο
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Υπάρχει λόγος / Αποχαιρετώντας το σχολείο

Του Κώστα Καναβούρη

«(...) Η ζωή μου πλούτισε από παιδική αθωότητα και νεανική θέρμη. Δεν φεύγω επειδή θέλω να αφήσω τους αγαπημένους μου μαθητές ή τους συναδέλφους μου. Δεν είναι εύκολο. Ήδη μου λείπουν οι μαθητές μου και οι συνάδελφοί μου. Όλοι ήταν λιμάνι και αγκαλιά μαζί. Το σχολείο δεν ήταν δουλειά αλλά μαθητεία και σχέση αγάπης. Μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας στη δημόσια εκπαίδευση πρέπει όμως να το εγκαταλείψω σιγά-σιγά. Μεγάλωσα. Ας φύγω τώρα, πριν με σαρώσει η τριαντακονταπεντατετής 'ευδόκιμος υπηρεσία' και το μάθημα μου φαίνεται πια ανόητη, κουραστική παράσταση με θεατές αδιάφορους (...) Δύσκολος ο αποχαιρετισμός αλλά ας ελπίσουμε ότι η 'φαινομενολογία της ανάπαυσης' εδράζεται στον τόπο μιας ψυχικής, ποιητικής ονειροπόλησης (...)».

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω στην ιστοσελίδα «Arti news» το κείμενο που έγραψε πριν λίγες μέρες η αγαπημένη -για πολλά χρόνια- φίλη Παναγιώτα Ψυχογιού, με τίτλο «Αποχαιρετώντας το σχολείο», και εύχομαι να το διαβάσει η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και όλοι όσοι δεν έχουν πάψει και τώρα και στο παρελθόν να απεργάζονται με κάθε τρόπο την καταστροφή της δημόσιας Παιδείας. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ένα κείμενο που δεν θα καταλάβουνε όσοι δεν υπήρξαν ποτέ μαθητές αλλά μονάχα «πελάτες» (πανάκριβων) σχολείων» και δεν ένιωσαν ποτέ τη διδασκαλία και την Παιδεία ως μια ατέρμονη διαδικασία αγάπης για τον άνθρωπο, που όσο βαθαίνει τόσο καλύτερη γίνεται η Παιδεία. Μακάρι να λύγιζε έστω λίγο, έστω για λίγο, η ψυχή των αλεξίκαρδων εκείνων που προσπαθούν να βάλουν ταξικούς φραγμούς στη δημόσια Παιδεία χρησιμοποιώντας χυδαία όπλα, ακόμα και διαβάλλοντας τους δασκάλους.

Δεν θα το διαβάσουν. Σε μας πέφτει το βάρος να το διαβάσουμε και να το νιώσουμε, για να «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Να κατανοήσουμε ότι η ζωή μας θα καταστραφεί αν καταστραφεί το δημόσιο σχολείο. Αυτό το σχολείο που έβγαλε τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και όλο το προσωπικό των νοσοκομείων που έπεσε στην φωτιά τις μέρες της πανδημίας. Την ίδια στιγμή που οι άλλοι με τα «τρία πτυχία σε επτά χρόνια» σχεδιάζουν την αρπαγή της ζωής και την καταστροφή που φέρνει κέρδη. Είναι καθήκον όλων μας να φανταστούμε τι θα είχε γίνει αν η δημόσια Υγεία ήταν στα χέρια ιδιωτών και τα μισά δημόσια νοσοκομεία κλειστά, ως ασύμφορα, ή και γκρεμισμένα, όπως τυμπάνιζαν οι σαλταδόροι της δημοσιογραφίας που πουλάνε την πραμάτεια τους όχι σε πολίτες αλλά σε «πελάτες πληροφορίας».

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τον «αποχαιρετισμό στα όπλα», τα ωραία όπλα της γνώσεως, της Παναγιώτας Ψυχογιού και η αλήθεια του μου δίνει κουράγιο. Ήρεμο, βαθύ, συγκινημένο, κατασταλαγμένης φιλοσοφίας κείμενο, που πηγάζει από την αστείρευτη βαθιά λαϊκότητα, την γενεσιουργό αιτία των πάντων. Από εκεί που ξεκινούν «τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης», δηλαδή το κάθε έργο «που ξεκίνησε από τις ανάγκες σου / να προσφερθεί στις ανάγκες των άλλων / στις αιώνιες ανάγκες του ανθρώπου - αιώνιο έργο».

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το κείμενο της Παναγιώτας Ψυχογιού και με πιάνει σύγκρυο, μπροστά στο απεργαζόμενο έγκλημα: από τέτοιους ανθρώπους θέλουν να στερήσουν τα παιδιά μας. Από αυτή την ομορφιά του βλέμματος θέλουν να τα αποκόψουν για να τα κάνουν έρμαια σε μια ζωή χωρίς όνειρο, άρα σε μια ζωή χωρίς μέλλον. Ναι, έρμαια, χωρίς κρίση, αφού δεν θα μπορούν να διακρίνουν το μεγαλείο του διπλανού τους.

Ένας διπλανός άνθρωπος είναι η Παναγιώτα Ψυχογιού. Στη γειτονιά, στο μετρό, μπροστά σε μια βιτρίνα, πίσω από την κούραση, παντού. Μεγάλωσε στο Περιστέρι, όπου και μένει με την οικογένειά της. Φιλόλογος με σπουδές στο ΕΚΠΑ και στο Kings College. Διδακτορικό στο ΕΚΠΑ: «Η Φιλοσοφία του Πιότρ Κροπότκιν». Αποχωρεί από δημόσιο σχολείο της περιοχής της, όπου, σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, φοιτούν «οι γιοί των ψυκτικών». Η κυρία Ψυχογιού φαίνεται ήταν τυχερή, διότι, ως κόρη μανάβη, γλίτωσε την προδιαγεγραμμένη μοίρα. Α, ναι: λίγο πριν τελειώσει τη θητεία της, με δική της επιλογή πέρασε δύο χρόνια από τη δομή προσφύγων στον Ελαιώνα, ως υπεύθυνη εκπαίδευσης των προσφυγόπουλων, των παιδιών που άλλοι τα πετροβολούν, τα διώχνουν ή και τα σπρώχνουν να πνιγούν στη θάλασσα, υπό το χειροκρότημα όσων θέλουν να κρατήσουν την Ελλάδα «μας» καθαρή. Πετροβολώντας ταυτόχρονα και τους δασκάλους, αναποδογυρίζοντας τις βάρκες της γνώσεως και της αγάπης.

Αυτούς τους δασκάλους λέω να μην χάσουμε. Δεν είναι μόνη η Παναγιώτα Ψυχογιού. Είναι γεμάτος από διαμάντια ο βυθός της δημόσιας Παιδείας και του δημόσιου σχολείου. Να μην αφήσουμε να τα κλέψουν. Γιατί, μαζί, θα κλέψουν και τα παιδιά μας.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL