Μοιάζει απίστευτο κι όμως πράγματι υπάρχουν σήμερα κάποιοι που συζητούν για εκλογές. Και κάποιοι που το σκέφτονται στα σοβαρά. Αν και το «σοβαρά» μια κουβέντα είναι. Γιατί αποκλείεται να είναι σοβαρός άνθρωπος όποιος σήμερα, εν μέσω πανδημίας, σκέφτεται εκλογές. Πολύ περισσότερο, πολύ λιγότερο σοβαρός μάλλον, όποιος τις σχεδιάζει κιόλας. Για μέσα στον Ιούλιο(!), λένε οι πληροφορίες, ή, το αργότερο, ώς τον Οκτώβριο. Πριν δηλαδή καλά-καλά προλάβουμε να συνέλθουμε από το σοκ...
Για προσπαθήστε να το κάνετε εικόνα. Κατά πάσαν λογική πρόβλεψη, θα κυκλοφορούμε ακόμη με τις μάσκες, με τα γάντια, με το μπουκαλάκι το απολυμαντικό στην τσέπη, και θα προσέχουμε σχολαστικά τις αποστάσεις. Σύμφωνα με το -κατά Χαρδαλιά- δόγμα του ΧΑΜ. Για σκεφτείτε λοιπόν τις ανά δύο μέτρα ουρές των μασκοφόρων πολιτών έξω από τα εκλογικά κέντρα. Για σκεφτείτε να πιάνει ο άλλος τα ψηφοδέλτια με γάντια. Και η εφορευτική επιτροπή, καθώς και οι αντιπρόσωποι, δικαστικοί και εκλογικοί, κι αυτοί με μάσκες και με τις δέουσες αποστάσεις μεταξύ τους. Δίχως προεκλογικές εκδηλώσεις, εννοείται. Ούτε περιοδείες, ούτε συγκεντρώσεις, ούτε ουσιαστική επαφή των κομμάτων με τον λαό, απολύτως τίποτα. Με την τηλεόραση να έχει αναλάβει την... υψηλή ευθύνη της διεξαγωγής του προεκλογικού αγώνα. Όπως μόνο εκείνη ξέρει! Αλλά μήπως περί αυτού ακριβώς πρόκειται;
Εκτός κι αν κάποιοι λογαριάζουν πως ώς τον Ιούλιο, ή ακόμη κι ώς τον Οκτώβριο, θα έχουμε οριστικά ξεμπερδέψει με τα σχετικά. Ή αν αδιαφορούν για όλ’ αυτά, προτάσσοντας άλλα, εντελώς άλλα, απολύτως δικά τους κριτήρια. Αν αδιαφορούν και για τη βασίμως προβλεπόμενη τεράστια αποχή σε ενδεχόμενες τόσο σύντομα εκλογές. Αποχή, οι διαστάσεις της οποίας μπορεί και ν’ αποτελούν επαρκή λόγο ακύρωσής τους. Γιατί, εκτός όλων των άλλων, ποιος μπορεί να αποδεχτεί τη «γνησιότητα» του όποιου αποτελέσματός τους; Τη γνήσια «νομιμοποίησή» τους, στη βάση της πολιτικής ηθικής, της στοιχειώδους...
Κι αυτά είναι μόνο τα «τεχνικά» χαρακτηριστικά της εικόνας. Τα άλλα είναι τα σοβαρότερα. Τα ψυχολογικά και τα «συναισθηματικά». Να καλείται στις κάλπες προκειμένου ν’ αποφασίσει για τις τύχες του ένας λαός ο οποίος δεν έχει καν προλάβει να «αναρρώσει» από την αφόρητη ψυχολογική πίεση που δέχεται μήνες τώρα. Από το δέος του θανάτου, που -γιατί να μην το πούμε;- αισθάνθηκε να επικρέμαται πάνω από το κεφάλι του. Και φυσικά δεν θα έχει επανέλθει σε κανενός είδους «ψυχολογική κανονικότητα». Τέτοια που θα του επέτρεπε να σκεφτεί ήρεμα, ψύχραιμα, νηφάλια για το μέλλον του...
Ο ορισμός του κοντόφθαλμου μικροκομματισμού
Κι όμως, υπάρχουν πράγματι κάποιοι που το συζητούν και που το σκέφτονται και που ίσως το σχεδιάζουν κιόλας. Είναι, φημολογείται, η -πανίσχυρη- ακροδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ. που πιέζει σχετικώς την ηγεσία. Εκπρόσωποι της οποίας ακροδεξιάς πτέρυγας το λένε ήδη φάτσα-φόρα στα κανάλια. Και πως κι εκείνη δεν το ακούει και πολύ δυσάρεστα. Είναι, βλέπετε, τριπλός ο στόχος. Από τη μια, να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα με την απλή αναλογική. Από την άλλη, να κεφαλαιοποιήσουν εκλογικά την -υποτιθέμενη- υπεροχή, αυτή την ώρα, του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κι επιπλέον να μην βρεθεί η σημερινή κυβέρνηση στην ανάγκη να αντιμετωπίσει, δίχως ανανεωμένη τη λαϊκή εντολή, τις συνέπειες της βαθύτατης ύφεσης που ακολουθεί. Να πάει, μ’ άλλα λόγια, ο λαός στην κάλπη πριν καλά-καλά καταλάβει τι ακριβώς τον περιμένει. Προκειμένου όμως, αν δεν έχει καταλάβει, αν δεν έχει προλάβει να συνέλθει και να ενημερωθεί, να δώσει εντολή για ποιο πράγμα; Δεν βαριέστε, ψιλά γράμματα. Αχρείαστες πολυτέλειες για τους εκλογικά σεναριολογούντες εγκεφάλους. Εκείνους που ακόμη και σήμερα, μέσα στον κακό χαμό, θεωρούν ότι δικαιούνται να σχεδιάζουν με κριτήρια τόσο αφόρητα κοντόφθαλμα μικροκομματικά. Με τα ίδια ακριβώς κριτήρια που διεξάγονται σήμερα και οι δημοσκοπήσεις. Προπάντων εκείνες που διερευνούν (όπως διερευνούν...) και «προθέσεις ψήφου» και «καταλληλότητες» και «παραστάσεις νίκης» και άλλα παρόμοια εξωτικά. Και είναι κρίμα, πολύ κρίμα για κάποιους από τους -σοβαρούς- επιστήμονες αναλυτές, που δέχονται να «ξοδέψουν» μ’ αυτό τον τρόπο την υπογραφή τους. Και να γκριζάρουν το βιογραφικό τους...
Ε, λοιπόν, ας μιλήσουμε για το αυτονόητο. Αν δεν έρθει η ώρα που ο πολίτης θα αισθανθεί ασφαλής. Που πάει να πει: αν δεν έχει βρεθεί το αποτελεσματικό φάρμακο, ακόμη καλύτερα το εμβόλιο, δεν μπορεί να γίνεται καν λόγος για δημοσκοπήσεις ούτε, πολύ περισσότερο βέβαια, για εκλογές. Σ’ αυτή την περίπτωση οι δημοσκοπήσεις δεν αποτελούν παρά εργαλείο αποπροσανατολισμού και ποδηγέτησής του. Οι δε εκλογές, ως καρικατούρα του ύψιστου δικαιώματος του πολίτη, μέσον υφαρπαγής της ψήφου του. Δεν θα πρόκειται, σ’ αυτή την περίπτωση, παρά για τον απόλυτο ευτελισμό της Δημοκρατίας...
