«Από μικρή ήθελα να μπω πίσω από την κάμερα και να τραβήξω» μου λέει η 29χρονη Ράνια. Είναι μία από τις χιλιάδες διαδηλώτριες που κατέβηκαν την Πέμπτη το μεσημέρι στο Σύνταγμα. Είναι μία από τις χιλιάδες εργαζόμενες στον πολιτισμό που αντιμετωπίζονται σαν αόρατες από την Πολιτεία. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που αντιμετωπίζουν τη δουλειά του σαν χόμπι και, για να επιβιώσει, δεν είναι αρκετό να έχει μόνο μία εργασία. Δεν είναι αρκετό να κάνει μόνο τη δουλειά που ονειρευόταν από πάντα.
«Έχω σπουδάσει Σκηνοθεσία και δουλεύω σε ταινίες παραγωγής. Σε σχέση με το πόσοι είμαστε, οι ταινίες είναι πολύ λιγότερες. Οπότε μένουμε πολλοί, για πολύ καιρό άνεργοι» σημειώνει περιγράφοντας το καθεστώς που βιώνει τα τέσσερα χρόνια που εργάζεται. Τώρα όμως η αγωνία για το αύριο έχει γίνει μεγαλύτερη. «Έρχεται ένα ακόμη πιο μαύρο μέλλον» αναφέρει, καθώς όχι μόνο «ακυρώθηκαν πάρα πολλές δουλειές που δεν ξέρουμε πότε θα μπορέσουν να ξαναγίνουν», αλλά δεν υπάρχει και καμία στήριξη στους εργαζόμενους από την Πολιτεία. «Τι θα γίνει;».
Η ίδια, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί της στον πολιτισμό, δεν βρίσκεται στη μικρή κατηγορία εργαζομένων που μπόρεσαν να πάρουν το 800άρι. «Όχι ότι θα ήταν αρκετό», όπως λέει. Για να με κάνει να καταλάβω τη διαφορά του επαγγέλματος από μια απασχόληση με σταθερούς όρους, μου εξηγεί το εξής: «Δεν έχουμε σύμβαση αορίστου χρόνου, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Έχουμε συγκεκριμένες συμβάσεις που είναι πενθήμερες, δεκαήμερες, δίμηνες. Οπότε, δεν περιλαμβανόμαστε, γιατί δεν φαινόμαστε. Δεν μπήκαμε δηλαδή σε αναστολή. Απλά πάγωσαν όλα και δεν υπάρχουν πια συμβάσεις».
Σε κανονικές συνθήκες πληρώνεται με βάση το πόσες ταινίες κάνει τον χρόνο. «Εγώ είμαι στις τέσσερις με πέντε. Αλλά για να μπορέσεις να ζήσεις, πρέπει να κάνεις περισσότερες». Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν; "Υπάρχουν, αλλά είναι λίγοι. Πολύ λιγότεροι από εκείνους που δεν μπορούν».
Ο λόγος που, ενώ υπάρχουν όλες αυτές οι δυσκολίες, επέλεξε να στραφεί στο επάγγελμα αυτό είναι πρώτον γιατί δεν γνώριζε τις δυσκολίες όταν ανακάλυψε σε μικρή ηλικία ότι ήταν αυτό που ήθελε να κάνει. Δεν γνώριζε καν πώς ήταν να δουλεύεις. Ότι υπάρχει αφεντικό και υπάλληλος. Αδικία, χαμηλοί μισθοί, υπερωρίες χωρίς αμοιβή. Ένας άγνωστος κόσμος που είναι αδύνατο να εφάπτεται με τον κόσμο των ονείρων ενός μικρού παιδιού που βλέπει μόνο τον φακό της κάμερας και σαγηνεύεται. Ο λόγος όμως που επιμένει είναι η αμείωτη αγάπη που νιώθει για τη δουλειά της με το πέρασμα των χρόνων. «Μια περίοδο έκανα κάποια σεμινάρια. Και τότε οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα διαφορετικό σε όλη μου τη ζωή εκτός απ’ αυτό».
Η μεγάλη συμμετοχή στην κινητοποίηση της Πέμπτης της έδωσε αρκετό θάρρος. Για εκείνη το σημαντικό είναι η Πολιτεία να αντιμετωπίσει πρώτα απ’ όλα με σεβασμό τον καλλιτέχνη. Να τον δει ως εργαζόμενο. Οπότε, τα μόλις 15 εκατομμύρια ευρώ που διαθέτει είναι, σύμφωνα με τη Ράνια, ένα πολύ μικρό ποσό, που δεν ανταποκρίνεται στις βιοποριστικές ανάγκες των ανθρώπων του κλάδου.
Αυτό που πρέπει να συμβεί κατά τη γνώμη της είναι «να δώσουν περισσότερα χρήματα και να συμπεριληφθούν στο επίδομα κι εκείνοι που έχουν λιγότερα ένσημα μέσα στον χρόνο. Γιατί από τι άλλο θα ζήσουν;». Όσο για την ίδια, τονίζει ότι μπορεί και στέκεται ακόμη γιατί δεν έχει να πληρώσει ενοίκιο. Ζει όμως μόνη και, όπως κάθε άνθρωπος, έχει την ανάγκη να ζει ανεξάρτητα. Οπότε, κάθε τόσο στη σκέψη της επανέρχεται το ίδιο ερώτημα: «Τι θα γίνει;».
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
