Του Κώστα Καναβούρη
Η ληστεία του περιβάλλοντος από το σύστημα δεν είναι καινούργιο πράγμα. Ούτε η αδιαφορία για τις επιπτώσεις από την αχαλίνωτη εκμετάλλευσή του. Ούτε η περιφρόνηση για όσους υφίστανται το πρώτο κύμα της καταστροφής. Ούτε οι άθλιες ωραιολογίες που βαφτίζουν το ψάρι κρέας και την καταστροφή ανάπτυξη. Δεν πρωτοτύπησε λοιπόν η Ν.Δ. με το φρικώδες αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο που πέρασε, ούτε με την άθλια προσπάθεια εξωραϊσμού του, ούτε με τη χυδαία μεθόδευση και της ψήφισής του, την οποία ούτε ο καλύτερος αντισυνταγματολόγος (επιστημονική ιδιότητα που ιδιαιτέρως ευδοκιμεί παρ’ ημίν κατά την υπερδεκαετή «κατάσταση εξαίρεσης», την οποία βιώνουμε) δεν μπορεί να καλύψει πλήρως. Και βεβαίως δεν πρωτοτύπησε η Ν.Δ. ούτε με την ακριβοπληρωμένη (με δικά μας λεφτά) παρασιώπηση, εκ μέρους των ΜΜΕ, των αντιδράσεων από την αντιπολίτευση και από σύσσωμες τις περιβαλλοντικές οργανώσεις ούτε με την υπερπροβολή των χυδαίων υπερασπιστικών αιτιάσεων του Κωστή Χατζηδάκη καθώς και την πρωθυπουργική ειρωνεία (εύγλωττο δείγμα αισθημάτων) εναντίον του κόσμου που συγκεντρώθηκε αυτοπροσώπως και όχι επιστολικά έξω από τη Βουλή.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση λοιπόν, που εκπλήρωσε ακόμα ένα συμβόλαιο με το μεγάλο κεφάλαιο, ύστερα από την καταστροφή των εργασιακών σχέσεων, την ταπείνωση του κόσμου της εργασίας, ύστερα από την περαιτέρω καταστροφή της δημόσιας παιδείας προς όφελος της παιδείας των vouchers που θέλει τους μαθητές «πελάτες σχολείου» (σύμφωνα με την πρωθυπουργική ρήση και αντίληψη), όλα είναι καλώς καμωμένα και απλώς τώρα διευθετούνται κάτι τελευταία μερεμέτια στον Παράδεισο. Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: ότι δεν είναι η πρώτη φορά.
Αν ήταν έτσι, η Εκάλη θα ήταν στον Ασπρόπυργο, η Βουλιαγμένη στο Πέραμα, η Κηφισιά στο Κερατσίνι και στη Δραπετσώνα (η πρωθυπουργική κατοικία δίπλα στις σμαραγδένιες και εύοσμες εγκαταστάσεις του Μελισσανίδη) και η Φιλοθέη στον οργιαστικής βλάστησης Κορυδαλλό και τα άλλα βόρεια προάστια. Του Πειραιά. Και αυτό χρόνια συμβαίνει. Χρόνια είναι το Πέραμα στη θέση του. Και ο Ασπρόπυργος. Και η Ελευσίνα. Και οι Σκουριές. Και οι άλλες περιοχές που θερίζει θάνατος. Γιατί βλέπεις ο Παράδεισος των «κάτω» δεν έχει ευνοούμενους. Έχει όμως νεκρούς. Έχει τον απέραντο λαό των λυπημένων, και τον θεό των μικρών πραγμάτων που αρπάζει τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Είναι τα παιδιά που δεν είναι έξυπνα για να σπουδάσουν. Δεν έχουν λεφτά για να αγοράσουν ιδιοφυΐα και να πάνε στα Κολάμπια. Δεν έχουν την ικανότητα να γίνουν τόσο μικρής αξίας ώστε να αγοράζονται (Νίτσε). Δεν είναι τρέντυ για να αποκτούν ωραία κοστούμια με πελώριες τσέπες, ώστε να μπορούν να πνίγονται μέσα σ’ αυτές, και μεταξωτές γραβάτες, για να μπορούν να απαγχονίζονται όποτε θέλουν. «Σέβομαι πολύ τους νεκρούς» έγραψε ο Εμμανουήλ Ροΐδης. «Ιδιαίτερα όσους ζουν». Και φυσικά εννοούσε τους ανθρώπους «με τους ατσάλινους αγκώνες και τη λαστιχένια συνείδηση», αυτούς «τους καρχαρίες στον ωκεανό των ανθρώπινων δακρύων».
Είναι τα παιδιά που παλεύουν με τον φασίστα πρόσωπο με πρόσωπο και όχι (ούτε κι εδώ) διά επιστολικής ψήφου. Και κάποτε τα σκοτώνουν οι ναζί μαχαιροβγάλτες. Και κάποτε τα λένε Παύλο Φύσσα και κάποτε Διομήδη Κομνηνό ή Σωτήρη Πέτρουλα. Είναι τα παιδιά που πια δεν υποστέλλονται γιατί είναι οι δικές μας σημαίες που μόνο αυτές, όπως είπε και ο Σταύρος Ξαρχάκος, έχουν «το δικαίωμα της έπαρσης». Αυτά τα παιδιά, αυτός ο κόσμος κατοικεί μέσα στο άγριο περιβάλλον και μέσα στον άγριο πολιτισμό των νομοσχεδίων της πιο χυδαίας και αρπακτικής και παραδημοκρατικής κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος, μιας κυβέρνησης που απροκάλυπτα βιάζεται να νομιμοποιήσει τους εκατόγχειρες του αφηνιασμένου κέρδους.
Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά που αναπροσαρμόζεται και εκσυγχρονίζεται η καταστροφή. Είναι όμως η πρώτη φορά που η βιασύνη της καταστροφής του περιβάλλοντος συναντήθηκε με τον ξεσηκωμό των ανθρώπων του πολιτισμού. Η κυβέρνηση μπορεί να πέρασε το νομοσχέδιο, όμως ηττήθηκε επειδή έχασε την ευκαιρία επιλογής του πεδίου μάχης (Κλαούζεβιτς). Επειδή η θεμελιώδης συνθήκη του πολιτισμού συναντήθηκε με τη θεμελιώδη προϋπόθεση του περιβάλλοντος. Λέει ο Οδυσσέας Ελύτης: «Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή / και την πατήσανε χάμου σαν έντομο. / Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε / και στερνά την πέτρα μου αφήσανε, / τρομερή ζωγραφιά μου. / Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν, / με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου. / Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός, τόσο βγαίνει πιο καθαρός / ο χρησμός απ’ την όψη μου:/ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ / ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ’ ΑΓΑΛΜΑΤΑ!»
Ούτε γι’ αυτό θα είναι η πρώτη φορά.
