Νύχτα στο Άλσος. Ψύχρα κι ερημιά... Τέσσερις άνθρωποι στα παγκάκια όλοι κι όλοι, μακριά ο ένας απ' τον άλλον, δύο εξ αυτών άστεγοι (αυτοί κοιμούνται σε διπλανά παγκάκια, δεν κρατάνε τις αποστάσεις...). Το μόνο που ακούγεται είναι το μελαγχολικό τραγούδι του γκιώνη και το ροχαλητό του ενός.
Οι ίδιοι κάθε βράδυ εκεί, με έναν μπόγο ρούχα γύρω τους (ο ένας έχει και μια πατερίτσα), ξεχασμένοι απ’ όλους. Και από τον κ. δήμαρχο, που προσφάτως εγκαινίασε ξενώνα φιλοξενίας αστέγων στο κέντρο της Αθήνας. Τις προάλλες ο ένας απ' τους δύο έβηχε παρατεταμένα, αλλά ο ΕΟΔΥ άλλους αγρούς ηγόρασε. Όσο για την πολιτική προστασία, αυτή φροντίζει για το αν τηρούμε εμείς, οι υπόλοιποι, τα μέτρα περιορισμού και «κοινωνικής απομάκρυνσης» (ή μήπως απομόνωσης;).
Οι αστυνομικοί που συνήθως παρκάρουν το περιπολικό ή τις μοτοσυκλέτες τους στη διασταύρωση Σπ. Μερκούρη κι Ευτυχίδου, στην είσοδο του Άλσους, μάλλον ποτέ δεν έκαναν τον κόπο να μπουν μέσα να δουν τι γίνεται κι εκεί. Εξάλλου οι άστεγοι δεν έχουν σπίτι για να βγουν απ' αυτό. Οι κωδικοί εξόδου αφορούν όλους τους υπόλοιπους...
Τις προάλλες, πάλι νύχτα, ένας νεαρός από το Μπαγκλαντές με σπαστά ελληνικά προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να φοβόμαστε τον κορωνοϊό, αφού είναι ξεκάθαρο: ο Μωάμεθ έχει στον καθένα μας γραμμένες τις μέρες της ζωής του! Κάτι τέτοιο, όμως, δεν λέμε κι εμείς; Ήταν το γραφτό του. Τόσες μέρες του είχε γραμμένες ή όπου σου μέλλει να πνιγείς κ.λπ., κ.λπ. Ό,τι και να κάνουμε, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, που έλεγαν και οι αρχαίοι.
Σκεφτόμουν τον Μπαγκλαντεσιανό όταν προ ημερών άκουσα στο δελτίο ειδήσεων ότι οι πρόσφυγες στη «δομή» στο Πόρτο Χέλι προσπάθησαν να σπάσουν την καραντίνα για να μπουν σε παρακείμενο οικόπεδο. Σκοπός τους; Να κόψουν φύλλα δάφνης για τις τελετές τους. Δηλαδή θα έκαιγαν τα φύλλα δάφνης για να ξορκίσουν το κακό, την αρρώστια... Κάτι τέτοιο περίπου δεν έκανε και η Πυθία; Εντάξει, εκείνη τα μασούσε κιόλας.
Κατά τ’ άλλα, η «κοινωνική απομάκρυνση» (ή τελικά αποξένωση;) συνεχίζεται μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο. Όταν, όποτε, αλλά και πάλι μην δένουμε τίποτα κόμπο. Πάντα να παίρνουμε τα μέτρα μας, σε απόσταση ασφαλείας ο ένας απ’ τον άλλον, όχι αγκαλιές και φιλιά, όχι και πολλές χειραψίες, μετά αντισηπτικό. Και βεβαίως τα πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες προστασίας.
Η νύχτα προχώρησε. Το περιπολικό έφυγε, φύγανε και οι ελάχιστοι περιπατητές. Τίποτα δεν ακούγεται, σταμάτησε και το ροχαλητό. Σε λίγες ώρες ξημερώνει. Εμείς θα μένουμε σπίτι, οι άστεγοι στον δρόμο ή στο παγκάκι (οι τυχεροί στον ξενώνα φιλοξενίας του δήμου), οι αρχές του τόπου θα συνεχίσουν να επαίρονται για το έργο τους, οι πρόσφυγες θα καίνε φύλλα δάφνης για να ξορκίσουν το κακό, οι θεοί θα γράφουν στο κατάστιχό τους τη μοίρα μας κι εμείς πάλι, στη μετά την καραντίνα εποχή, θα συνεχίσουμε να ζούμε σαν να μην συνέβη τίποτα. «Μην αμελήσετε. / Πάρτε μαζί σας νερό. / Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία» έγραφε δεκαετίες πριν ο Μιχάλης Κατσαρός.
Ξημερώνει. Η επιστροφή στη «νέα κανονικότητα» (τι έκφραση κι αυτή...) πλησιάζει. Σε απόσταση ασφαλείας ο ένας από τον άλλον.
Πέραν του αντισηπτικού, να μην ξεχάσουμε το νερό...
Ντίνα Καρά
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
