Η επανειλημμένη χρήση της «πειθαρχίας» δεν αποτελεί όμως άσκηση στο μαθημα της Έκθεσης. Ούτε μια μίμηση, κακότροπη και βλαχομπαρόκ, όσων έχουν δηλώσει πολύ πρόσφατα η Μέρκελ και ο Μακρόν.
Για τον Μητσοτάκη η «επόμενη μέρα» περιλαμβάνει περιοριστικά μέτρα μόνο για τους μεροκαματιάρηδες, καθώς οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας μπορούν να χορεύουν ανέμελα μπροστά από τις νεραντζιές του Μαξίμου και να κάνουν λειτουργίες στις εκκλησίες. Έχει μειωμένους μισθούς και εκ περιτροπής δουλειά για τους εργαζόμενους, ταΐζοντας τους παπάτζες του στυλ «το πάγωμα της οικονομίας παγώνει και τις αδικίες». Περιλαμβάνει απόλυτες εξουσίες στον ίδιο και το επιτελείο του, καθώς τον εμπιστεύτηκε, λέει, η κοινωνία.
Το είπε καθαρά: η πειθάρχηση προσέφερε «μια νέα ποιότητα στην τραυματισμένη από τον λαϊκισμό Δημοκρατία μας». Λαϊκισμός για αυτόν είναι να διαμαρτύρεσαι για τις ελλείψεις στην υγεία, για την επιδότηση της ανεργίας, για τα εξαφανισμένα 21 δισ. του μαξιλαριού, για τα δώρα εκατομμυρίων σε καναλάρχες, πλατφορμάρχες και κλινικάρχες.
Ο Μητσοτάκης θεωρεί την αντιμετώπιση της πανδημίας ως μια άσκηση πειθαρχίας. Θέλει μια κοινωνία δέσμια των ορεξεών του, στην οποία θα αναπαράγονται τα κέρδη της κομπραδόρικης τάξης του, θα απαγορεύονται εσαεί οι συγκεντρώσεις άνω των δέκα ατόμων και οι πολίτες τρομαγμένοι θα υπακούν χωρίς γκρίνιες.
Η χυδαιότητα πάντως του Τσώρτσιλ από τα πανέρια αποκαλύφθηκε και από κάτι ακόμα: Σπατάλησε 1841 λέξεις για να εξυμνήσει την πειθαρχία. Μόνο 34 από αυτές αφορούσαν τους νεκρούς μας.
