Ο κορονοϊός είναι καπιταλισμός, μάλιστα καπιταλισμός, ίσως στην πιο καθαρή του μορφή.
Πολλοί δουλεύουν περισσότερο (αν δουλεύουν) για λιγότερα χρήματα, καταναλώνουν λιγότερο, περικόπτονται κοινωνικές δαπάνες εκτός ίσως από την υγεία (αν γίνεται κι αυτό), οι πολίτες μένοντας σπίτι ενημερώνονται κυρίως από μαίηνστριμ μέσα (δεν εννοώ τις επιστημονικές πληροφορίες, αλλά τις ποικίλες κοινωνικές διαστάσεις της πανδημίας) που εξαρτώνται όλο και περισσότερο οικονομικά και σε περιεχόμενο, από τις επίσημες και κυβερνητικές πηγές.
Περιορίζονται ουκ ολίγες ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, αρκετοί σιωπούν νομίζοντας πως "θα λογαριαστούν μετά", μπροστά στον ανεξέλεγκτο κίνδυνο προσεύχονται να μη γίνει το κακό, ζουν μια ζωή περιορισμένη, εξατομικευμένη και κατά μόνας, χωρίς συλλογικότητα.
Κι ο ελεύθερος χρόνος αφιερώνεται κυρίως στην οικογένεια.
Και στο όνομα του κορωνοϊού αποκρύπτονται πλείστες κοινωνικές ανισότητες, ιδιαίτερα οι ταξικές. Αποκρύπτονται γενικά οι κοινωνικές ανισότητες, αλλά και οι ανισότητες των ανθρώπων απέναντι στον επιδημιολογικό κίνδυνο και τις κοινωνικο-οικονομικές του προεκτάσεις, επιβάλλονται μεγαλύτερα φορολογικά βάρη στα ήδη πληγέντα κοινωνικά στρώματα μετά την υγειονομική κρίση.
Κι από πίσω περιμένουν στη σειρά να πουλήσουν την πραμάτεια τους τσαρλατάνοι του "ελληνικού DNA", ή έμποροι μεταφυσικών ελπίδων-μιας και η ζωή σ' αυτή τη ζωή μοιάζει όλο και πιο δυστοπική.
Ο κορονοϊός, εντέλει, μοιάζει με σωτήρα ενός αρχαϊκού καπιταλισμού...
