Έχεις απομείνει μόνος. Μόνος με τον -δικαιολογημένο- φόβο σου απέναντι στον νέο κορωνοϊό. Μόνος απέναντι στη νέα συνθήκη που ξημερώνει την «επόμενη μέρα» για τη ζωή σου. Ήδη ζεις τη μετάβαση. Οι όποιες «σταθερές», με όρους δεδομένης(;)... «κανονικότητας», στην «προ Covid-19» εποχή, αποτελούν παρελθόν. Και οι πρώτες μέρες της νέας Εποχής δεν σε συμπεριλαμβάνουν. Πλέον το βλέπεις στους χώρους δουλειάς. Κι αν δεν το βλέπεις, μέσα σου η μικρή φωνή ουρλιάζει για να την ακούσεις. Πάντα ούρλιαζε! Πάντα σου απευθυνόταν, αλλά θυμήσου: Πόσες φορές επέλεξες να τη μιουτάρεις. «Έλα μωρέ τώρα...». Πόσες φορές το είπα; Πόσες φορές το είπες; Σκέψου...
Έχεις απομείνει μόνος. Ακόμη κι αν είσαι σε καραντίνα «με παρέα». Μόνος είσαι με τον φόβο σου για την «επόμενη μέρα». Για την ανεργία, τη μικρή κόρη της αναστολής εργασίας, που θα σου χτυπήσει την πόρτα. Μόνος είσαι με τον φόβο της απληρωσιάς, το γέννημα της «ανάπτυξής» τους. Μόνος είσαι με το απλήρωτο δάνειό σου, το απλήρωτο νοίκι σου, την άδεια σου τσέπη και τους απλήρωτους λογαριασμούς σου. «Μα... δεν χαλάω», λες, «δουλεύω», ξαναλές...
Έχεις απομείνει μόνος. Πιστεύεις πως είσαι «κοινωνικός» γιατί επικοινωνείς μέσω των σόσιαλ. Αλλά είσαι μόνος. Κι όμως, αυτό ήταν πάντα το ζητούμενό τους, ΝΑ ΕΙΣΑΙ μόνος. Και πλέον όχι απλώς στο πλαίσιο του «διαίρει και βασίλευε» (από το οποίο πάντα κάτι περίσσευε, πολλά τα φωτεινά παραδείγματα στην Ιστορία), αλλά μιας λογικής ριζωμένης, εμπεδωμένης πια από το ίδιο σου το Είναι. Η καραντίνα, τα περιοριστικά μέτρα μιας κυβέρνησης που σαφώς ποτέ δεν είχε στόχο τη διάσωση του πληθυσμού, αλλά ξεκάθαρα φρόντιζε και φροντίζει την πολιτική της επιβίωση την επόμενη μέρα, κάποια στιγμή θα τελειώσουν.
Θα απομείνει όμως ο φόβος. Ο δικός σου, ο δικός μου, ο φόβος για τον διπλανό, ένας φόβος ανθισμένος επί μιας ιδιότυπης υγειονομικής βάσης, που θα δίνει καρπούς και αλλού. Στην αρένα της επιβίωσης. Εκεί όπου δεν υπάρχει κανένας κανόνας. Στην αρένα αυτή, ήδη έχει καρφωθεί η βελόνα της σύριγγας - το... νέο εμβόλιο. Κι ενσταλάζει «αντισώματα» για την επιβίωση ενός σάπιου συστημικού μπλοκ νεοφιλελεύθερων και νεοκαπιταλιστικών αξιών και ιδεών που ιστορικά σε έχει κατατσακίσει.
Σε αυτή την αρένα θέλουν να σε ρίξουν άοπλο, με μόνο ένδυμα τον φόβο σου. Δεν χρειάζονται ούτε λιοντάρια. Ούτε θηρία. Ούτε καν αυτοκράτορας στο πολυτελές θεωρείο, για το απαραίτητο thumb down δεν χρειάζεται. Αυτά... κοστίζουν. Εσύ αρκείς. Εγώ αρκώ. Ο φόβος σου, ο φόβος μου, στα μάτια τους είναι το νέο asset επάνω στο οποίο θα επενδύσουν την ίδια τους την ύπαρξη. Ο φόβος αρκεί για σε διαλύσει, αρκεί για να με διαλύσει. Για να με «σκοτώσεις», για να σε «σκοτώσω»...
Έχεις απομείνεις μόνος. Κι εγώ. Ή μήπως όχι; Η φωνή μέσα σου -εκείνη που μιούταρες παλιά- συνεχίζει να σου μιλά, συνεχίζει να μου μιλά. Εσύ έχεις εμένα, εγώ έχω εσένα. Το 'χεις σκεφτεί; «Ναι, το ‘χω σκεφτεί», μου λες, «ναι, πάντα έτσι σκεφτόμουν», προσθέτεις.
Ξανασκέψου το! Σκέψου πιο πλατιά, πιο βαθιά. Θυμήσου κάθε αράδα από τα διαβάσματά του, κοίτα γύρω σου. Σκέψου. Σκέψου πως εμείς απομείναμε. Πως έχουμε χρέος να Είμαστε Σύντροφοι, και ταυτόχρονα Συνδημιουργοί.
Κι άσε τις εκπτώσεις. Το λίγο. Το «κάτσε να δούμε», το «σε λίγο», το «αργότερα». Πόσες μέρες έχεις για «ξόδεμα»; Πόσες ώρες, πόσα λεπτά - ακόμη και... πόσα δευτερόλεπτα.
Έχεις απομείνει μόνος με τον φόβο. Σου λείπουν οι άνθρωποι, τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Η ζύμωση μαζί τους σου λείπει. Να συμφωνήσεις, να διαφωνήσεις, δεν έχει σημασία. Μίλα μαζί τους τώρα - και θα μιλήσεις και μετά. Όταν θα έρθει η ώρα, από κοντά. Το μήνυμα είναι ίδιο.
Το πεδίο για διεκδικήσεις στη ζωή, στους χώρους δουλειάς, στις προσωπικές επιλογές είναι πάντα εκεί. Ήταν πάντα εκεί. Αυτό το πεδίο -και τη σκέψη- ποτέ δεν μπορούν να σ' τα περιορίσουν. Το μόνο που αλλάζει πια είναι οι «κανόνες», τα «όπλα», τα «μέσα» των διεκδικήσεων. Εσύ, εγώ! Και ΟΧΙ! Δεν «θα λογαριαστούμε μετά». Κάθε μέρα θα λογαριαζόμαστε...
Γιώργος Τραπεζιώτης
