Όπως τόσοι άλλοι γονείς, παρακολουθώ καθημερινά την απεγνωσμένη προσπάθεια των καθηγητών -αυτών που... “κάνουν απλά διακοπές” (α, ρε Τάσο, τζάμπα πήγαν τα χρόνια στην ΚΝΕ...)- να καλύψουν το κενό του... “επιτελικού κράτους”. Skype, What’s Up, Messenger, επιστρατεύουν ό,τι γνωρίζουν (κανείς δεν τους εκπαίδευσε...) ώστε, χρησιμοποιώντας το δικό τους εξοπλισμό (δεν τους έδωσε κανείς υπολογιστές), να στηρίξουν τους μαθητές τους, ειδικά τα παιδιά που προετοιμάζονται για Πανελλαδικές. Δεν σχεδιάζουν απλώς πρωτότυπα προβλήματα, δεν οργανώνουν απλώς τις επαναλήψεις, στηρίζουν τα παιδιά, κρατάνε τις τάξεις -όποιος έχει παιδιά, καταλαβαίνει...
Όταν με το καλό βγούμε από αυτή την τρέλα, να μην τους χάσουμε. Ούτε τους δασκάλους, ούτε τους γιατρούς, ούτε τις νοσοκόμες, ούτε τις καθαρίστριες, ούτε τους σκουπιδιάρηδες, ούτε όσους δουλεύουν στα σούπερ μάρκετ, ούτε τους εργάτες που συνέχισαν να τους κρατάνε στη δουλειά και πέθαναν - είτε στη Θεσσαλονίκη είτε στα ορυχεία της Κολομβίας. Να μην ξεχάσουμε κανέναν. Μην αφήσουμε για άλλη μια φορά την Ιστορία να την γράψουν οι... Πατούληδες. Είχε δίκαιο ο Μπρεχτ, “αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”, αλλά όσο η κοινωνία στηρίζεται πάνω τους, ας μην αφήσουμε να ξεχαστούν οι δικοί μας working class heroes - μπας και φτιάξουμε την κοινωνία αλλιώς...
Λάμπρος Αθ. Τσουκνίδας
