Έχω ένα στενό και «στεγνό» μπαλκόνι. Δεν έχει ούτε μία γλάστρα και το χρησιμοποιώ μόνο για άπλωμα ρούχων, τίναγμα χαλιών, αερισμό κλινοσκεπασμάτων και εξτρά αποθηκευτικό χώρο. Δεν έχω κατοικίδιο ζώο, δεν έχω λουλούδια - από επιλογή. Όχι γιατί τα αντιπαθώ όλα αυτά. Πάντα τα έβλεπα ως περιττές δεσμεύσεις. Θέλω να μπορώ ανά πάσα στιγμή να φύγω για μακρινούς ή κοντινούς προορισμούς χωρίς να σκέφτομαι τι θα κάνω με το κατοικίδιο, ποιος θα ποτίζει τις γλάστρες μου κ.λπ.
Ήρθε όμως ο νέος κορωνοϊός, τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης που μας έκλεισαν στα σπίτια μας και τα μπαλκόνια, ακόμη και τα στενά και «στεγνά» σαν το δικό μου, αναβαθμίστηκαν στη συνείδησή μας. Έτσι για πρώτη φορά σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να έχω δυο καρεκλάκια κι ένα μικρό τραπεζάκι και μερικά λουλούδια να το στολίζουν. Όχι ότι έχω άπειρες ώρες στη διάθεσή μου για να ασχολούμαι με λουλούδια. Η τηλεργασία στο σπίτι δεν άλλαξε παρά μόνο τα σύρε - γύρνα στο γραφείο, ενώ «πλας» έχω κάθε μέρα τη μαγειρική, κάτι που δεν ήταν στην καθημερινότητά μου, «πλας» και οι απολυμάνσεις στις επιφάνειες του σπιτιού, των συσκευασιών που προέρχονται από τα σούπερ μάρκετ, το πλύσιμο των τροφίμων, τα πλυντήρια με τα εν δυνάμει μολυσμένα ρούχα των λιγοστών μας εξόδων.
Αλλά να... Σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραία να μπορώ να πίνω, όταν το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες, τον πρωινό (λέμε τώρα...) καφέ μου εκεί στο μπαλκονάκι βλέποντας ορίζοντα. Αυτός μου έχει λείψει. Ο ορίζοντας που εδώ και πάνω από δεκαπέντε μέρες περιορίζεται σε «τέσσερις» τοίχους ή μέχρι την πρόσοψη της απέναντι πολυκατοικίας. Φυσικά, όταν θα έχω τη δυνατότητα να αναβαθμίσω το μπαλκόνι μου θα έχει λήξει και ο «συναγερμός» και άρα τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Τώρα ούτε καρεκλάκια, ούτε τραπεζάκι, ούτε λουλούδια μπορώ να προμηθευτώ. Και είμαι σίγουρη ότι όταν θα μπορώ να τα κάνω όλα αυτά, δεν θα είναι προτεραιότητά μου. Εύχομαι να τα κάνω, κι ας ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα γίνω ποτέ η επίμονη κηπουρός...
Μαρούλα Πλήκα
