Γνώριζα τον Γλέζο αρκετά χρόνια. Ήταν ο μόνος πολιτικός περιωπής που μπορούσες να τον προσφωνείς με το μικρό του όνομα χωρίς να θίγεται ή να εμφανίζεται ως λαϊκιστής. Η ΕΔΑ υπό την ηγεσία του, το 1978, ήταν το μόνο κόμμα που τάχθηκε κατά της πυρηνικής ενέργειας που προερχόταν από πυρηνικούς αντιδραστήρες. Συμμετείχαμε τότε σε μια δημόσια συζήτηση στη Χαλκίδα με τον Ρουμελιώτη και άλλους. Ανεξάρτητα από το βάθος ή την αξία των ιδεών του, είχε μια συνολική αντίληψη για τα πράγματα -του πλανήτη, της Ευρώπης, των Βαλκανίων-, όμως ήταν καλός και "εναλλακτικός" στα ειδικά και προσωπικά θέματα. Όταν έμενε στην οδό Τενέδου, στην Κυψέλη, τον επισκεπτόμουν μαζί με άλλους πολύ συχνά γιατί συζητούσαμε πολιτικά, όμως το σημείο που μου είχε κάνει εντύπωση από αυτό το σπίτι ήταν το μπαλκόνι. Σ' αυτό έβλεπες τόσα λουλούδια και φυτά, τόσες γλάστρες και γλαστράκια, ώστε απορούσες πώς δεν είχε ακόμη γκρεμιστεί από το βάρος τους! Ειρήσθω εν παρόδω, τέτοιο μπαλκόνι είχα δει μόνο στο σπίτι της Λιάνας της Μαλανδρενιώτη στη Γλυφάδα...
Και για να ολοκληρώσω αυτή την ιστορία περί μπαλκονιών: όταν ο Γλέζος μετακόμισε από την Κυψέλη στο Ψυχικό, διαπίστωσα σε μια επίσκεψή μου στην αυλή του σπιτιού του ότι ένα πεύκο που έβγαινε είχε βοηθηθεί (με την εργασία των ανθρώπων που κατοικούσαν εκεί) να τρυπήσει (!!!) το μπαλκόνι του 1ου ορόφου για να μπορέσει να αναπτυχθεί ελεύθερα!
Με τον Γλέζο θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα για πολύ καιρό, καθώς το πολιτικό, γεωλογικό, γλωσσολογικό κ.λπ. έργο του είναι τεράστιο. Μόνο για το νερό -στο οποίο βρεθήκαμε σε κοινή εκδήλωση- είχε να πει πάμπολλα σχετικά με τις γλωσσολογικές συνδέσεις του με το απώτερο, ομηρικό παρελθόν. Επίσης, θα αναφέρω την παρουσία του στις 4.4.99 σε εκδήλωση που έγινε στο Δαφνί για το βιβλίο μου "Ο άλλος τουρισμός".
Αν κρίνω από τις επιδόσεις του στη μαραθώνια ενασχόλησή του με την πολιτική, είχε υπομονή απέραντη, ήταν ικανός να ακροάται τους άλλους επί ώρες μέχρις ότου έρθει η δική του σειρά να μιλήσει. Ο Γλέζος ήταν μαχητής, συγκρουόταν, πολεμούσε για τις ιδέες του. Μπορούσε εδώ και μια εικοσαετία να είναι εικόνισμα, λατρεύσιμο είδος, πολίτης υπεράνω κομμάτων και αντιθέσεων, κι όμως προτίμησε να μπαίνει μέσα στις συγκρούσεις και να εισπράττει αποδοκιμασία ή επιδοκιμασία χωρίς να νοιάζεται για το αποτέλεσμα...
