Μένουμε σπίτι. Μαθαίνουμε να ζούμε και με τον κορωνοϊό. Βλέπουμε τηλεόραση, ακούμε ραδιόφωνο, σερφάρουμε στο Διαδίκτυο, γενικώς... πήζουμε στην ενημέρωση.
Συνθήκες πρωτόγνωρες και γι' αυτό ιδιαίτερα δύσκολες για όλους. Υπάρχουν προβλήματα. Διαφορετικά για τον καθένα και την καθεμιά. Άλλα οι ηλικιωμένοι, άλλα οι νέοι. Άλλα οι εργαζόμενοι, άλλα οι άνεργοι. Άλλα οι ασθενείς, άλλα οι υγιείς.
Αγωνία οι γονείς, αγωνία τα παιδιά που βρίσκονται με νεύρα τεντωμένα στο σπίτι. Θλίψη ο άνεργος, στενοχώρια ο εργαζόμενος για το μεροκάματο που τώρα δεν έχει. Αναστατωμένοι όσοι κινδυνεύουν να μην έχουν δουλειά το καλοκαίρι. Προβληματισμένοι όσοι δίνουν τη μάχη στην πρώτη γραμμή για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Δυστυχώς. Και μέσα μας, σαράκι ο φόβος, σε όλους.
Όσοι "Μένουμε σπίτι" και όσοι δεν μένουμε για πολύ συγκεκριμένους λόγους εργασίας ή εξαιτίας απαραίτητων υποχρεώσεων θεωρώ ότι λειτουργούμε με κοινωνική ευθύνη και υπευθυνότητα, γιατί ατομική ευθύνη είχαμε και πριν τον κορωνοϊό και έχουμε και τώρα.
Σκέφτομαι λοιπόν, όλο και πιο πολύ, μένοντας στο σπίτι, τα όσα ακούμε από ορισμένους αυτές τις μέρες, αλλά και πολλά που διαβάζουμε. Και κυρίως τα όσα λένε κάποιοι υπουργοί και κυβερνητικοί παράγοντες, ορισμένοι σχολιαστές και αρκετοί "μυαλοφυγόδικοι" των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σε επίπεδο λέξεων και εκφράσεων, οι οποίες είναι φορτισμένες.
Έχουν ιδεολογικό και πολιτικό βάρος. Κουβαλούν σημειολογία απόρριψης. Εμπεριέχουν χαρακτηρισμούς που δείχνουν απαξίωση και υποτίμηση. Καλλιεργούν ρατσισμό, ακόμη και μίσος. Υποκρύπτουν νοοτροπία "λοχία". Φτιάχνουν κατηγορίες πολιτών με "καλούπια" που δεν έχουν σεβασμό ούτε στις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα, αλλά ούτε και στις δημοκρατικές αρχές.
Ακούμε κάθε απόγευμα, το ακούμε ξανά το βράδυ, πάλι πρωί και μεσημέρι: Τόσα "τα νέα κρούσματα κορωνοϊού σήμερα" στη χώρα μας, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στον κόσμο. Κρούσματα, λέξη φορτισμένη με την πανδημία, την "κακιά αρρώστια", που λέγαμε και λέμε για τον καρκίνο.
Είναι κακό, άσχημο, φοβερό, τρομακτικό. Νιώθεις να σε "πυροβολούν" κάθε ώρα, κάθε μέρα με "κρούσματα". Ακούμε ή και διαβάζουμε όμως καθημερινά και για "κρούσματα απειθαρχίας", "νέα κρούσματα απειθαρχίας, ανυπακοής", "εκατοντάδες και σήμερα τα κρούσματα μη συμμόρφωσης" κ.λπ. Λέξεις και εκφράσεις οι οποίες χρησιμοποιούνται και ιδεολογικοπολιτικά για να καλυφθούν κυβερνητικές ευθύνες, ολιγωρίες, ευθύνες τραπεζών και άλλων ή να μετατεθούν σε άλλους, αλλά και για να "πολιορκηθεί" ο πολίτης-άτομο ώστε να δημιουργηθεί εύφορο έδαφος για κάποια μέτρα που σε κανονικούς καιρούς δεν θα τα συζητούσαμε καν.
Συνήθεις πρακτικές σε καιρό έκτακτης ανάγκης από τις κυβερνήσεις, θα πουν κάποιοι. Αναγκαίες και απαραίτητες, θα πουν άλλοι, "αφού είμαστε...". Πολλοί θα το προσπεράσουν ή και θα το δικαιολογήσουν. Ας το σκεφτούμε όμως για λίγο: ο απείθαρχος, ο ανυπάκουος, ο αντιρρησίας, ο ασυμμόρφωτος με τι συνδέεται τώρα, γιατί αυτό εμπεδώνεται και σε πολλά μένει και για μετά. Υπερβολές, θα πουν πολλοί. Άσε τις ευαισθησίες (για να μη χρησιμοποιήσω άλλη λέξη), θα πουν άλλοι. Είναι και πολλά άλλα παρόμοια που λέγονται. Ας σκεφθούμε τι σημαίνουν αυτά και πού οδηγούν. Και δεν αναφερόμαστε στο κούνημα του δάχτυλου, που υπήρχε και δυστυχώς συνεχίζεται με απαράδεκτο τρόπο από κάποιους δημόσιους παράγοντες και σήμερα, στην εποχή του κορωνοϊού.
Έχουμε πόλεμο, λένε και λέμε. Ο πόλεμος αλλάζει το λεξιλόγιο, έγραφε ο Ουμπέρτο Έκο με αφορμή τον πόλεμο του Κόλπου το 1991. Και χρησιμοποιούσε την περίπτωση του όρου "πασιφιστής" (ειρηνιστής). Γράφει: Τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν μια λέξη πολύ όμορφη... Σήμερα, αντιθέτως, ο όρος "πασιφιστής" κατάντησε μια άσχημη λέξη, σε σημείο μάλιστα ακόμη κι όσοι θέλουν την ειρήνη να ξεκαθαρίσουν αμέσως "αλλά δεν είμαι πασιφιστής", πράγμα που θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμη και γέλια, αν δεν μας τρόμαζε...
Μένουμε σπίτι. Πράξη κοινωνικής ευθύνης και υπευθυνότητας. Δεν μένουμε "φυτά", ούτε θα γίνουμε. Πράξη, επίσης, κοινωνικής ευθύνης και υπευθυνότητας.
