Το περιστατικό έχει σχεδόν ξεχαστεί. Προς τα τέλη Μαρτίου του 2010, ο Μανώλης Γλέζος είχε ένα δημόσιο διάλογο με τον τότε εκδότη της Καθημερινής, και παλιό του σύντροφο, Αντώνη Καρκαγιάννη.
Ο εκδότης της Καθημερινής, δυο μήνες πριν από τη δική του αποδημία, έγραψε ένα από τα τελευταία του άρθρα υπό τον τίτλο: «Στον Μανώλη Γλέζο». Για το άρθρο αυτό αφορμή υπήρξε η συμμετοχή του Γλέζου στις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα – εκείνες τις πρώτες δύσκολες ημέρες της κρίσης.
Τον «μάλωνε» για την παρουσία του εκεί και ανάμεσα στα άλλα έγραφε: “Σε θεωρώ πάντοτε, όχι κομματικό, αλλά εθνικό κεφάλαιο... Με απασχόλησε όταν σε είδα στη «μάχη», έξω από το Κοινοβούλιο. Πρώτα για σένα. Έχεις προ πολλού υπερβεί τα 85! Αμέσως σκέφθηκα, τι θέλει μέσα σ'αυτή την κόλαση όπου μόνο εικοσάρηδες μπορούν να αντέξουν...”. Η απάντηση του Γλέζου υπήρξε άμεση.
“Γνωρίζεις πολύ καλά πόσο έχω προσπαθήσει να απομυθοποιηθώ από την «ηρωοποίησή» μου. Αλλά, ακόμη και από το να είμαι «εθνικό κεφάλαιο», όπως εσύ με θέλεις”.
Και συνέχισε πιο κάτω:
“Όλες τις φορές, η συμμετοχή μου στους αγώνες δεν έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Αλλά το ταξίδι για την Ιθάκη πρέπει να γίνει. Και αν δεν με γελάει η μνήμη μου, σου άρεσε, τότε, στα χρόνια της εξορίας στη Λέρο, το παρακάτω ποίημά μου, με τον τίτλο
Δεν κατάφερε.
«Ο χρόνος άσπρισε τα γένια μας,
την κάθε μέρα χάραξε στον τοίχο,
ρυτίδα βαθιά στα πρόσωπά μας.
Δεν κουράστηκε να φορτώνει,
χειμώνες στη ράχη μας.
Κι είπε στα παιδιά να μας λένε γέρους.
Τις ελπίδες μας να εξαντλήσει δεν κατάφερε».
Διότι εις τον έχοντα κοινωνίαν μεταξύ πάντων των ζώντων είναι ελπίς (Εκκλησιαστής, Κεφ. Θ)».
Ωστόσο ο Καρκαγιάννης, κι ας μην του άρεσε του Γλέζου, στο άρθρο του είχε ένα δίκιο. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν πράγματι ένα κεφάλαιο για τον τόπο.
Απ’ όταν ταπείνωσε τους ναζί στην Ακρόπολη, απέδειξε πως δεν ήταν μια ενέργεια που την κινητοποίησε απλά το εφηβικό θυμικό του. Ή, να το πούμε αλλιώς: το μονίμως εφηβικό θυμικό του δεν θα κινητοποιούσε μόνο αυτή την ενέργεια στην πορεία της ζωής του. Επί σχεδόν 80 χρόνια, δήλωνε παρών στα δημόσια πράγματα της χώρας από διαφορετικά πόστα: δημοσιογράφος, βουλευτής, ποιητής, αγωνιστής στο δρόμο, ακόμα και πρόεδρος στην κοινότητα της αγαπημένης του Απειράνθου.
Ο Μανώλης Γλέζος δεν καθόταν ήσυχος. Ενημερωνόταν συνεχώς και παρενέβαινε. Ταξίδεψε, μάλιστα, όπου μπόρεσε: Σαχάρα, Γάζα, Σεράγεβο, Λονδίνο, έγιναν κάποιοι από τους σταθμούς της αγωνιστικής του δράσης.
Ήταν μια συνεχής έμπνευση κινητοποίησης και αλληλεγγύης. Ένα παράδειγμα, για το πώς να μη χάσουμε ο ένας τον άλλον. Για να μην κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του.
Ήταν κεφάλαιο, όχι μόνο επειδή έκανε μια ηρωική πράξη. Αλλά επειδή, στη μακρά διάρκεια της υπόλοιπης ζωής του, κατάφερε να ξεφύγει από αυτήν. Να πάει παρακάτω σε άλλους, καθημερινούς, συνεχείς αγώνες. Κι αυτή ήταν μια στάση εξίσου ηρωική με την πράξη της κλοπής της ναζιστικής σημαίας
.Ο Μανώλης Γλέζος έγινε σύμβολο, γιατί πριν απ’ όλα ήταν πολίτης.
