Η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει εξαγωγή προβλημάτων, μετάθεση ευθυνών. Πίσω από τη σκλήρυνση, την αντιφατική ακαμψία, κρύβει ανεπάρκεια. Πίσω από τον Έβρο κρύβει την απαράδεκτη πολιτική στα νησιά, πίσω από τη ρητορική της τάξης κρύβει τη διεύρυνση του εγκλήματος, πίσω από την (σοβαρή και επικίνδυνη) επιδημία κρύβει τα προβλήματα υποπαραγωγής και επενδυτικής αφλογιστίας στην οικονομία, πίσω από την καραντίνα και τις κλειστές επιχειρήσεις κρύβει την ανατροπή των υπολειμμάτων εργασιακού δικαίου. Το ένα στοιχείο συντελεί στην απόκρυψη του άλλου. Ένας «θόρυβος» αλληλο-αποκρυπτόμενων ανεπαρκειών αναζωπυρώνεται στη θέση χάραξης πολιτικών.
Ένα τμήμα της κυβέρνησης, ιδίως ορισμένα επιθετικά στελέχη, θεωρούν ότι χωρίς στήριξη, χωρίς συναίνεση από την αντιπολίτευση -αντίθετα, με μια πολιτική καθημερινότητα οξύτατων συγκρούσεων-, συσπειρώνεται καλύτερα ο κόσμος της και σκεπάζονται αποτελεσματικότερα οι ανεπάρκειές της. Όσο πιο «κακός» ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο «καλύτερη» η κυβέρνηση ή ακριβέστερα τόσο πιο αόρατη η αδυναμία της. Άρα είναι ζωτικής σημασίας να έχει έναν ΣΥΡΙΖΑ «κακό», εχθρό της.
Αυτό, το ζήτημα της κατασκευής εχθρού, δεν είναι μόνο επινόηση μιας ορισμένης ομάδας στελεχών (όπως είπαμε, για λόγους μετάθεσης και αυτοσυντήρησης) αλλά αντιστοιχεί και σε ένα κλίμα σκληρών οπαδών, μελών και στελεχών της. Τόλμησε ο Κικίλιας να ευχαριστήσει τον Πολάκη (ουσιαστικά αναγνωρίζοντας τη στήριξη και τις λύσεις για ΜΕΘ κ.λπ. που παρείχαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ) και έπεσαν κανιβαλικά πάνω του. Οι σκληροί. Όχι όλοι, όχι οι απλοί ψηφοφόροι.
Συχνά, όταν βλέπεις φανατισμό, υπάρχει λάκκος υλικού συμφέροντος πίσω. Όταν κάποιος ενοχοποιεί με κατακλυσμιαίο υβρεολόγιο τον ομοϊδεάτη του γιατί κάνει «αβάντα» στον ΣΥΡΙΖΑ (π.χ.), ψάξε αν συνδέεται επαγγελματικά με προμήθειες ή κρατικές εκδουλεύσεις. Η ιδεολογική επιστράτευση σε έναν μηχανισμό ελάχιστης ιδεολογικής ποιότητας (πέρα από ανόητα και γενικόλογα στερεότυπα περί αγοράς, επιχειρηματικότητας κ.λπ.) είναι συνήθως καλυμμένος επαγγελματισμός. Στα περισσότερα κόμματα εξουσίας έχουμε συναντήσει το φαινόμενο με στιγμιαίους ακολούθους (που απλώς θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους).
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι στιγμής έχει επιλέξει να κάνει «θεσμική», ψύχραιμη και στα κρίσιμα συναινετική αντιπολίτευση. Ε, λοιπόν, αυτό, δεν είναι ανεκτό από κάποιους του κυβερνητικού μπλοκ. Ψάχνουν να βρουν μια ανθυποδήλωση, μια ανθυποανάρτηση, μια κουβέντα παραπάνω, ωθώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του απολογούμενου. Και δυστυχώς δεν υπάρχει μηχανισμός αλίευσης των απίστευτων ρατσιστικών, αντισύριζα, ύβρεων δεξιών κειμενογράφων ή στελεχών. Η μέριμνα εύρεσης ατοπήματος εκ μέρους κάποιου μέλους ή στελέχους της Αριστεράς δείχνει και την απελπισμένη ανάγκη εύρεσης άλλοθι για την κυβερνητική αφλογιστία σε πολλά μέτωπα. Το να τοποθετούνται το γραφείο Τύπου, τα επίσημα όργανα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έτσι, με απόλυτα κατηγορηματικό τρόπο, π.χ. στο κορωνοϊκό, και να αποκλίνει ένα οποιοδήποτε στέλεχος ή ακόμα και απλός «φεϊσμπουκάκιας» ή «τουιτεράκιας», να πει μια κουβέντα «κάπως», και όλος ο επικοινωνιακός μηχανισμός να πέφτει πάνω του, να τον βρίζει, να ζητάει δήλωση μετανοίας από τον πρόεδρο κ.λπ., δείχνει την απόλυτη ανάγκη κατασκευής άλλοθι.
Η επιθετική ανασφάλεια της συντηρητικής πτέρυγας της κυβερνητικής παράταξης διδάσκει. Προσοχή, πειθαρχία, εγκράτεια. Είναι δελεαστικό να προκαλέσεις χαλασμό κόσμου με κάτι γαργαλιστικό, αλλά σκέψου και τον σύντροφο που απολογείται, σκέψου αυτόν που θα πρέπει να ανατρέψει τη διαστρέβλωση. Είναι θέμα πολιτικής ψυχραιμίας και διορατικότητας.
