Βρέθηκες στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή και, κάπως έτσι, μετράς ήδη δώδεκα ημέρες κλεισμένη μόνη σου μέσα στο σπίτι.
Σιχτιρίζεις την τύχη σου, επειδή σου λείπει ο καλός σου, μέχρι που ξαφνικά ακούς τον ήχο από το μηχανάκι του. Βγαίνεις στο μπαλκόνι και τον βλέπεις να στέκεται από κάτω. Σου φέρνει λιχουδιές και τσιγάρα και καθώς κοιτάς τα χέρια σας να αγγίζονται με γάντια πλαστικά, σκέφτεσαι ότι κάπως έτσι πρέπει να πεθαίνει ο έρωτας. Όμως, βλέπεις τη φλεβίτσα στο μέτωπό του να φουσκώνει από χαρά που σε βλέπει και θέλεις να του πεις: “Έλα αύριο με μια κιθάρα, σιγοτραγούδησέ μου το ‘November Rain’ κι εγώ δεν θα 'μαι άλλο πια κόρη του Καπουλέττου”.
Είναι ο έρωτας στην εποχή του κορωνοϊού. Συναισθήματα λαθραία να τρυπώνουν στα μπαλκόνια και τις τηλεφωνικές γραμμές, αγωνιώντας να δημιουργήσουν κοινό χώρο. Για δεκατέσσερις ημέρες, βουκολικός, χονδροειδώς απαλλαγμένος από τη σαρκική απόλαυση, να απλώνει τη σφαίρα του φαντασιακού σε κάθε γωνιά της σκέψης και του σπιτιού σου, μέχρι να φτάσει η στιγμή να χωθείς σε ένα σπίτι με αυτόν που αγαπάς και να περάσετε μαζί το κύμα.
Είναι οι σχέσεις στην εποχή του κορωνοϊού. Να βρίσκεσαι καθηλωμένος πάνω από μια συσκευή και να μιλάς ατελείωτα με φίλους και γονείς, μέσω βιντεοκλήσεων. Αυτές να διακόπτονται και να παγώνουν, αλλά να μην σε νοιάζει, διότι βλέπεις πιξελαρισμένα πρόσωπα αγαπημένα, δικά σου, που τόσο σου λείπουν. Είναι αυτή η διαρκής, ατελέσφορη προσπάθεια για το χακάρισμα της διαμεσολαβημένης επικοινωνίας, που σου θυμίζει πόσο πολύ σημαντική είναι για τον άνθρωπο η επαφή.
Απομονωμένοι μέσα στο σπίτι, αντιλαμβανόμαστε τι είναι αυτό που μας λείπει περισσότερο. Τα ίδια πράγματα, δηλαδή, που στερούμε από τους εαυτούς μας στην τυπική εργασιακή μας καθημερινότητα. Γινόμαστε αναβλητικοί, μεταθέτουμε το ουσιαστικό βίωμα για ένα αόριστο “αύριο”, θεωρώντας ότι οι άνθρωποί μας θα είναι πάντα εκεί. Διότι, φυσικά, “την αυταπάτη δεν την γνώρισε κανένας εφόσον είναι δέσμιός της”.
Γι’ αυτό, ερωτευτείτε. Ερωτευτείτε βαθιά! Τους εραστές, τους φίλους και όποιον κάθε μέρα θρυμματίζει την “καραντίνα” σας.
Μαρία Καλυβιώτου
