Ο φούρναρης της γειτονιάς μου, ο κύριος Γιώργος, είναι γύρω στα εβδομήντα, ασπρομάλλης, χαμογελαστός και χωρατατζής. Πάντα με μια εφημερίδα δίπλα στο ταμείο -“είμαι είδος προς εξαφάνιση, κορίτσι μου”- και πάντα περίεργος να μάθει τα νέα “από μέσα”. Η μοναδική μου έξοδος χθες ήταν να πάω στον φούρνο - κι είδα τον κύριο Γιώργο με μάσκα και γάντια. “Τελευταίας τεχνολογίας”, μου είπε κι άρχισε τις ερωτήσεις:” Τι έχεις να μας πει για τα εμβόλια και τα φάρμακα, προχωράνε;”, “Λες αυτή τη φορά οι κυβερνήσεις του πλανήτη να σκεφτούν τους ανθρώπους ή ξανά θα βρεθούμε μπροστά σε συντρίμμια και πάλι από την αρχή;”. Άντε να απαντήσει ο ξερόλας δημοσιογράφος. Πριν ανοίξω το στόμα μου, εμφανίζεται δεύτερος πελάτης στον φούρνο, κι αυτός... σιτεμένος, που φρόντιζε να κρατάει τις αποστάσεις: “Τι υπέροχος ήλιος, σήμερα, Γιώργο μου, κυρία μου”, είπε αντί για καλημέρα.
“Ψεύτης ήλιος, βρε Θανάση”, ήταν η απάντηση. Κι άρχισαν οι δυο τους να μιλάνε για την ταινία. “Πολύ ωραίος ο Μιχάλκοφ”, έλεγε ο ένας. “Σφίχτηκε η ψυχή μου με την ταινία”, έλεγε ο άλλος. “Αυτά παθαίνετε εσείς οι σταλινικοί”, κι άρχισε μια ιδεολογική συζήτηση μεταξύ δύο αριστερών διαφορετικών... αποχρώσεων και εμφανώς σινεφίλ.
Γύρισα σπίτι με το ψωμί και τα κουλουράκια, κι αφού βγάλαμε με πολύ ζόρι -κι εγώ... σιτεμένη είμαι και δεν παίζω στα δάχτυλα την τεχνολογία της τηλεργασίας- την εφημερίδα, προσπάθησα να κατεβάσω τον “Ψεύτη ήλιο” για να τον ξαναδώ. Δεν τα κατάφερα, μπορεί να βοηθήσει κανείς;
