Δεν τις ξεχνάμε όμως. Θυμόμαστε τον Άδωνι Γεωργιάδη, που δήλωνε υπερήφανος για τις απολύσεις προσωπικού από το ΕΣΥ και ζητούσε να πιστωθεί και τη δόξα για να μην του την πάρει ο Τόμσεν.
Θυμόμαστε τον Κυριάκο Μητοστάκη που έλεγε ότι στα νοσοκομεία έχουμε περισσότερους γιατρούς από όσους χρειαζόμαστε.
Θυμόμαστε εκείνον τον απίθανο Οικονόμου που χαρακτήριζε «σοβιετικές» τις Τοπικές Μονάδες Υγείας.
Θυμόμαστε τα σχέδια με τις ΣΔΙΤ στα δημόσια νοσοκομεία και την παραχώρηση ολόκληρων τμημάτων σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα.
Θυμόμαστε τις νεοφιλελεύθερες δραματικές κραυγές «γιατί να πληρώνει η μεσαία τάξη για να νοσηλεύεται δωρεάν ο καθένας».
Τώρα κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά. Αρκεί που είδε πόσο κάνουν οι εξετάσεις για τον κορωνοϊό στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Όλοι νιώθουν καλά που υπάρχει η δημόσια Υγεία, γιατί ξέρουν ότι στην ιδιωτική δεν μπορούν να βασιστούν. Και θα ένιωθαν ακόμα καλύτερα αν η δημόσια Υγεία ήταν στελεχωμένη και θωρακισμένη όπως θα έπρεπε. Και ο πρώτος που το σκέφτεται αυτό είναι ο Μητσοτάκη που αντιλαμβάνεται σε ποια θέση θα είχε βρεθεί αν είχε προλάβει να ολοκληρώσει το ξήλωμα της δημόσιας Υγείας πριν ενσκήψει ο κορωνοϊός.
Μόλις ο κίνδυνος απομακρυνθεί, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα επανέλθει στο σχέδιό της για τη δημόσια Υγεία: την ολοκληρωτική της απαξίωση προς όφελος ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων. Η κοινωνία όμως ξέρει και θα πρέπει να την υπερασπιστεί. Γιατί η δημόσια Υγεία είναι δικαίωμα.
