Live τώρα    
16°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
16 °C
11.2°C18.1°C
2 BF 63%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
14 °C
10.6°C16.9°C
2 BF 67%
ΠΑΤΡΑ
Ελαφρές νεφώσεις
15 °C
10.0°C15.5°C
2 BF 63%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
14 °C
13.8°C16.4°C
2 BF 62%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
9 °C
8.9°C14.6°C
0 BF 81%
Οι γυναίκες πρόσφυγες μιλούν, μια μαρτυρία της Τ.Κ.* / Οι γυναίκες πρόσφυγες μιλούν, μια μαρτυρία της Τ.Κ.: Περιμένω την μπλε σφραγίδα για να φύγω από τη Λέσβο...
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Οι γυναίκες πρόσφυγες μιλούν, μια μαρτυρία της Τ.Κ.* / Οι γυναίκες πρόσφυγες μιλούν, μια μαρτυρία της Τ.Κ.: Περιμένω την μπλε σφραγίδα για να φύγω από τη Λέσβο...

Φωτογραφία αρχείου

Μετά από τέσσερα χρόνια έμεινα χήρα. Πίστεψα ότι είμαι ελεύθερη. Ήταν η αρχή της κόλασης. Με εξανάγκασαν να παντρευτώ τον πρωτότοκο γιό του συζύγου μου. Η σεξουαλική, σωματική και ψυχολογική κακοποίηση ήταν η καθημερινότητά μου. Όταν αρνιόμουν να συνευρεθώ σεξουαλικά με τους φίλους του, με χτυπούσε βάναυσα. Υπέφερα. Σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω.

Η αγάπη για τα παιδιά και τη μάνα μου με έσπρωξαν να φύγω, να φύγω μακριά από τον βασανιστή μου.

Κατά τη διάρκεια της φυγής ένιωθα χαμένη, εγκαταλελειμμένη. Νόμιζα ότι δεν θα ελευθερωθώ ποτέ. Ήταν η αρχή της αρχής μιας περιπέτειας: Για τρεις μέρες έμεινα έξω από την πόλη μου, σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στο δάσος. Περίμενα να φύγω για Τουρκία. Κάθε στιγμή, ακόμα και στην αίθουσα του αεροδρομίου, ήμουν σε πανικό. Βαθιά μέσα μου, όμως, είχα ελπίδα. Έλεγα, προχώρα, είσαι δυνατή! Δεν ήξερα καν πού πήγαινα.

Στην Τουρκία έζησα έναν ακόμα εφιάλτη. Με φυλάκισαν και με εκμεταλλεύονταν σεξουαλικά για μήνες. Δραπέτευσα. Δεν θέλω να θυμάμαι.

Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που μπήκα στη βάρκα. Πλησιάζοντας τις ακτές της Λέσβου είδαμε τις σημαίες ενός καραβιού. Καταλάβαμε ότι είναι Έλληνες. Αρχίσαμε να χειροκροτάμε, να φωνάζουμε από χαρά, να κλαίμε.

Και μετά η Μόρια... Δεν είχα δει ποτέ ένα camp προσφύγων. Η ζωή εδώ είναι δύσκολη. Δεν είναι εύκολο να προσαρμοστώ. Έχει πολλή φασαρία. Δεν υπάρχει κατανόηση. Νιώθω μοναξιά.

Περιμένω την μπλε σφραγίδα για να φύγω από τη Λέσβο... Για άλλους, το μπλε είναι το χρώμα του ουρανού, της θάλασσας, για μένα έχει το σχήμα της σφραγίδας που βεβαιώνει ότι είμαι ευάλωτη.

Αλλά δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι εύκολο...

Εδώ μέσα συνάντησα και τη «Διοτίμα». Με αγκάλιασαν σαν οικογένεια. Με βοήθησαν με δικηγόρο. Όλα τα μεγάλα προβλήματα τα αντιμετώπισα μαζί τους. Στις ομάδες ενδυνάμωσης και το εργαστήρι δημιουργικής γραφής ένιωσα άλλος άνθρωπος. Εκεί γνώρισα πολλές γυναίκες στην ίδια κατάσταση με εμένα. Είναι απίστευτη η στήριξη που παίρνουμε η μία από την άλλη.

Σκέφτομαι το μέλλον, τη ζωή μου μετά τη Μόρια, τη ζωή μου μετά το τραύμα που έζησα στη χώρα μου και την Τουρκία. Ποιος ξέρει αν θα έχω αρκετή δύναμη για να επανέλθω; Βαθιά μέσα μου όμως, ελπίζω ακόμα. Πιστεύω ότι υπάρχει μια θέση σε αυτόν τον κόσμο που θα μπορούσα να βρω την ευτυχία, χωρίς να με κατηγορούν σε κάθε μου βήμα.

* Τ.Κ., 34 χρονών, Καμερούν, εξυπηρετούμενη του Κέντρου Γυναικείων Μελετών και Ερευνών «Διοτίμα». (Για ευνόητους λόγους δεν αναφέρεται το ονοματεπώνυμό της)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL