Μου φαίνεται ότι το ογδόντα τοις εκατό των Ελλήνων μασάνε το παραμύθι για το έπος του Έβρου, ρε γαμώτο. Μην σου πω και το ενενήντα.
Ο γείτονάς μου, μια χαρά άνθρωπος, έχει πάθει κρίση και φωνάζει να τους ρίξουν με τα πολυβόλα, ρε γαμώτο. Και το επιμύθιο από συριζαίο, που διάβασε ότι κάποιοι νεοδημοκράτες σπεύδουν στον Έβρο μαζί με χρυσαυγίτες για να στηρίξουν τις Ένοπλες Δυνάμεις και την αστυνομία στην αντιμετώπιση του αλλόθρησκου εισβολέα: Ζόφος! Τι ζούμε, ρε γαμώτο!
Πάει εν ολίγοις το “γαμώτο” σύννεφο. Σύννεφο, αλλά πολύ μεταξύ μας, για να λέμε την αλήθεια. Διότι άνθρωποι είμαστε κι εμείς. Βαρεμένοι από πολλά και πολλούς.
Ε, δωρίζει κουραμάνες ο Μαρινάκης, παιανίζει μπούτζους ο οπλαρχηγός του, βομβαρδίζει το καναλαρχέικο, κακαρίζει ο κόκορας του Μαξίμου, τσιρίζει ο στρατόκαυλος των τηλεπωλήσεων, μουγκανίζει ο στρατόκαυλος τεταρταυγουστιανός, ρουθουνίζει ο στρατόκαυλος με το τσεκούρι, μεταλλάχθηκαν τα παπαγαλάκια και γαβγίζουν, δαγκώνουν οι πατριώτες της μπεκάτσας, δαγκώνουν και οι νοικοκυραίοι που πάσχουν από χρόνια σεξουαλική στέρηση, ανεμίζουν σημαίες οι αφελείς, γαυριούν φασίστες μπροστά - μπροστά. Ουφ. Είναι να μην σε πιάνει ζόφος;
Είναι, αλλά ο ζόφος δεν συνιστάται σε τέτοιος καιρούς. Διότι, εντάξει, κάνουν μπούγιο. Πολλαπλασιάζουν τα γαυγίσματα τους τα ΜΜΕγάφωνα της εθνικής κρεοφαγίας. Κυνηγούν όποιον αντιστέκεται. Επιδιώκουν ανατριχιαστική εθνική ομοφωνία. Όπως πάντα. Χθες με τη χούντα, σήμερα με τον Κυριάκο, την Άκρα Δεξιά του και τους φασίστες, που όλοι όταν μυρίζονται πατρίδα δεν φτερουγίζει η καρδιά, αλλά το στομάχι τους.
Γιατί χρόνια και χρόνια τους τρέφει του έθνους η τιμή. Και ξέρετε σε ποιους πάει το τιμολόγιο. Και κάπου ανάμεσα η μεγάλη, τρελαμένη από τους παιάνες ομάδα, που παραδαρμένη στο κοινωνικό και οικονομικό μισόφωτο έχει ανάγκη από λίγο έπος. Δεν τουφεκάνε απελπισμένους αυτοί, όχι. Αλλά το εθνόσημο, η σημαία, οι ακρίτες μιλούν στην ψυχούλα τους.
Κάπου ανάμεσα, ακριβώς. Ακούει τους άλλους, αλλά θα ακούσει κι εμάς. Τέτοια κι αν είδε η Αριστερά στη διαδρομή της μέσα από σύρματα, τοίχους, κάγκελα, συκοφαντίες και ρόπαλα ομοφωνίας. Έτσι πάει το πράγμα. Αυτοί γαβγίζουν, εμείς μιλάμε. Και πάντα αυτοί με το «λέγειν» των αριστερών πάθαιναν ταράκουλο. Ούτε τους ποινικούς δεν άφηναν μαζί με αριστερές ποικιλίες στις φυλακές για να μην τους χαλάσουν!
Συνεπώς μιλάμε. Χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Να ακουστούμε πάνω από τα γαβγίσματα. Βγάζουμε γλώσσα στις εθνικές τους παπάρες.
Διεκδικούμε τον άνθρωπο από το απάνθρωπο όσοι παιάνες κι αν το συνοδεύουν. Στο λέγειν θα κριθεί το δίκιο. Πάλι…
Θανάσης Καρτερός
