Του Κώστα Βρατσάλη*
Δεν θα έλεγα όχι σε όποια αλλαγή, φτάνει να την αποφασίζουμε δημοκρατικά. Παραδείγματος χάρη:
* Δεν θα έλεγα όχι σε μια αλλαγή του ονόματος που θα ήταν ΑΖΙΡΥΣ, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά.
* Δεν θα έλεγα όχι σε όποια αλλαγή του καταστατικού μας, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά.
* Δεν θα έλεγα όχι αν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν κάποιος/α που στην ηλεκτρονική του αίτηση μάζευε 50+1 like στην ηλεκτρονική πλατφόρμα της ηλεκτρονικής κοινότητας που θα εγγραφεί, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά.
* Δεν θα έλεγα όχι αν τη συνδρομή μας στο κόμμα την πληρώναμε με bitcoin, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά.
* Δεν θα έλεγα όχι στο να μην συμμετέχουν στο συνέδριο μόνο οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των οργανώσεων ή να μην ψηφίζονται στο συνέδριο τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, αλλά αυτοί που έχουν άριστο βιογραφικό, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά.
* Δεν θα έλεγα όχι αν στην απόφαση του Συνεδρίου για το μεταναστευτικό δηλώναμε, κάνοντας και την αυτοκριτική μας, ότι στη Μόρια των 25.000 προσφύγων σήμερα η διαβίωσή τους είναι λιγότερο απάνθρωπη από τότε που επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν 5.000 αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά.
* Δεν θα έλεγα όχι αν στην απόφαση με το πέρας του συνεδρίου παραδεχόμασταν ότι με τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας γίνονται βήματα διεύρυνσης της δημοκρατίας, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά.
* Δεν θα έλεγα όχι αν απευθυνόμασταν στον δημοκρατικό κόσμο που εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ επειδή απηύδησε με τους πολιτικάντηδες που αναδείχθηκαν στο κόμμα τους, λέγοντάς τους να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, κι ας ξαναφάνε πάλι κάποιους απ’ αυτούς στη μάπα, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά.
* Δεν θα έλεγα όχι αν στην απόφαση με το τέλος του συνεδρίου, στην αναφορά περί εναγκαλισμού της πλειονότητας των ΜΜΕ με τη Νέα Δημοκρατία, υπογραμμίζαμε τη σθεναρή αντίσταση του προτύπου της δημοσιογραφίας Ηλία Κανέλλη, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά. Θα δεχόμουν ακόμα κι’ αυτό!
Δεν θα έλεγα τέλος όχι αν θεωρούσαμε ότι: α) ο κύριος πολιτικός αντίπαλός μας δεν είναι η Νέα Δημοκρατία, αλλά οι 53+, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά και β) η Πρωτοβουλία Μελών (53+) διακηρύσσει ότι ο Αλέξης Τσίπρας ευθύνεται που καταδικαστήκαμε να κυβερνάμε τη χώρα επί μια τετραετία και στη συνέχεια βρεθήκαμε στην αντιπολίτευση μόνο με 31,53%, αν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το αποφασίζαμε δημοκρατικά.
Το τι θα έκανα βέβαια μετά απ’ όλα αυτά τα δημοκρατικώς αποφασισμένα είναι δική μου απόφαση και δεν νομίζω ότι έχει και ιδιαίτερη σημασία να την πω.
Αγώνας για διεύρυνση της Δημοκρατίας
Αυτό όμως στο οποίο λέω όχι, που δεν μπορώ να δεχτώ, είναι ότι η υποχρέωσή μας να υπερασπιζόμαστε και να αγωνιζόμαστε για τη διεύρυνση της δημοκρατίας μέσα στην κοινωνία είναι για εμάς αξία αδιαπραγμάτευτη. Είναι αδιαπραγμάτευτη για εμάς η υπεράσπιση και ο αγώνας διεύρυνσης της δημοκρατίας στα εργασιακά, στη Δικαιοσύνη, στην Παιδεία, στην Υγεία, στην ενημέρωση, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις διεθνείς μας σχέσεις, σε ό,τι τέλος πάντων πιστεύουμε ότι αποτελεί κύτταρο δημοκρατίας. Είναι αδιαπραγμάτευτη αξία γιατί είναι οι πραγματικοί χώροι εξουσίας. Και ο μοναδικός στόχος μας δεν είναι άλλος από το να λειτουργούν με όσο το δυνατόν περισσότερη δημοκρατία αυτές οι εξουσίες.
Αν κάποιοι τώρα νομίζουν ή, ακόμα χειρότερα, πιστεύουν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, τα όργανά του, οι Οργανώσεις Μελών του μπορούν να υπερασπίζονται και να αγωνίζονται για μια συνεχώς διευρυνόμενη δημοκρατία χωρίς οπωσδήποτε να λειτουργούν πάντα οι ίδιοι δημοκρατικά, τότε τρία τινά συμβαίνουν:
1. Πιστεύουν, κατά το δοκούν βέβαια, ότι βλέπουνε απέναντί τους τη Βαστίλλη και λίγο παραπίσω τα τσαρικά χειμερινά ανάκτορα.
2. Θεωρούν τους εαυτούς τους πιο αριστερούς, πιο δημοκράτες από τους άλλους και γι’ αυτό συνδιαλέγονται και αποφασίζουν μεταξύ τους για το πώς θα πείσουν τους άλλους να λειτουργούν πιο αριστερά, πιο δημοκρατικά (sic!).
3. Θεωρούν ότι το ιστορικό δίδαγμα “ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει” είναι μια ιστορική παρόλα και μόνο.
Δυστυχώς για εμάς σήμερα, το αίτημα για δημοκρατία παντού αφορά κι εμάς... Έτσι μόνο μπορεί να επιτευχθεί η αντιστοίχισή μας με την εκλογική μας βάση. Έτσι μόνο μπορεί να γίνει η διεύρυνσή μας. Όπλο μας η διεύρυνση της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα.1
* Ο Κώστας Βρατσάλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
1 Στις 16 Δεκεμβρίου 2015 είχε δημοσιεύσει η “Αυγή” ένα κείμενό μου με τίτλο “Κόμμα βουλευτών ή μελών;” /article/10811/6113854/komma-bouleuton-e-melon - Το παρόν κείμενο είναι απλώς μια... επικαιροποιημένη αναδιατύπωσή του.
