Του Ματθαίου Τσιμιτάκη
Το isyriza πιάνει το νήμα των καινοτομικών ενεργειών επικοινωνίας που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική επικοινωνία από το 2007 έως το 2015. Ίσως σκεφτούν πολλοί ότι το κάνει καθυστερημένα, αφού κατά την περίοδο της διακυβέρνησης ατόνησε η κομματική λειτουργία και η επικοινωνία του. Όμως σήμερα επιχειρεί να εντάξει οργανικά τα εδραιωμένα ψηφιακά μέσα στην καθημερινή ζωή του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ανοίγει έναν ενδιαφέροντα δρόμο τόσο για την πολιτική συμμετοχή όσο και για την επικοινωνία στα χρόνια του διαδικτύου. Όχι γιατί έτσι μπορεί να φετιχίσει το λογισμικό και τις φιλελεύθερες αφηγήσεις περί αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας και ασύγχρονης συμμετοχής, αλλά γιατί στα ψηφιακά περιβάλλοντα μπορεί να συναντήσει τους επισφαλώς εργαζομένους, όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη που παραχώρησε στην πλατφόρμα isyriza, και να τους ξανασυνδέσει με την ζωντανή πολιτική. Το πως και για ποιο λόγο, εξηγεί στο τελευταίο άρθρο του ο Κώστας Δουζίνας. «Τα χαρακτηριστικά της άυλης παραγωγής οδηγούν τους εργαζόμενους σε έντονες δικτυώσεις και συνεργασίες, όχι όμως σε στενές πολιτικές ή συνδικαλιστικές σχέσεις και συγκλίσεις. Το να χρησιμοποιείς το δίκτυο υπολογιστών της εταιρείας ή τα social media είναι πολύ διαφορετικό από το να ανήκεις στο ίδιο συνδικάτο ή κόμμα», γράφει χαρακτηριστικά ο Κώστας Δουζινας (Αυγή 17/2/2020).
Χωρίς αμφιβολία η πολιτική πλατφόρμα χρειάζεται να ενσωματώσει περισσότερες διαδραστικές λειτουργίες και να μην αρκεστεί σε λειτουργίες μονόδρομης απεύθυνσης - να μην μιμείται την τηλεόραση. Χρειάζεται ακόμα να ενσωματώσει διαδικασίες διαφανούς λειτουργίας και να συνεχίσει την πολιτική συζήτηση για τους όρους συμμετοχής. Εγείρονται εύλογες ανησυχίες σε ό,τι αφορά την ταυτότητα των συμμετεχόντων και την ποιότητα των διαδικασιών. Όμως, η εμπειρία λέει ότι υπάρχουν τρόποι διασφάλισης της λειτουργίας από την ίδια την κοινότητα των μελών και μια ειδική ομάδα αναφοράς. Η πολιτική πλατφόρμα δεν πρέπει να συνιστά ένα είδος «υγειονομικής ζώνης για τα στελέχη του κόμματος, αλλά αντίθετα μπορεί να ενώσει την κομματική ζωή με την κοινωνική δικτύωση. Όσο δεν μπορεί να γίνεται φετίχ η «αδιαμεσολάβητη επικοινωνία» τόσο δεν μπορεί να γίνεται φετίχ και η αυτοπρόσωπη παρουσία των μελών. Η ποιότητα της συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων δεν είναι κάτι που έχει διασφαλιστεί στις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως προκύπτει από τον μαρασμό τους κατά τα τελευταία χρόνια.
Στην πραγματικότητα όλες οι διαδικασίες πολιτικής εμπλοκής δεν μπορεί παρά να είναι συμπληρωματικές της μιας και μοναδικής πραγματικής πλατφόρμας, που δεν είναι άλλη από τον πολιτικό φορέα, τον ΣΥΡΙΖΑ, και τις δημοκρατικές διαδικασίες με τις οποίες λειτουργεί και τις οποίες σήμερα διευρύνει. Με άλλα λόγια, followers (τηλεοπτικών αστέρων) μπορούν κάλλιστα να υπάρχουν σε τοπικές οργανώσεις και ενεργά μέλη μπορεί κάλλιστα να αποδειχθούν ψηφιακοί νπολίτες, όπως δείχνουν άλλωστε τα κινήματα των τελευταίων είκοσι ετών. Η υπερ-εικοσαετής ηλικία της μαζικής χρήσης της ψηφιακής τεχνολογίας απαντά και στο πρόβλημα των αναχρονισμών που χαρακτηρίζουν τεχνοφοβικές αφηγήσεις, οι οποίες επικρατούν σε μεγάλα τμήματα του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη ψηφιακός, γιατί ο κόσμος του επικοινωνεί και κοινωνικοποιείται σε αυτά τα περιβάλλοντα. Οι φοβίες που εκφράζονται μπορεί να υπονομεύουν την προοπτική να υπάρξει ένα μαζικό, συμμετοχικό, παρεμβατικό κόμμα. Όμως, η συζήτηση είναι, και πρέπει να είναι, πριν και πάνω από όλα, πολιτική.
