Όπως κάθε δεξιός πρωθυπουργός, ο οποίος σέβεται τον εαυτό του και την ιδιότητά του, ο Αντ. Σαμαράς επιδεικνύει στις ΗΠΑ και στη Γερμανία συμπεριφορά που κινείται μεταξύ αρχοντοχωριατισμού και δουλοπρέπειας και λέει στους συνομιλητές του αυτά που θέλουν να ακούσουν. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτό πρέπει να υπάρχουν όρια, τα οποία όταν ξεπερνιούνται σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα και είναι ένδειξη πανικού. Διότι, πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι ο Αντ. Σαμαράς κατόρθωσε, μιλώντας στις ΗΠΑ, να βάλει στην ίδια φράση ως τα δύο άκρα προς αντιμετώπιση τους φονιάδες της Χρυσής Αυγής μαζί με αυτούς που ως πολιτική θέση επιθυμούν την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή από το ΝΑΤΟ;
Η τοποθέτηση αυτή αποτελεί νάρκη την οποία τοποθέτησε και πάτησε μόνος του, καθώς όχι μόνο βάζει στην ίδια μοίρα ποινικά εγκλήματα και πολιτικές θέσεις, αλλά υπονομεύει και την ίδια του ακόμα την "αποφασιστικότητα" να βάλει επιτέλους χέρι στο άγος της νεοναζιστικής εγκληματικότητας. Δύσκολα ένας συνήγορος της Χρυσής Αυγής θα έβρισκε μια πιο απαλλακτική τοποθέτηση από αυτήν την οποία έκανε επί αμερικανικού εδάφους ο πρωθυπουργός.
Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν προκλήθηκε από την απόφαση της Δικαιοσύνης να αφήσει προσωρινά ελεύθερα τα πρωτοπαλήκαρα του Μιχαλολιάκου πριν ολοκληρωθεί η πολιτική εκμετάλλευση του θέματος από τη Ν.Δ. ή από τη "χυλόπιτα" την οποία έφαγε κατά την προχθεσινή συνάντησή του στο ΔΝΤ με την Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία απέρριψε διαρρήδην κάθε ελάφρυνση στο μνημονιακό πρόγραμμα και δεν δέχτηκε καν να κάνουν κοινές δηλώσεις.
Πάντως η εικόνα του Κασιδιάρη να κλωτσάει δημοσιογράφους και καμεραμέν -και μάλιστα του Ρόιτερς- πριν καν βγει από τον χώρο των δικαστηρίων είναι απολύτως ενδεικτική του επικοινωνιακού στραπάτσου το οποίο υπέστη η κυβέρνηση και προσωπικά ο κ. Σαμαράς, που πήρε την υπόθεση πάνω του.
