Από την άλλη μεριά, όμως, κάλυψε πρόσκαιρα και τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν η χώρα και η κοινωνία.
Στα εθνικά θέματα η κυβέρνηση προσπαθεί συστηματικά να παρουσιάσει την αδράνεια και την ανικανότητά της ως τεράστια επιτυχία της εξωτερικής μας πολιτικής. Στην πραγματικότητα η Ελλάδα σύρεται μακριά από την παραδοσιακή φιλειρηνική της στάση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, ενώ δεν διασφαλίζει το παραμικρό έναντι των τουρκικών αξιώσεων.
Στο προσφυγικό οι εθνικολαϊκιστικές προεκλογικές δεσμεύσεις δημιουργούν τώρα ρήγμα στη νεοδημοκρατική βάση. Τα περίφημα κλειστά κέντρα κράτησης δεν τα θέλει κανείς, η αποσυμφόρηση των νησιών έχει παγώσει και στα κέντρα υποδοχής βρίσκονται ήδη σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης. Η κυβέρνηση προσπαθεί να αλλάξει την ατζέντα διά της αποχαλίνωσης των αστυνομικών του Χρυσοχοΐδη
Στα εργασιακά η κυβέρνηση έχει προχωρήσει σε μια σειρά από παρεμβάσεις που διασφαλίζουν την καθήλωση των χαμηλών μισθών και την εργοδοτική ασυδοσία. Στο ασφαλιστικό όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι το σχήμα «χαμηλότερες εισφορές - μεγαλύτερες συντάξεις» είναι αισχρός εμπαιγμός.
Στην Παιδεία εξισώθηκαν πραξικοπηματικά οι απόφοιτοι των ΑΕΙ με αυτούς των αποφοίτων ιδιωτικών εκπαιδευτικών κέντρων. Ο αριθμός των προγραμματισμένων πλειστηριασμών είναι τουλάχιστον τρομακτικός. Στην Υγεία ελλείψεις φαρμάκων και νοσοκομειακές κλινικές εκπέμπουν SOS.
Δύο πράγματα κρύβονται πίσω απ’ όλα αυτά: η διαπλοκή της κυβέρνησης με ιδιωτικά συμφέροντα και η εξάρτησή της από τον ακροδεξιό λαϊκισμό. Και είναι η αντιπολίτευση που πρέπει να τα εξηγήσει καθαρά στον κόσμο.
