Υπάρχει ένα ζευγάρι στη Γερμανία, που κατάφερε να ξεπεράσει σε σχόλια αυτή την εβδομάδα τον Χάρι και τη Μέγκαν. Μάλιστα, ακριβώς όπως το ανήσυχο πριγκιπικό ζεύγος της Γηραιάς Αλβιώνας διχάζει τα πνεύματα και έχει φανατικούς υποστηρικτές και έξαλλους πολέμιους, έτσι και το γερμανικό ζευγάρι αντιμετωπίζεται από τους μισούς με περιφρόνηση κι από τους άλλους μισούς με κατανόηση.
Το ένα μισό είναι ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, πρώην πρόεδρος του SPD, επί σειράν ετών βουλευτής, πρωθυπουργός στο γενέθλιο κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας, πρωτοκλασάτος υπουργός (Περιβάλλοντος, Οικονομίας, Εξωτερικών) και αντικαγκελάριος, κάποτε η ελπίδα της Σοσιαλδημοκρατίας να βρει τη χαμένη γοητεία της για την εργατική τάξη. Το άλλο μισό είναι η Deutsche Bank, η μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας, με βαρύ παρελθόν σκανδάλων, προβληματικό παρόν ζημιογόνων χρήσεων και άδηλο μέλλον.
Αποφάσισε, λοιπόν, ο Γκάμπριελ, στα 61 του, ότι χόρτασε την πολιτική κι ότι δικαιούται ένα καλοπληρωμένο μέλλον στην οικονομία -για την ακρίβεια ως επικεφαλής του εποπτικού συμβουλίου της Deutsche Bank.
Με μια έννοια το ζευγάρι είναι ταιριαστό, αφού και οι δυο ήταν κάποτε μεγάλοι και τρανοί. Ο Γκάμπριελ ήταν ο πιο ισχυρός Σοσιαλδημοκράτης πολιτικός του 21ου αιώνα, ο... φυσικός διάδοχος του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Η Deutsche Bank ήταν ένας τραπεζικός κολοσσός που μέχρι την κρίση του 2008 μπορούσε να ανταγωνιστεί στα ίσια τους παγκόσμιους παίκτες του αγγλοσαξονικού κόσμου.
Σήμερα προσπαθούν και οι δυο να σταθούν ξανά στα πόδια τους μετά την πτώση. Ο Γκάμπριελ, μετά από οκτώ χρόνια στην ηγεσία του SPD, παρέδωσε το κόμμα στον διάδοχό του Μάρτιν Σουλτς αποδεκατισμένο, η Deutsche Bank μόνο φέτος έγραψε 5,7 δισεκατομμύρια ευρώ ζημίες. Από αυτή τη σχέση ο Γκάμπριελ περιμένει μια κορυφαία καριέρα και μια παχυλή αμοιβή και η τράπεζα έναν πάτρονα με εξαιρετικές σχέσεις στο πολιτικό σύστημα. Ίσως, ο δρόμος προς την ευτυχία του ζεύγους να είναι εξασφαλισμένος.
Εκεί που βρομάει
Μια φράση του Γκάμπριελ έμεινε στη γερμανική πολιτική ιστορία. Από τη σημαντικότερη πολιτική ομιλία της καριέρας του στο συνέδριο της Δρέσδης το 2009, όπου εξελέγη πρόεδρος του SPD: “Πρέπει να βγούμε έξω”, είπε, “στην πραγματική ζωή, εκεί που έχει φασαρία, εκεί που επικρατεί αναβρασμός, εκεί που μυρίζει, εκεί που καμιά φορά βρομάει”. Ήταν το μήνυμα στο κόμμα να εγκαταλείψει τα γραφεία, την κυριλέ κομματική γραφειοκρατία και να ξαναβγεί στον δρόμο, να αποκτήσει και πάλι σχέσεις με τους “μικρούς” ανθρώπους, όπως λένε οι Γερμανοί.
Δέκα και κάτι χρόνια αργότερα, η φράση αυτή ταιριάζει και πάλι στα προσωπικά σχέδια του Γκάμπριελ, αλλά με μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία. Στην Deutsche Bank... μυρίζει και ενίοτε βρομάει. Κάθε φορά που η τράπεζα νομίζει ότι ξεμπέρδεψε με ένα σκάνδαλο, νάτο πετιέται το επόμενο. Εδώ και χρόνια προσπαθεί να... εξυγιανθεί, κάθε χρόνο ελπίζει ότι θα γυρίσει στην κερδοφορία, αλλά χωρίς επιτυχία. Κι ο Γκάμπριελ δηλώνει ότι είναι “μεγάλη τιμή” η πρόταση που του έκανε η τράπεζα να ηγηθεί του εποπτικού συμβουλίου της.
Δύο ερωτήματα έθεσαν οι Γερμανοί στο άκουσμα της νέας καριέρας του Γκάμπριελ: Πρώτον, είναι νόμιμο αυτό που κάνει; Η απάντηση είναι “ναι”. Οι κορυφαίοι πολιτικοί πρέπει να περιμένουν 18 μήνες για να περάσουν νόμιμα από το υπουργιλίκι σε μια σημαντική θέση στην οικονομία. Κι ο Γκάμπριελ περίμενε. Το δεύτερο ερώτημα για την ώρα δεν έχει απάντηση. Υπάρχει πάτος;
