Αλαλαγμοί χαράς ακολούθησαν στα κανάλια, που πανηγύρισαν δεόντως όχι για τη γυναικεία παρουσία στο ανώτατο αξίωμα της χώρας και τον συμβολισμό της, αλλά κυρίως για την προδιαγεγραμμένη «συναίνεση» που πετύχαινε με αυτή ο Κυρ. Μητσοτάκης.
Η υποκρισία ξεχειλίζει όταν η Ν.Δ. κρύβει πίσω από αυτή την επιλογή το παλαιολιθικό πρόσωπο μιας υπερφίαλης πατριαρχίας και ενός ακραίου οπισθοδρομισμού που θέλει τη γυναίκα σκεύος προκαθορισμένων χρήσεων, αναπαραγωγής κυρίως, διακόσμησης ενίοτε και σίγουρα φτηνού εργατικού δυναμικού.
«Ο πολίτης είναι γένους αρσενικού, η δημοκρατία, η Ελλάδα και η πρόοδος είναι θηλυκού». Με αυτή την απίστευτη σεξιστική δήλωση ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της κ. Σακελλαροπούλου προσβάλλοντας τις λέξεις και τα γένη. Με μια λεκτική κλισέ ακροβασία επιχείρησε να «λανσάρει» το νέο προϊόν με το οποίο σκόπευε να κερδίσει το χαμένο έδαφος από τις απανωτές ήττες της κυβέρνησης σε κρίσιμα ζητήματα, έστω σε επίπεδο επικοινωνίας, που είναι ως γνωστόν και το μόνο που τον απασχολεί.
Χρειαζόταν μία ηχηρή ρεβάνς σε επίπεδο επικοινωνιακό μετά από απανωτές ήττες, διπλωματικές και εθνικές, και την απώλεια της διεθνούς ακτινοβολίας που είχε κερδίσει η χώρα τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια. Ήττες και κυβιστήσεις σε κρίσιμα ζητήματα όπως το προσφυγικό, που εκμεταλλεύτηκε με ακραίο λαϊκισμό η Ν.Δ. προεκλογικά.
Μάθαμε τα πάντα για το προφίλ της μελλοντικής Προέδρου της Δημοκρατίας -πόσο φιλόζωη και ευαίσθητη είναι-, στοιχεία που δεν χρειαζόταν να γνωρίζουμε για τη θέση για την οποία άξια προτείνεται. Το απεχθές όμως είναι η απόλυτη επικοινωνιακή εκμετάλλευση της γυναικείας υποψηφιότητας. Διότι η κ. Σακελλαροπούλου παρουσιάστηκε από τη Ν.Δ., άξια μεν για τη θέση, αλλά κυρίως ως «παραχώρηση» για τη συναίνεση και «παραχώρηση» στις γυναίκες που τόσο έχουν προσβάλει ο Μητσοτάκης και οι πολιτικές του επιλογές.
Γιατί ποια ισότητα και ποιους συμβολισμούς επικαλείται υποκριτικά όταν στο κυβερνητικό σχήμα είναι μόλις 5 γυναίκες, διότι κατά δήλωσή του δεν ήθελαν, ή όταν με δηλώσεις του προεκλογικά είχε πει ότι οι «βασικές δουλειές στο σπίτι γίνονται από τη νοικοκυρά»;
Για ποια ισότητα τάχα να μας καθησυχάσει η γυναικεία παρουσία στο ύπατο αξίωμα της χώρας, όταν μία από τις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησής του ήταν να καταργήσει τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων;
Για ποια ισότητα τολμά να μιλά ο Μητσοτάκης όταν οι μισθοί των γυναικών είναι πολύ κατώτεροι από αυτούς των ανδρών; Όταν οι θέσεις εξουσίας -παρά τη συγκεκριμένη φωτεινή εξαίρεση- ανδροκρατούνται στην εργασία, τη διοίκηση, με μόλις 17 δημαρχίνες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ενώ καταργείται η ποσόστωση στα αθλητικά σωματεία;
Και τέλος ποια ισότητα τολμά να επικαλείται όταν προωθούνται από κανάλια φιλικά προς την κυβέρνηση αφίσες όπως αυτή στο μετρό για το «αγέννητο παιδί», που προσβάλλουν τις γυναίκες και τους αφαιρούν ακόμα και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος και του σεβασμού στην προσωπικότητα και τις αποφάσεις τους;
