Του Κώστα Αρβανίτη*
Μας είπαν: «Οι συντάξεις δεν είναι ανταποδοτικές. Πλήρωνες αδρά για τριανταπέντε χρόνια· αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα σε πληρώνω τώρα εγώ όσα χρειάζεσαι για να ζήσεις - μέχρι να πεθάνεις». Το κατάπιαμε.
Μας είπαν: «Όταν η διεθνής τιμή του πετρελαίου ανεβαίνει, οι αντλίες στην Ελλάδα ακριβαίνουν. Όταν όμως πέφτει, δεν ακολουθούν. Γιατί η διαδικασία μεταγωγής της έκπτωσης μέχρι τον καταναλωτή είναι χρονοβόρα και πολυπαραγοντική, μπλα μπλα μπλα».
Το χωνέψαμε.
Εμείς. Άλλοι όμως, όχι.
Τα «Κίτρινα Γιλέκα» στη Γαλλία ήταν η πλημμυρίδα απόγνωσης των Γάλλων της υπαίθρου, που ασφυκτιούν κάτω από την ασυνάρτητη αγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η αύξηση στην τιμή των καυσίμων ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ντεπόζιτο. Και οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους, και είναι εκεί, ένα χρόνο τώρα.
Εκεί είναι και οι συνταξιούχοι. Η «μεταρρύθμιση» που ευαγγελίζεται ο Μακρόν δεν αξίζει το θετικό πρόσημο που ο όρος συνεπάγεται. Πείτε την καλύτερα «αποσυναρμολόγηση». Η κυβέρνηση ασκεί αγωνιώδεις προσπάθειες να πείσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι “τα βρίσκει” με τα συνδικάτα. Οι διαδηλωτές δεν τσιμπάνε το δόλωμα. Και έχουν σχηματίσει ένα συμπαγές μέτωπο περίπου ενός εκατομμυρίου (!) ανθρώπων και διακοσίων εστιών αντίδρασης σε ολόκληρη τη χώρα.
Όπως είπε ένας πολίτης στην κρατική γαλλική τηλεόραση, «οι Γάλλοι διαδηλώνουν με το ίδιο πάθος που ζουν. Ο κόσμος μας ήξερε για το 'Joie de vivre' μας (φράση που σημαίνει: την αισιοδοξία για τη ζωή). Τώρα θα μας μάθει και για το 'joie de révolter!' (τη χαρά της εξέγερσης)»...
Το αν θα αντέξει αυτή η ασύντακτη εξέγερση χωρίς ένα κόμμα να την οργανώσει, χωρίς πολιτικό υπόβαθρο για να την κρατήσει μακριά από το λαϊκισμό της Ακροδεξιάς που έχει ήδη επιχειρήσει να την καπελώσει, ίσως αποδειχτεί ένα πολύ επικίνδυνο πείραμα χωρίς επιστροφή. Η Αριστερά στην Ιταλία είναι, ίσως, πολύ απασχολημένη με τη διερεύνηση των λεπτοφυών ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στις τάσεις της για να αντιληφθεί την ένταση που την περιβάλλει.
Και στο μεταξύ, το ξύλο πέφτει βροχή
Η τελευταία φορά που έπεσε «πολύ ξύλο» στις διαδηλώσεις των Γάλλων ήταν την επέτειο της εργατικής Πρωτομαγιάς, του χρόνου που πέρασε. Κατόπιν, τα πράγματα φάνηκαν να ηρεμούν. Κι ύστερα, ήρθε η «συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση».
Μπροστά στο τσουνάμι βίας που εξαπέλυσε η κρατική καταστολή απέναντι στους διαδηλωτές, με αλύπητο ξυλοκόπημα και αθρόες προσαγωγές που μετριούνται -χωρίς υπερβολή- με τις χιλιάδες, ακόμα και τα απρόθυμα ευρωπαϊκά media αναγκάστηκαν να μπουν στο παιχνίδι. Η προπαγάνδα της σπίλωσης της αλήθειας με το καθολικό άλλοθι των “fake news” δε στερείται ορίων. Και όταν τα social media κατακλύζονται από τεκμήρια και οπτικά ντοκουμέντα αστυνομικής βαρβαρότητας, τα όρια αυτά ξεχειλώνουν. Το άλλοθι καταρρέει.
Κανόνια νερού. Δακρυγόνα. Πλαστικές σφαίρες. Επιθέσεις en bloc με σχηματισμούς λεγεώνας. Αντεπιθέσεις με «πυρομαχικά του δρόμου», κομμάτια πεζοδρομίου και πέτρες. Η άγρια αστυνομική καταστολή, που γράφεται με αίμα στους δρόμους της Γαλλίας, ίσως να μην έχει προηγούμενο - σε ευρωπαϊκή χώρα. Στο τέλος κάθε διαδήλωσης, οι τραυματίες που διακομίζονται στα νοσοκομεία είναι δεκάδες.
Και όλα αυτά, ύστερα από την κινητοποίηση της εισαγγελίας για τις καταγγελίες «αναίτιας βίας» απέναντι σε αστυνομικούς, που οδήγησαν, τον περασμένο Δεκέμβριο, δύο από αυτούς σε ισάριθμες καταδίκες. Φαίνεται όμως πως δύο και τέσσερις μήνες φυλάκισης με αναστολή, χωρίς εγγραφή στο ποινικό μητρώο, εκλαμβάνονται από την αστυνομική ηγεσία όπως ακριβώς τις αντιλαμβάνεται ο υπόλοιπος κόσμος: ποινές - χάδια, για τα μάτια του κόσμου. Όσα μάτια δεν έχουν ήδη κλείσει από τα δακρυγόνα.
Οι πληροφορίες από τη γαλλική πρωτεύουσα θέλουν τον Μισέλ Μακρόν (οι Ισπανοί διαδηλωτές που βρίσκονται ήδη, αλληλέγγυοι, στο Παρίσι τον αποκαλούν «Μισέλ Καμπρόν» - Μισέλ το γουρούνι) να δυσανασχετεί με την εξάπλωση της βίαιης καταστολής χωρίς έλεγχο ή στρατηγική. Το αν ο Γάλλος Πρόεδρος αισθάνεται απογοητευμένος επειδή τα όργανα της τάξης ξυλοφορτώνουν τον λαό του ή επειδή το ξυλοφόρτωμα δεν φαίνεται να έχει αποτέλεσμα, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ είχε προφητέψει το κίνημα αντίδρασης στη Γαλλία του 2019, στο μυθιστόρημά του «Σεροτονίνη». Ακόμα και την αφορμή που θρυμμάτισε την εύθραυστη κοινωνική ειρήνη - την αύξηση στο αγροτικό ντίζελ.
Δεν κατάφερε να προβλέψει τη θηριώδη καταστολή που θα ακολουθούσε. Ούτε τις οδομαχίες κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου, την παράλυση μιας ολόκληρης χώρας, τη στήριξη των διαδηλωτών ακόμα κι από τους πιο μετριοπαθείς, παραδοσιακούς, «εθνικιστές» Γάλλους.
Η συγγραφική φαντασία είναι μια σπουδαία παραμυθία, στη βάναυση καθημερινότητά μας.
Αλλά πάντα θα ωχριά μπροστά στην πολιτικά υποκινούμενη βαρβαρότητα.
* Ο Κώστας Αρβανίτης είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ
