Ως αντιπολίτευση η Ν.Δ. θα μπορούσε να κινηθεί σε μια γραμμή συναίνεσης στη διαχείριση του προσφυγικού γνωρίζοντας ότι υπερβαίνει τις δυνατότητες της χώρας. Επέλεξε να μην το κάνει.
Σπεκουλάρισε όσο μπορούσε για τον ΣΥΡΙΖΑ που έκανε την χώρα ξέφραγο αμπέλι, για την Τασία που φέρνει τους ξένους να λιάζονται, για τους Αυστριακούς και την ομάδα Βίσεγκραντ που έχουν τα χίλια δίκια να μας κλείνουν τα σύνορα. Συμμάχησε με ακροδεξιά και φασιστικά στοιχεία για να ξεσηκώσει τις τοπικές κοινωνίες εναντίον της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Και λίγο πριν τις εκλογές, υποσχέθηκε στον κόσμο της ότι θα διαχειριστεί το προσφυγικό με σιδηρά πυγμή. Ότι όλοι αυτοί «που έρχονται να αλλοιώσουν τη χώρα μας» θα παίρνανε πόδι. Ότι όσοι δεν έπαιρναν πόδι θα μπαίνανε "στο σύρμα". Ακόμα και ότι θα βουλιάζανε τις βάρκες με τους πρόσφυγες υπαινίχθηκαν, γιατί «άμα το Λιμενικό κάνει τη δουλειά του, θα συμβούν και τέτοια»...
Τώρα η Ν.Δ. διαπιστώνει ότι όλοι αυτοί τους οποίους ξεσήκωνε για τη βοηθήσουν να έρθει στην εξουσία έχουν στραφεί εναντίον της. Όσο προσπαθεί να συμβιβαστεί μαζί τους τόσο χάνει τον έλεγχο της κατάστασης.
Η γκρίνια στο εσωτερικό της φουντώνει.
Τα χέρια της κυβέρνησης είναι δεμένα. Και τα έδεσε μόνη της, με την άθλια ακροδεξιά λαϊκιστική πολιτική που ακολούθησε τα προηγούμενα χρόνια. Θερίζει ό,τι έσπειρε.
