Η υπεραισιοδοξία ότι "οι δυνάμεις της αγοράς" στην κυβέρνηση θα τόνωναν την οικονομία, που κρατούσαν καθηλωμένη οι ιδεοληπτικοί μαδούροι, δεν επιβεβαιώθηκε, παρά μόνον στο σκέλος της εξοικονόμησης μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων για τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα και τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις.
Οι εξελίξεις αυτές δεν ήταν ούτε φυσικό φαινόμενο ούτε οφείλονται στον διεθνή οικονομικό περίγυρο. Ήταν αποτέλεσμα ενός νομοθετικού μπαράζ τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ήρε την προστασία των εργαζομένων, δημιούργησε όρους μείωσης μισθών, διευκόλυνσης απολύσεων και στέρησε από την αγορά τη ζήτηση πετσοκόβοντας το κοινωνικό μέρισμα.
O ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση είχε ακολουθήσει την αντίθετη πολιτική. Εντός των μνημονιακών δεσμών φρόντιζε να διανέμεται στο τέλος της χρονιάς σε μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας ένα όχι ευκαταφρόνητο κοινωνικό μέρισμα, το οποίο και βοηθούσε οικονομικά τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα και κατευθυνόταν "σούμπιτο" στην αγορά, συνήθως στην εορταστική κίνηση.
Αμέσως μετά την απελευθέρωση από τα μνημονιακά δεσμά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στην αύξηση του κατώτατου μισθού και στη 13η σύνταξη, που επίσης αφορούσαν τις τάξεις που καταναλώνουν και όχι αυτές που αποταμιεύουν.
Αυτές ήταν κινήσεις και υπεράσπισης της κοινωνικής συνοχής αλλά και τόνωσης της αγοράς και της οικονομίας. Και είχαν άμεση και θετική αντανάκλαση και στην αγορά και στην αγορά εργασίας.
Αλλά έκαστος εφ' ω ετάχθη.
