Η κανονικότητα επανήλθε στην χώρα σε όλα τα επίπεδα. Ουδείς το αμφισβητεί αυτό. Ούτε οι μποτιλιαρισμένοι οδηγοί σε ουρές χιλιομέτρων στην Εθνική Οδό με την πρώτη κακοκαιρία. Ούτε οι κάτοικοι στα Βίλια που έμειναν τέσσερις μέρες αποκλεισμένοι 54 χλμ. από την Αθήνα.
Τουλάχιστον 36 ώρες παρέμειναν οι κάτοικοι χωρίς ρεύμα και νερό υπομένοντας στωϊκά το κρύο. Τρεις άνθρωποι κινδύνεψαν, αλλά δεν ήταν είδηση για κανένα ΜΜΕ της χώρας. Η κανονικότητα δεν δίνει σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Το επιτελικό κράτος λειτουργεί άψογα όταν ο Μητσοτάκης αγκαλιά με τη βασίλισσα του χιονιού χαμογελούν από τις φωτογραφίες στο Διαδίκτυο πότε από το Μέτσοβο και πότε από τον Λυκαβηττό.
Στο «άρτος και θεάματα» που ποντάρει η κυβέρνηση ο άρτος γίνεται όλο και πιο αβέβαιος όταν κλείνει η Χαλυβουργική και το Εργοστάσιο Λιπασμάτων Καβάλας. Δεν ξέρω πόση παρηγοριά μπορεί να τους δώσει ο πρωθυπουργός με τα χαμόγελα επιτυχίας που σκορπά απλόχερα στα κοινωνικά δίκτυα όταν το 2020 τους καλωσορίζει στην ανεργία.
Η χώρα με γοργά βήματα μετατρέπεται σε διεθνές επίπεδο και πάλι στο κοριτσάκι με τα σπίρτα που όλοι το προσπερνούν και κανείς, μα κανείς δεν του δίνει σημασία. Διότι η «δουλειά» του επιτελικού κράτους όπως την αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη περιορίζεται στην επιβολή του δόγματος "νόμος και τάξη". Σε όλα τα άλλα βρίσκει τους υπαίτιους «αποδιοπομπαίους τράγους» βγάζοντας την ευθύνη από πάνω της και κρύβοντας κάτω από το χαλάκι τα προβλήματα.
Διόλου τυχαίο ότι οι μόνες προσλήψεις που γίνονται αφορούν τα σώματα ασφαλείας (1.500 αστυνομικοί και έπονται 2.000 συνοριοφύλακες), ενώ στον πάγο έχουν μπει οι προσλήψεις καθηγητών, δασκάλων και γιατρών που είχε δρομολογήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως τα προβλήματα χρειάζονται ένα κράτος αρωγό και όχι τιμωρό, Προμηθέα και όχι Επιμηθέα. Και όσα σόου Χρυσοχοΐδη κι αν επιτελέσει ο Μητσοτάκης, το μόνο που αποδεικνύει μέχρι στιγμής είναι μια απίστευτη αδράνεια στην διαχείριση.
Παράλληλα, επιχειρώντας να στήσει ένα προφίλ σύγχρονου νεοφιλελεύθερου ηγέτη, μοιάζει περισσότερο με πρωθυπουργό εκδρομέα, που αφήνει σε άλλους τη δουλειά. Ένας πρωθυπουργός lifestyle, που τον απασχολεί περισσότερο η «εικόνα», παρά τα προβλήματα της χώρας, αν κρίνει κανείς το κρίσιμο σημείο στο οποίο έχει περιέλθει το προσφυγικό.
Με απανωτές κυβιστήσεις και τη βοήθεια των ΜΜΕ κρύβουν ότι τίποτα απ’ όσα έταζαν δεν γίνεται πράξη (βλ. κατώτατο μισθό). Μαύρες μέρες περιμένουν τα λαϊκά στρώματα από το νέο ασφαλιστικό και τις συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα, ενώ τα 5ευρα χαράτσια επανέρχονται.
Κοροϊδεύουν τον κόσμο ανερυθρίαστα, αλλά δεν αγχώνονται. Θεωρούν ότι όλα μπορούν να κρυφτούν μέσα σε ένα ωραίο παραμύθι. Εγκαινιάζουν τα έργα του ΣΥΡΙΖΑ, χαμογελούν και με επιμέλεια σβήνουν το κοινωνικό του αποτύπωμα στη χώρα. Ο νεοφιλελευθερισμός επελαύνει και ο νεοσυντηρητισμός ετοιμάζει το έδαφος για την οπισθοδρόμηση στη δεκαετία του 1950.
