«Τούτο είχε να κάνει με την ασκούμενη τότε πολιτική της ακραίας λιτότητας την πολιτική δηλαδή της εσωτερικής υποτίμησης», επισήμανε ο κ. Τζανακόπουλος, επικρίνοντας την κυβέρνηση γιατί και σήμερα επιλέγει μια επιστροφή της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης, την πολιτική δηλαδή του δεύτερου μνημονίου.
«Το πρόβλημα των κόκκινων δανείων δεν είναι ένα απλά τεχνικό ζήτημα αλλά είναι ένα βαθιά κοινωνικό πρόβλημα που σχετίζεται με τη δυνατότητα βιώσιμης και με μειούμενες ανισότητες ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Αν προσεγγίσουμε το θέμα αποκλειστικά από την πλευρά των τραπεζών παραγνωρίζουμε τη σκοπιά αφενός του διαθέσιμου εισοδήματος νοικοκυριών και την κατάσταση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων καθώς και τη σκοπιά της προστασίας της πρώτης κατοικίας αλλά και τη σκοπιά της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας.
Μια ολιστική προσέγγιση θα περιελάβανε και ρυθμίσεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας.
Σύμφωνα με τον κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης «Η ΝΔ έχει κάθε λόγο να μην προχωρήσει σε ένα αποτελεσματικό σχέδιο προστασίας της πρώτης κατοικίας γιατί αυτό το σχέδιο θα λειτουργούσε ως αντικίνητρο για τους αγοραστές του ομολόγου αφού θα περιόριζε τη δυνατότητα κερδοφορίας.
Επομένως το σχέδιό σας αφορά τους τραπεζίτες και τις τράπεζες και δίνει κίνητρα άσκησης πίεσης, όχι στους στρατηγικούς κακοπληρωτές, αλλά σε εκείνους που βρίσκονται σε αδυναμία να πληρώσουν και θα οδηγηθούμε έτσι σε μια λαίλαπα πλειστηριασμών.
Το ύψος των εγγυήσεων των δώδεκα δισεκατομμυρίων ευρώ δεν μπορεί να αναπροσαρμόζεται προς τα πάνω με μια απλή απόφαση του Υπουργού των Οικονομικών.
Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη διαφάνειας για τις ενέργειες των servicers που θα οριστούν από το όχημα ειδικού σκοπού και τίποτα δεν μας βεβαιώνει ότι εκεί δεν θα στηθεί ένα τεράστιο πάρτι διαπλοκής. Επομένως είστε υποχρεωμένοι να προβλέψετε όρους για τη διαφάνεια.»
Καταλήγοντας, ο κ. Τζανακόπουλος υπογράμμισε ότι «δεν υπάρχει καμία υποχρέωση των τραπεζών αύξησης της χρηματοδότησης στην ελληνική οικονομία σε αντάλλαγμα των εγγυήσεων ύψους 12 δισεκατομμυρίων του ελληνικού δημοσίου.
Δεν μπορούμε να επαφιέμεθα στην καλή πρόθεση των τραπεζιτών».
