Της Μαρίας Αρβανίτη - Σωτηροπούλου
Η Φινλανδή Σάρα Νέβιν, 34 χρόνων αναδείχθηκε η νεότερη πρωθυπουργός σε μια κυβέρνησης πλειοψηφίας πέντε κομμάτων, που όλα έχουν επικεφαλής γυναίκες. Για τη Φινλανδία πρώτη γυναίκα ηγέτης ήταν η επιτυχημένη Πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάνια Χαλόνεν, που παρέμεινε στο τιμόνι επί δώδεκα χρόνια (2000-2012).
Η εκλογή τής από ομόφυλη οικογένεια γυναικών Σάρα Νέβιν, ακολουθεί την ανάδειξη της ομοφυλόφιλης Ανα Μπράμιτς στην συντηρητική ορθόδοξη Σερβία και αποδεικνύει την αλλαγή στα στερεότυπα και μια πιο ανοιχτή κοινωνική προσέγγιση στην Ευρώπη. Κι ενώ θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε ακόμη έναν καρπό των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος, παραμένουμε σε κατάσταση αναμονής.
Η εμπειρία απέδειξε ότι δεν υπάρχει θηλυκή προσέγγιση στην εξουσία και οι μέχρι τώρα θηλυκοί ηγέτες αποδείχθηκαν συχνά χειρότεροι από τους άνδρες συναδέλφους τους. Η Μάργκαρετ Θάτσερ εξακολουθεί να θεωρείται παγκόσμια η σκληρότερη πρωθυπουργός και στον ίδιο ρυθμό βάδισαν όλες οι σύγχρονές της από την Γκόλντεν Μέρι, Ίντιρα Γκάντι και η Ισαβέλα Περόν, που αξιοποίησε την αγιοποίηση της Eβίτα για να γίνει πρώτη Πρόεδρος της Αργεντινής. Πολλές αναδείχθηκαν κυριολεκτικά πατώντας στον τάφο του συζύγου ή του πατέρα τους, ενώ αρκετές αποδείχθηκαν το ίδιο διαπλεκόμενες σε σκάνδαλο με τους άνδρες συναδέλφους τους.
Μέχρι σήμερα εξήντα χώρες έχουν εκλέξει γυναίκα στα ανώτατα αξιώματα, συχνά από χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν, που δεν έχουν δώσει στη μέση γυναίκα ίσα δικαιώματα. Αν και κάποιες θεωρούνται πετυχημένες (Άνγκελα Μέρκελ), καμία χώρα δεν είδε τη θηλυκή όψη της διακυβέρνησης.
Σε αντίθεση με τη μουσουλμανική Τουρκία, που κατά την κρίση των Ιμίων είχε πρωθυπουργό την Τανσού Τσιλέρ (1993-1996), στην Ελλάδα (αν και από το 1952 οι γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου) μόνη γυναίκα πρωθυπουργός έγινε η Βασιλική Θάνου, κι αυτή στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του 2015.
Πιστεύω ότι οι συνθήκες αλλάζουν και οι γυναίκες στον δυτικό κόσμο θα αποκτούν παντού την εκπροσώπηση που δικαιούνται, ακόμη και στον στρατό, αν και αυτό δεν θα σημάνει απαραίτητα αλλαγή στην οπτική της εξουσίας. Αποδείχθηκε ότι οι γυναίκες ψηφίζουν συντηρητικότερα από τους άνδρες κι όταν παλεύουν για την εξουσία, αποδεικνύονται πιο αδίστακτες.
Ο φεμινισμός δεν είναι γυναικεία υπόθεση, ακριβώς όπως ο ρατσισμός δεν είναι υπόθεση μόνο των μαύρων. Αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα που πρέπει όλοι, άντρες και γυναίκες, να περιφρουρούμε σε όποιο μέρος της Γης κι αν παραβιάζονται.
Πιστεύω ότι οι αλλαγές δεν προέρχονται από τους ηγέτες, αλλά ότι οι ηγέτες καθρεφτίζουν την κάθε κοινωνία.
Και το ελπιδοφόρο σ’ αυτή την εκλογή μιας γυναικείας στην πλειονότητά της κυβέρνησης είναι ότι όλοι εστιάζουν στην ηλικία και στο οικογενειακό υπόβαθρο της νέας πρωθυπουργού και όχι πια στο φύλο της.
