Θέλαμε να σου αραδιάσουμε ειδήσεις από τη διεθνή πολιτική, τα πραξικοπήματα, τις σφαγές και τα μέτωπα. Τα νεότερα επεισόδια του κυνισμού των ισχυρών και τα παθήματα των ελπίδων.
Θέλαμε να σου προλάβουμε τα νέα από τις επιστημονικές έρευνες που πάντα σου δίνουν αφορμή για ξεκαρδιστικούς συνειρμούς.
Να σου επικαιροποιήσουμε τα δεδομένα από την κλιματική καταστροφή, να σχολιάσεις την πλημμυρισμένη Βενετία. Να περιγελάσεις την πατριαρχική ονοματοδοσία κάθε τυφώνα και κυκλώνα με γυναικεία ονόματα...
Θέλαμε να σου δώσουμε σε τίτλους την εγχώρια πολιτική ζωή που αντιγράφει τις γελοιογραφίες και υπερπηδά κάθε ευφάνταστο κωμικό γκανγκ...
Θέλαμε να σου δώσουμε τους σκατόψυχους χοιρινοφάγους να τους ψήσεις στο μπάρμπεκιου της σάτιρας, να τους κρεμάσεις στα μανταλάκια του χλευασμού και στα ερτζιανά μπουγαδόσχοινα που τους αξίζουν.
Θέλαμε να σου υποσημειώσουμε για να μην αγνοήσεις τα καινούργια φυντάνια της πολιτικής ανοησίας, προϊόντα μιας οντισιόν που φαίνεται δεν έχει πάτο... Θέλαμε να σου μεταφέρουμε κάθε νέα δήλωση του ακροδεξιού λαϊκισμού, κάθε μουγκανητό και κόασμα του τηλεοπτικού βάλτου. Με τα δικά σου ρήματα κι επιφωνήματα ως λεζάντα θα μπορούσαν να μείνουν σ' ένα αρχείο απέχθειας.
Θέλαμε να σου ποστάρουμε τους κυβερνητικούς ευφημισμούς για τη νομοθετική εξυπηρέτηση γραμματίων και ορέξεων και το ξέπλυμα των φίλων.
Θέλαμε να σου πούμε κι άλλα πολλά για ταινίες που θα σ' άρεσαν και θα διαφήμιζες. Για μουσικές που θα μοιραζόσουν.
Θέλαμε να σε "ξεναγήσουμε" στα γραφεία που συστεγάζουν πια τα δυο σου καθημερινά μεράκια: την "Αυγή" και το Κόκκινο.
Θέλαμε να σου συστήσουμε νέους συναδέλφους που δεν είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν όπως εμείς. Θα χαιρόσουν από τη συνέχεια που έχει η ζωή...
Θέλαμε να σου δείξουμε πόσο όμορφα μεγαλώνουν οι αγαπημένοι σου, πώς αντέχουν την απουσία σου, πόσο σε θυμίζουν, πόσο δεν σε ξεχνούν...
Θέλαμε να σου πούμε πόσοι άνθρωποι δακρύζουν όταν σε θυμούνται. Σου χρωστάνε για το γέλιο μέχρι δακρύων που τους χάριζες.
Πολλοί θέλαμε να σου πούμε και να σ' απολαύσουμε να σχολιάζεις με χαμόγελο αυτά τα τέσσερα χρόνια που ήδη έτρεξαν.
Φαίνεται δεν μπορούμε να τα πούμε όλα αυτά.
Μόνο ένα "Αχ, βρε Γιώργο"...
Πάντα μαζί μας
Τέσσερα χρόνια σήμερα. Το σώμα και η ψυχή επιστρατεύουν δυνάμεις ώστε το τραύμα να επουλωθεί, το πένθος να ολοκληρωθεί και η ζωή να συνεχίσει με όποιον τρόπο... Η ουλή παραμένει, είναι πάντα εκεί, για να θυμόμαστε. Σε σκεφτόμαστε όλοι, η οικογένεια και οι φίλοι σου και σε βλέπουμε μέσα απ’ τα μάτια του παιδιού σου. Επομένως πάντα μαζί μας... σε όποιο βήμα κάνουμε προς τη ζωή, μας συντροφεύεις...
Από τη Μάρσια και τον Στέλιο
