Στο πλαίσιο αυτής της μηδενικής ανοχής η αστυνομία επιτέθηκε προχθές σε φοιτητές και φοιτήτριες του Οικονομικού Πανεπιστημίου. Η υπουργός Παιδείας προσπέρασε άνετα το γεγονός χωρίς να βρει κάτι να καταδικάσει. Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει δηλώσει εδώ και μέρες ότι οι εισαγγελείς δεν χρειάζονται και ότι η αστυνομία πρέπει να δρα όμως νομίζει.
Ο γίγας της δημοσιογραφίας Πρετεντέρης, μιλώντας για το επεισόδιο στην ΑΣΟΕΕ, έγραψε για «συμμορίες νέων» που, αν αντιμετωπιστούν με επιείκεια, «θα βουλιάξουν χωρίς επιστροφή στον βούρκο της τρομοκρατίας, του υπόκοσμου και του περιθωρίου».
Και ο γίγας της γελοιογραφίας Χαντζόπουλος ζωγράφισε, στην "Καθημερινή", το Πολυτεχνείο με τα ΜΑΤ να πολιορκούνται και ένα τανκ αναρχικών να ετοιμάζεται να εισβάλει. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα με τη «μηδενική ανοχή» δεν είναι μόνο ότι κλιμακώνει την κοινωνική ένταση χωρίς λόγο. Είναι και ότι δημιουργεί παράκρουση στα κεφάλια των υποστηρικτών της.
Να λοιπόν που πρέπει να μιλήσουμε ξανά για τα αυτονόητα.
Για ένα κίνημα που οφείλει να υπερασπιστεί τη δημοκρατία, τις κοινωνικές και συνταγματικές ελευθερίες, το δικαίωμα των φοιτητών να κάνουν συνελεύσεις, το δικαίωμα της Πολιτείας σε μια αστυνομία που θα κάνει τη δουλειά της με επαγγελματισμό και όχι με οπαδικό ή χρυσαυγίτικο στυλάκι, το δικαίωμα όλων μας να μην γυρίσουμε στην Ελλάδα της ΕΡΕ, της ΕΚΟΦ και των ΤΕΑ.
Γιατί εδώ έχουμε δημοκρατία. Και δικαιώματα δεν έχουν μόνο οι τραπεζίτες.
