Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μια εύκολη επέτειος. Για τα 80 χρόνια απο το 1940 που θα συμπληρωθούν του χρόνου δεν έχουν ανακοινωθεί μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις υπό την αιγίδα κάποιας ζάμπλουτης κυρίας. Δεν είναι η Επανάσταση του 21, ούτε η Ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η ελληνική πτυχή του και τα όσα ακολούθησαν εξακολουθούν να παράγουν Ιστορία, δεν αποτελούν κατασταλαγμένο και κοινής αποδοχής αφήγημα. Σκληρές πολιτικές και ιδεολογικές διαμάχες με αντικείμενο -και παλιότερα ακόμα- και με πρωταγωνιστές φυσιογνωμίες της περιόδου ’40-’44 συνεχίστηκαν επί δεκαετίες μετά το τέλος του Εμφυλίου.
Ακόμα και σήμερα το γεγονός ότι γιορτάζουμε την επέτειο της 28ης, της αρχής του πολέμου και όχι για παράδειγμα, την 12η Οκτωβρίου, την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους ναζί, είναι ένα ζήτημα που συζητείται, που προκαλεί τριβές, όπως και καθετί άλλο που σχετίζεται με την ταραγμένη δεκαετία του ’40.
Στο φετινό αφιέρωμα της “Αυγής” γράφουν οι ιστορικοί Πολυμέρης Βόγλης και Μενέλαος Χαραλαμπίδης, πανεπιστημιακοί με επισταμένη ενασχόληση με την περίοδο.
Αναδημοσιεύουμε επίσης εκτενή αποσπάσματα από άρθρο στην “Αυγή” του 1955 του στρατηγού Στέφανου Σαράφη σχετικά με την Εθνική Αντίσταση, ενώ μια ενδιαφέρουσα πτυχή της εμφυλιακής Ιστορίας παρουσιάζει ο Κώστας Παπαντωνίου γράφοντας για τις γυναίκες του Ματαρόα, του πλοίου που μετέφερε στη Γαλλία, διασώζοντάς τους από τη Λευκή Τρομοκρατία μετά τη Βάρκιζα, πλήθος νέων αριστερών επιστημόνων και καλλιτεχνών.
