Της Ντίνας Μπατζιά*
Κι αφού έφυγε η θλίψη της εκλογικής ήττας, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί, πηγαίνοντας προς το συνέδριο, το «μεγάλο άλμα προς τα εμπρός» με την ανασυγκρότηση και τη διεύρυνση του κόμματος, τον isyriza, τις ανοιχτές συνελεύσεις και τη δυναμική παρουσία στους δρόμους, που δίνουν την ευκαιρία και για απευθείας διάλογο του Αλέξη Τσίπρα και των στελεχών με τους πολίτες, και παράλληλα για τον απολογισμό - αυτοκριτική.
Είμαστε ήδη στο σημείο που ο Τσίπρας αλωνίζει την Ελλάδα και καθημερινά έρχονται νέα μέλη και άρα δεν υπάρχει πλέον η ανησυχία πως ένας απολογισμός ενδεχομένως να οδηγούσε σε εσωστρέφεια και να υπονόμευε το αισιόδοξο άνοιγμα του κόμματος, διότι και πάλι η κοινωνία μας πρόλαβε.
Απαραίτητη όμως είναι όχι η κριτική των άλλων, αλλά η δημόσια αυτοκριτική, την οποία ο ίδιος ο πρόεδρος άνοιξε στη ΔΕΘ, για να δούμε τους λόγους που δεν καταφέραμε να προχωρήσουμε σε ριζικούς μετασχηματισμούς, κι αυτό αποτελεί κομμάτι του έντιμου διαλόγου μας με τον λαό. Τα στελέχη -κυβερνητικά και κομματικά- πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους και να αναλάβουν όλοι, αναλογικά με τη θέση τους, τις ευθύνες τους, για την απουσία, την αδράνεια, την έλλειψη αντανακλαστικών, συντονισμού και οργάνωσης στο κόμμα, από τη βάση μέχρι την κορυφή της πυραμίδας. Η κατανόηση και παραδοχή λαθών, συνθηκών και καταστάσεων, βοηθούν να μην επαναλάβεις λάθη, να πας παρακάτω με τολμηρά βήματα και να επικαιροποιείς τα αριστερά σου οράματα.
Πράγματι εγκαταλείφθηκε το κόμμα, όπως είπε ο σ. γραμματέας. Χρόνια εγκαταλείπεται. Όμως αυτό είναι ένα ρήμα σε παθητική φωνή και καλό είναι να μιλάμε στην ενεργητική φωνή, λέγοντας εγκατέλειψε ή εγκατέλειψαν. Δεν δείχνουμε με το δάχτυλο, ούτε φορτώνουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον. Να συζητηθούν οι ευθύνες, να υπάρξει και λογοδοσία αν χρειαστεί, για μία δίκαιη και διάφανη αξιολόγηση προσώπων και όχι παρασκηνιακή και άδικη.
Τα κακώς κείμενα τα εντοπίζουμε όλοι και το ίδιο όλοι θέλουμε να τα αλλάξουμε. Δεν μπορεί να βλέπουμε ότι πράγματι αδειάζει το κόμμα από στελέχη που πάνε στην κυβέρνηση, και να είναι ανύπαρκτη η πολιτική ανάδειξης νέων στελεχών πέντε χρόνια. Δεν μπορεί να υπάρχουν μέλη της Κ.Ε. που δεν τους δόθηκε καμία χρέωση, μένοντας στην άκρη, με μόνο ρόλο να ψηφίζουν τις αποφάσεις σαν να μη χρειάζονταν, σαν να ήταν πλήρες το κόμμα. Γιατί; Επειδή ενδεχομένως κομματικοί παράγοντες φοβόνταν μήπως χάσουν μέρος της επιρροής τους, την καρέκλα, και προωθούσαν μόνο τους ημέτερους. Συνέβη και με τις υποψηφιότητες στις αυτοδιοικητικές εκλογές, με αποτέλεσμα να χαθούν ψήφοι. Ποιος δεν βλέπει την αδιαφορία για την εκπαιδευτική λειτουργία του κόμματος, για την επιμόρφωση στελεχών, την απουσία θεματικών συζητήσεων, την έλλειψη δημοκρατικής λειτουργίας, την ανύπαρκτη επικοινωνιακή στρατηγική και την απαξίωση στα κομματικά ΜΜΕ, την αλαζονεία, την έλλειψη συντροφικότητας, την κυριαρχία των μηχανισμών που αρκετούς μας φέρει σε μία συνεχή αυτολογοκρισία και αυτοσυγκράτηση, λόγω της πίεσης που νιώθουμε από τον τρόπο λειτουργίας τους, ως επετηρίδες που στενεύουν και το κόμμα και την ανάπτυξη των ελεύθερων ιδεών.
Αυτές τις παθογένειες πρέπει να τις συζητήσουμε παλιά και νέα μέλη, στον δρόμο προς το συνέδριο, και να διαμορφώσουμε όλοι μαζί ένα σχέδιο ουσιαστικής λειτουργίας του κόμματος, και μαζί το σχέδιο της Αριστεράς για την επόμενη ημέρα, το οποίο και θεωρώ πως θα είναι αυτό που θα μας ξαναφέρει στην κυβέρνηση.
Διεύρυνση και ανασυγκρότηση
Στην εξάλειψη των παθογενειών θα συμβάλει η διεύρυνση του κόμματος, όχι μία ελεγχόμενη διεύρυνση, αλλά το άνοιγμα χωρίς επιφυλάξεις. Αν έχει ένα νόημα να καλούμε τους πολίτες να έρθουν σε κάτι εσωστρεφές, με παθογένειες και μη ελκυστικό, είναι ακριβώς η εξαγνιστική δύναμη του λαού, αυτή που θα μολύνει με φρέσκο αέρα το κόμμα, που φέρει μαζί πάντα το καινούργιο -αν είναι δυνατόν από νιάτα, ακόμη καλύτερα. Αρκεί αυτός ο κόσμος να νιώσει οικεία, να εκφραστεί, να συμμετέχει από την αρχή, να νιώσει τον σεβασμό μας, ότι η γνώμη μου μετράει, να βρει στο πρόγραμμά μας και τις πολιτικές μας την ελπίδα. Και τότε μπορεί να οδηγηθούμε πιο γρήγορα και στο άνοιγμα μετασχηματιστικών πολιτικών.
Όλοι συμφωνούμε πως η κοινωνική μας δικτύωση είναι πάρα πολύ χαμηλή σε σχέση με την πολιτική επιρροή μας, επομένως το κόμμα χρειάζεται πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση. Χρειάζεται διάλογος με τους πολίτες που μας στήριξαν και μας στηρίζουν μέσα σε ένα απολύτως γκεμπελικό κλίμα, χρειάζεται κι εμείς να πάμε να τους βρούμε και να τους στρατεύσουμε κι εκείνοι να έρθουν να συστρατευθούν. Κι όλοι μαζί, σαν ενεργά μέλη με ρόλο κι όχι στον πάγκο, ακόμη και οι followers, εφαρμόζοντας τη δημοκρατία στην πράξη, να συζητήσουμε και να επικαιροποιήσουμε τη στρατηγική της νίκης του 2015, για την Αριστερά του 21ου αιώνα και για τις θέσεις μας, τις τακτικές και τις στρατηγικές στα μεγάλα ζητήματα, όπως για παράδειγμα ενώπιον της κλιματικής κρίσης η θέση μας για την ενέργεια τον 21ό αιώνα. Σε αυτό τον διάλογο βοηθάει η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, ο isyriza που μπορεί να διευρύνει τη δημοκρατία στο κόμμα.
Παράλληλα, χρειάζεται εξωστρέφεια, έχουμε χάσει την επαφή μας με την κοινωνία, με την καθημερινότητα των πολιτών, τα προβλήματα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, με τα κινήματα και τους χώρους εργασίας, την αυτοδιοίκηση και την επιχειρηματικότητα. Τις οργανώσεις μας δεν τις έχουμε φτιάξει για να ζυμωνόμαστε ο ένας με τον άλλο, αλλά για την κοινωνία, και το ζητούμενο είναι να λειτουργούν με ανοιχτές διαδικασίες μέσα και μπροστά στην κοινωνία και σε αυτή να απολογούνται. Με αυτή την έννοια ενδεχομένως να εξετάσουμε και σχήματα οργανώσεων σε μορφή κοινωνικών στεκιών. Είναι άμεση ανάγκη να επαναποκτήσουμε την επαφή μας με την κοινωνία, και να εξοπλίσουμε ιδεολογικά και πολιτικά τους ανθρώπους, διότι απέναντι έχουμε μία λαίλαπα, δεν είναι ο νεοφιλελευθερισμός όπως τον ξέραμε , είναι μία συντηρητική δεξιά, πάνοπλη, που την επικίνδυνη και φασιστική έκφρασή της τη συναντάμε ήδη στον δρόμο κάθε μέρα.
Γι' αυτό είναι μονόδρομος ένα μπλοκ, ένα πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο προοδευτικό, δημοκρατικό, αριστερό, αντιφασιστικό και πράσινο.
Είναι βαριά η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την σύγκρουση των πολλών με το καθεστώς μίας αντιδραστικής δεξιάς ολοκληρωτικού χαρακτήρα. Και θα είμαστε υπεύθυνοι αν δεν το αντιληφθούμε και μας νικήσει ο φόβος μιας πασοκοποίησης. Το κόμμα έχει συνέχεια, η διεύρυνση το κάνει μεγάλο, μαζικό, ισχυρό, δεν αλλάζει την αριστερή φυσιογνωμία του -αντιθέτως την ενισχύει-, πιο μαζικό, πιο ριζοσπαστικό.
Η ανησυχία μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει ΠΑΣΟΚ δεν θα εξαρτηθεί από το τι-ποιος κόσμος θα μπει στο κόμμα, αλλά από το αν θα λειτουργεί το κόμμα δημοκρατικά, και φυσικά από το πρόγραμμά μας της διακυβέρνησης όταν θα αναλάβουμε ξανά την εξουσία.
Άλλωστε οι αποχωρήσαντες από το ΠΑΣΟΚ έφυγαν ακριβώς γιατί η σοσιαλδημοκρατία τους ακολούθησε τον δρόμο της νεοφιλελεύθερης ενσωμάτωσης και ήρθαν στον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς γιατί δεν στηρίζει την άρχουσα τάξη, αλλά τους αδύναμους, και προφανώς πρόκειται για τους ίδιους πολίτες που βγήκαν στις πλατείες το 2011 και στη συνέχεια ανιδιοτελώς σήκωσαν ψηλά τον ΣΥΡΙΖΑ δίνοντάς του τρεις εκλογικές νίκες κι ένα ποσοστό τον Ιούλιο που τον καθιστά κόμμα εξουσίας.
Εντέλει, οι πανανθρώπινες αξίες που υποστηρίζει και με το δικό της σχέδιο αγωνίζεται να κάνει πραγματικότητα η Αριστερά δεν φυλάσσονται σε μουσείο, στην πραγματική ζωή δοκιμάζονται και κάθε φορά σε άλλες συνθήκες και άλλοτε εμπνέουν αντιστάσεις και επαναστάσεις, άλλοτε όχι.
Αν δεν ανοίξουμε, θα πνιγούμε μέσα στην εσωστρέφειά μας. Αυτό συμβαίνει σε κάθε πτυχή της ζωής. Κι όπως λέει ο Καρούζος: «Το θέμα δεν είναι η σοσιαλιστική ιδεολογία - αυτό είναι το εύκολο. Το θέμα είναι η σοσιαλιστική ψυχολογία - αυτό είναι το δύσκολο».
* Η Ντίνα Μπατζιά είναι μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ
