«Τι δεν κληρονομήσαμε από τους δικούς μας πρόσφυγες» ήταν ο τίτλος του σχολίου που όταν γράφτηκε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα υπήρχε κάπου στην Ελλάδα ένας πολιτιστικός σύλλογος που στην ταυτότητά του θα υπερηφανευόταν πως τα μέλη του αποτελούνται μονάχα από γηγενείς Έλληνες με προϊστορία 2.000 χρόνων στον τόπο χωρίς να έχουν την παραμικρή πρόσμειξη με Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Αυτό είναι το καμάρι του πολιτιστικού συλλόγου των Βρασνών. Η φυλετική καθαρότητα των κατοίκων της περιοχής που δεν μαγαρίστηκε το αίμα τους ποτέ από την πλέμπα της προσφυγιάς. Ούτε τότε, ούτε και τώρα. Γι’ αυτό και βγήκαν στους δρόμους. Για να παραμείνουν άλλα 2.000 χρόνια καθαροί κι αμόλυντοι από τους «λαθροέποικους» που πήγε το κόμμα -άκουσον άκουσον- που ψήφισαν να τους φυτέψει μέσα στα ξενοδοχεία που συνήθως φιλοξενούν τους άλλους τους ακατονόμαστους από τα βόρεια σύνορά μας.
Ξεσηκώθηκαν οι γηγενείς. Στους δρόμους βγήκαν οι φυλετικά καθαροί να σταματήσουν τον εποικισμό του τόπου τους κι από δίπλα να τους χειροκροτεί η ραχοκοκαλιά του εθνικού κορμού που τίποτα δεν κληρονόμησε από τη δική μας προσφυγιά του 1922, παρά μονάχα το μίσος και τον φόβο για οτιδήποτε το διαφορετικό, το ξένο, αλλά κυρίως το κατατρεγμένο, με τις άδειες τσέπες και το αδειανό δισάκι.
Γιατί έτσι και ο «ξένος» έρχεται με το πορτοφόλι γεμάτο, τότε όλα αλλάζουν και τότε πέφτουν τα τείχη και οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα και τότε όλοι θυμούνται τον Ξένιο Δία και την παραδοσιακή ελληνική φιλοξενία που τον ξένο έμαθε να τον μετράει και να τον λογίζει ανάλογα με το περιεχόμενο του πορτοφολιού του, σε βαθμό που να χαρίζουμε ακόμη και ιθαγένειες και διαβατήρια στους κατέχοντες «ξενους» και να πετροβολούμε τους μη έχοντες.
Τα έζησε αυτός ο τόπος το 1922, τα ξαναζεί υπό άλλες συνθήκες και σήμερα. Τα διαβάσαμε κάποτε στα "Ημερολόγια" του Σεφέρη, τα διαβάζουμε και σήμερα στο Διαδίκτυο. Κι αυτή είναι η μόνη πρόοδος που κάναμε.
