Με το ογκώδες αυτό νομοσχέδιο η κυβέρνηση επιχειρεί να κάνει εξυπηρετήσεις στους ημετέρους της, δηλαδή να επιφέρει μικρές ή μεγάλες ανατροπές σε όλα σχεδόν τα πεδία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής: εργασιακά, περιβάλλον, ελεγκτικοί μηχανισμοί, μέσα ενημέρωσης μετατρέπονται πια σε πεδίο άσκησης επιχειρηματιών που στήριξαν τη Ν.Δ. και πια, χωρίς κανέναν δημόσιο έλεγχο, θα κερδοσκοπούν ανενόχλητοι.
Αυτά τα «ρουσφέτια», είτε αφορούν συγκεκριμένους επιχειρηματίες είτε ολόκληρους κλάδους, έρχονται να ανατρέψουν μια επιμελή και συχνά δύσκολη δουλειά που έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Την περίοδο 2015 - 2019, και περισσότερο στη μεταμνημονιακή περίοδο, η Αριστερά προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις, άλλοτε ριζοσπαστικές κι άλλοτε διαχειριστικές, που όμως ενίσχυαν τη θέση των εργαζομένων και του λαού έναντι των ισχυρών κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις ήταν η ενοχλητική ακίδα στο χέρι των πλουσίων, γι' αυτό και σπεύδουν να τις ξηλώσουν.
Η ακολουθία του ταχύτατου ξηλώματος της πολιτικής τής εκάστοτε προηγούμενης κυβέρνησης θα οδηγήσει με βεβαιότητα στην εξής κατάσταση: θα εκλέγεται μια κυβέρνηση και θα πραγματοποιεί προοδευτικές τομές, μια επόμενη συντηρητική θα τις ξεθεμελιώνει και ύστερα πάλι από την αρχή. Σκέτος τραγέλαφος.
Υπάρχει όμως τρόπος να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μιας τέτοιας μεταρρυθμιστικής διελκυστίνδας. Πρέπει να καλλιεργηθεί βαθιά στην κοινωνία η αντίληψη πως ό,τι είναι δημόσιο είναι και ευεργετικό για την κοινωνία. Πως η δημόσια Υγεία, η δημόσια Παιδεία, το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, το κοινωνικό κράτος εν συνόλω και ο Πολιτισμός είναι χρήσιμα για όλους και όλες ανεξαιρέτως καταγωγής και κοινωνικής θέσης. Αλλά και πως είναι ευάλωτα μπροστά στην εκάστοτε νεοφιλελεύθερη απειλή.
Την καλλιέργεια αυτής της αντίληψης θα την αναλάβει η Αριστερά. Δεν υπάρχει άλλη πολιτική παράταξη να το πράξει. Κι ακριβώς αυτό είναι το πεδίο όπου θα προκύψει η σημαντικότερη και πιο ευεργετική πολιτική διεύρυνση. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα, λοιπόν, της ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ.
