του Ευριπίδη Κλεόπα*
Έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια, στις κυβερνήσεις του δυτικού ημισφαιρίου, προσωρινά εκλεγμένοι πολιτικοί εκπρόσωποι να λαμβάνουν αποφάσεις που αφορούν θέματα επιστημονικά, αρμοδιότητας των ιστορικών και των ερευνητών. Η Ιστορία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την χειρίζονται κατά βούληση οι πολιτικοί. Τελευταίο κρούσμα είναι η προσπάθεια εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό στην Ευρώπη, που κορυφώθηκε με το γνωστό ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΟΑΣΕ και είναι τουλάχιστον άδικη και ανιστόρητη. Για να μην πούμε ότι σε μεγάλο βαθμό είναι και ιερόσυλη και κατάπτυστη. Ο χιτλεροφασιστικός στρατός μπήκε στις χώρες της Ευρώπης ως κατακτητής και ο Κόκκινος Στρατός ως απελευθερωτής. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, που δεν μπορεί να την αλλοιώσει καμιά σκοπιμότητα, καμιά υστεροβουλία, κανείς ρεβανσισμός και καμιά μισαλλοδοξία. Είκοσι εκατομμύρια Σοβιετικοί στρατιώτες και πολίτες έπεσαν στη μάχη κατά του φασισμού. Το δεύτερο μέτωπο των δυτικών συμμάχων, με την απόβαση στη Νορμανδία, άνοιξε μόνο αφότου ο Κόκκινος Στρατός πρόλαβε ήδη κι απελευθέρωσε από τους φασίστες τη μισή Ευρώπη.
Η μεγάλη αντεπίθεση των συμμαχικών δυνάμεων, που σήμανε την αρχή του τέλους για το Γ’ Ράιχ, ξεκίνησε από τον Κόκκινο Στρατό, από τη σοβιετική πόλη Στάλινγκραντ. Όταν στις 9 Μαΐου του 1945 στο ισοπεδωμένο από τις βόμβες Βερολίνο υποστελλόταν η σημαία με τη σβάστικα και γινόταν η έπαρση της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο, όλοι γνώριζαν και όλοι βίωναν στο πετσί τους ότι η κομμουνιστική ιδεολογία υπήρξε ο αντίποδας της φασιστικής. Και για την πρώτη άρχιζαν τότε να ανατέλλουν καλύτερες ημέρες σε όλο τον κόσμο, ενώ για τη δεύτερη άνοιγε ο δρόμος για τη δικαστική διαδικασία και την καταδίκη στη Νυρεμβέργη.
Ανιστόρητη εξίσωση
Δεν μπορούν λοιπόν σήμερα, χάριν ύποπτων σχεδιασμών στην ανατολική Ευρώπη, με υπερατλαντική υποκίνηση ασφαλώς, να εξισώνονται και να ισοπεδώνονται τα πάντα. Αν μη τι άλλο, οι δυο ιδεολογίες χωρίζονται και από ποταμούς αίματος. Μπορεί στις χώρες της Βαλτικής και σε αρκετές ανατολικοευρωπαϊκές χώρες να ξεκίνησε εδώ και καιρό ένα κυνήγι μαγισσών, ένας ρεβανσισμός όπου δικάζονται, καταδικάζονται και φυλακίζονται υπέργηροι αγωνιστές-πατριώτες μόνο και μόνο γιατί, κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της πατρίδας τους ενάντια στον φασισμό, συνεργάστηκαν με τους άνδρες του Κόκκινου Στρατού. Κι αυτό απλώς και μόνο για να αναχαιτιστούν τα κινήματα της Αριστεράς σ’ αυτές τις χώρες, διότι άρχισαν να αναγεννιούνται. Όμως η υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά η Ελλάδα τι κίνητρα έχει να συμπαραταχθεί στην ανίερη και ανιστόρητη αυτή διαδικασία εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό; Είναι νοητό να εξισώνονται οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοτσολιάδες με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ που πολέμησαν τους φασίστες; Ή οι Γάλλοι αγωνιστές Μακί να ταυτίζονται με τους δωσίλογους; Η ανιστόρητη εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό ξεπλένει τον φασισμό και εκτρέφει τα όποια νεοφασιστικά κινήματα υπάρχουν ή ήθελαν εμφανιστεί. Οι σκοπιμότητες, οι υστεροβουλίες, ο ρεβανσισμός και η μισαλλοδοξία δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στη σύγχρονη εποχή, την εποχή, υποτίθεται, του δημοκρατισμού, του πλουραλισμού, της ανοχής στη διαφορετικότητα των απόψεων και των πολιτικών πεποιθήσεων.
Αυτό λοιπόν το κατάπτυστο κείμενο, το ψήφισμα που ευτελίζει τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ψήφισμα που ταυτίζει το καλό με το κακό, τα θύματα με τους θύτες, τους ήρωες και τους αγωνιστές με τους δωσίλογους και τους εγκληματίες, ανάγκασε φωνές όπως του Μίκη Θεοδωράκη, του Ντάριο Φο, του Χάρολντ Πίντερ, να απαντήσουν. Νά η φωνή του Μίκη λοιπόν:
«Όταν αναγγέλθηκε, στα τέλη του 2005, ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάποιοι σκέπτονταν να εξομοιώσουν τους κομμουνιστές με τους ναζί, ακολούθησε ένα σφοδρό κύμα διαμαρτυριών. Έκτοτε οι πονηροί κρυπτοναζιστές δούλεψαν στο σκοτάδι και τελικά πέτυχαν τον σκοπό τους. Ώστε έτσι λοιπόν, το νερό και η φωτιά είναι το ίδιο. Το καλό και το κακό, το σκοτάδι και το φως, οι θύτες και τα θύματα, τα Άουσβιτς και τα Στάλινγκραντ, τα κτήνη και οι ήρωες, ο φασισμός και η αντίσταση είναι γι’ αυτούς το ίδιο! Δεν καταλαβαίνουν όμως πως μ’ αυτή την τερατώδη διαστρέβλωση της πρόσφατης Ιστορίας καταδίκασαν τους εαυτούς τους και όσους τους ακολουθούν στην αιώνια ντροπή, ενώ παράλληλα στιγμάτισαν ένα σημαντικό θεσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη σκιά της υποψίας ότι αποτελεί ένα εφαλτήριο για τη δυσφήμηση όλων των λαών και των κυβερνήσεων που συγκροτούν τη σημερινή Ευρώπη, που από Ευρώπη των λαών, της δημοκρατίας και της προόδου επιδιώκουν να την καταντήσουν κακέκτυπο της Ευρώπης που επεδίωκε να δημιουργήσει ο Χίτλερ, με βασικούς στόχους την εξόντωση της ελευθερίας και της δημοκρατίας, των Εβραίων, των Τσιγγάνων, των κομμουνιστών και κάθε ελεύθερου ανθρώπου χωρίς παρωπίδες. Γι’ αυτό τους κατηγορώ για κρυπτοναζισμό και τους προειδοποιώ ότι σύντομα θα καταντήσουν περίγελος των ελευθέρων πολιτών όπου Γης, από τη στιγμή που θα αποκαλυφθεί η πραγματική τους ταυτότητα».
Το Σύμφωνο του Μονάχου
Πολλά έχουν ειπωθεί για τη συμφωνία Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Όμως, έναν χρόνο νωρίτερα, μια άλλη συμφωνία είχε πραγματοποιηθεί στο Μόναχο. Το Σύμφωνο του Μονάχου.
Στις 29 Σεπτεμβρίου του 1938, στο Σύμφωνο του Μονάχου, οι ηγέτες της Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ, της Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι, του Ηνωμένου Βασιλείου Άρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλεν και της Γαλλίας Εντουάρ Νταλαντιέ, αποφάσισαν από κοινού την προσάρτηση μέρους της Τσεχοσλοβακίας στο Γ΄ Ράιχ, ως ανταπόδοση για μη επίθεση της Γερμανίας στις ανέτοιμες στρατιωτικά Αγγλία και Γαλλία.
Τόσο ο Τσάμπερλεν όσο και ο Νταλαντιέ επέστρεψαν στις χώρες τους ως θριαμβευτές και τα πλήθη τούς επιφύλαξαν θερμές υποδοχές, διακηρύσσοντας μάλιστα ο πρώτος δημόσια την "έντιμη ειρήνη", απομακρύνοντας έτσι -όπως νόμισαν- την όποια απειλή πολέμου. Στην πραγματικότητα, είχαν δώσει το πράσινο φως για την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έναν χρόνο μετά (23 Αυγούστου 1939), έγινε η συμφωνία Μολότοφ Ρίμπεντροπ στη Μόσχα. Είναι χαρακτηριστικό πως μετά την υπογραφή του συμφώνου, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, πρωθυπουργός της Βρετανίας, δήλωσε πως οι ναζί «πρόδωσαν το αντι-Κομιντέρν σύμφωνο και τις αντι-μπολσεβίκικες συμφωνίες», ενώ η αμερικανική εφημερίδα Νew York Herald Tribune έγραφε πως ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς Ανατολάς και αρνάκι προς Δυσμάς».
* Ο Ευριπίδης Κλεόπας είναι συγγραφέας-εκδότης. Το παρόν είναι απόσπασμα κειμένου του που είχε γράψει δεκατρία χρόνια πριν (2006) και είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα "Ενημέρωση" της Κέρκυρας.
