Είναι, βλέπεις, που σαν «τουρκόσπορους» τους υποδέχθηκε η τότε Ελλάδα και, παρά τα όσα από αυτούς πολιτιστικά και κοινωνικά εισέπραξε ώστε να κάνει μερικά βήματα προς τα μπρος, ποτέ δεν διδάχθηκε από τα λάθη εκείνης της εποχής, αφήνοντας την ξενοφοβία και τον ρατσισμό να διαρρέουν διαχρονικά τις συλλογικές συμπεριφορές όποτε αυτές είχαν να αντιμετωπίσουν τη μαζική είσοδο μεταναστών ή προσφύγων στη χώρα.
Τα ζήσαμε κάποτε με τους οικονομικούς μετανάστες από την ανατολική Ευρώπη, τα ζήσαμε στη συνέχεια με τις χιλιάδες των Αλβανών, τα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες από τη Συρία, το Αφγανιστάν αλλά και την Αφρική. Και αναζητείς σήμερα κάποια ελάχιστα δείγματα ανθρωπισμού εν μέσω μιας γενικευμένης ανθρωπιστικής κρίσης, που εξαναγκάζει εκατομμύρια ανθρώπους στην εγκατάλειψη των εστιών τους καταγράφοντας μια ιστορική για την ανθρωπότητα μετακίνηση πληθυσμών.
Και στο μονοπάτι αυτής της μετακίνησης εδώ και χρόνια βρίσκεται και η Ελλάδα, που τις τελευταίες ημέρες «συνεδριάζει σε έκτακτα δημοτικά συμβούλια» και πλειοψηφικά διακηρύσσει την αντίθεσή της στη φιλοξενία προσφύγων και μεταναστών εντός των διοικητικών της ορίων. Αλήθεια, έχει μετρήσει κανείς τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις των πλειοψηφιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που στην ιδέα και μόνο ότι η περιοχή τους μπορεί και να επιλεγεί για τη φιλοξενία ή την κράτηση «αλλοδαπών» ξεσπαθώνουν και απειλούν την κεντρική διοίκηση και την κυβέρνηση μην και τολμήσει να τους φορτώσει με τους παρείσακτους από την Ανατολή;
Έχει μετρήσει κανείς τον φόβο, το μίσος και τις υπερβολές που η κυβέρνηση της Ν.Δ. καλείται να “θερίσει” σε τοπικό επίπεδο σήμερα, μετά από όσα δηλητηριώδη τα προηγούμενα χρόνια έσπειρε με αφορμή την προσφυγική κρίση; Κι αυτή η καταμέτρηση οφείλει να γίνει όχι με σκοπό μια φτηνή εργαλειοποίηση του προβλήματος προς άγρα μικροπολιτικών πόντων της στιγμής, αλλά προς γνώση και συμμόρφωση όσων πόνταραν και ποντάρουν στα ξενοφοβικά και ρατσιστικά ένστικτα που διαρρέουν τον εθνικό κορμό από το μακρινό 1922 μέχρι σήμερα.
