Του Γιώργου Πετρόπουλου*
Χρειάστηκε περίπου ένας μήνας για να καταρρεύσει και η τελευταία αυταπάτη όλων όσοι, ίσως καλόπιστα, προσδοκούσαν πως η η διακυβέρνηση της Ν.Δ. θα χαρακτηριζόταν από μετριοπάθεια και εκσυγχρονιστική διάθεση.
Τα πρώτα δείγματα δείχνουν πως πρόκειται για ένα υβρίδιο Ακροδεξιάς, νεοφιλελευθερισμού και βαλκανικής (ή κεντροαμερικάνικης) κουλτούρας οικονομικού παρασιτισμού, που αποσκοπεί στον καθεστωτικό έλεγχο όλων των πτυχών της δημόσιας ζωής και στην ικανοποίηση των αιτημάτων της οικονομικής ελίτ και των πρωθυπουργικών φίλων που τους βοήθησαν να έρθουν στην εξουσία.
Επιγραμματικά αναφέρω το υπερσυγκεντρωτικό πρωθυπουργικό κράτος που δημιουργείται, την κατάργηση των ελεγκτικών μηχανισμών, την έμμεση κατάργηση του ΑΣΕΠ, την αναδρομική θέσπιση κανόνων αποκομματικοποίησης για την Επιτροπή Ανταγωνισμού, που όμως δεν ισχύουν για την τοποθέτηση ενός ακροδεξιού, άμεσου πρωθυπουργικού συνεργάτη στην προεδρία της ΕΡΤ, την κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής για να ικανοποιηθεί ο ΣΕΒ, την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.
Για να κατανοήσουμε την απροκάλυπτα καθεστωτική συμπεριφορά της Ν.Δ. και του συνασπισμού συμφερόντων που την στηρίζει, πρέπει να αντιληφθούμε την ασυνέχεια που συνιστά για το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, το τέλος του “συναινετικού δικομματισμού”, με την κατάρρευση του πόλου που συγκροτούσε το ΠΑΣΟΚ, ειδικά αυτό της περιόδου Σημίτη.
Η ανάδυση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, του ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσώπησε τα υποτελή κοινωνικά στρώματα τα οποία επλήγησαν από τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, ακόμη και όταν εξαναγκάστηκε να εφαρμόσει ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, έθεσε σε διακινδύνευση τα συμφέροντα της παρασιτικής ελίτ και των πολιτικών οικογενειών που νέμονται τις τελευταίες δεκαετίες τη χώρα. Πρόκειται για ένα σημείο - τομή που δεν έχει κατανοηθεί επαρκώς από την Αριστερά (ιδιαίτερα από την πέραν του ΣΥΡΙΖΑ), λόγω πολιτικής σκοπιμότητας, κυρίως όμως λόγω θεωρητικής ένδειας.
Αναθεώρηση σχεδίων
Πρωταρχικός στόχος των συμφερόντων που συνδέονται με τη Ν.Δ. ήταν αυτό που περιγράφηκε ως “στρατηγική ήττα” του ΣΥΡΙΖΑ. Πρακτικά, η εκλογική του αποδυνάμωση, με την παράλληλη “νεκρανάσταση” του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Η αποτυχία, παρά τη λυσσώδη προσπάθεια, του σχεδίου επανασύστασης του συναινετικού δικομματισμού, εξαναγκάζει σε αναθεώρηση των σχεδίων.
Όλες οι κινήσεις της νέας κυβέρνησης παραπέμπουν σε μια ακραία καθεστωτική αντίληψη, συνυφασμένη με οπισθοδρομήσεις, από το κράτος δικαίου και τους κοινά παραδεκτούς κανόνες. Αυτή συνδυάζεται με τον απόλυτο έλεγχο των μηχανισμών, κατασκευής και διαχείρισης της ειδησεογραφίας, με τη δημιουργία fake news, την απόκρυψη ειδήσεων, την εξαφάνιση του πολιτικού αντιπάλου από τη δημόσια σφαίρα.
Τα παραπάνω στοιχειοθετούν την προσπάθεια να μην επαναληφθεί το “λάθος” μιας νέας εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ ή τουλάχιστον, όταν συμβεί αυτό, να έχουν περάσει πολλά χρόνια.
Οι προσπάθειες δημιουργίας ενός καθεστωτικού, μονοπολικού κυβερνητικού συστήματος, δεν θα σταματήσουν στις νομοθετικές παρεμβάσεις του πρώτου μήνα, θα συνεχιστούν και με άλλα μέσα, που ήδη προαναγγέλλονται και που περιλαμβάνουν από την αλλαγή του εκλογικού νόμου έως τις δικαστικές διώξεις με στόχο την “ομηρεία” ή και την πολιτική εξόντωση στελεχών της αντιπολίτευσης.
Ισχυρός μηχανισμός
Η Ν.Δ. και τα συμφέροντα που τη στηρίζουν στήνουν έναν ισχυρό καθεστωτικό μηχανισμό προκειμένου να αντιμετωπίσουν την αστάθεια που προκαλεί το τέλος του “συναινετικού δικομματισμού”. Έλεγχος των “εξουσιών”, υπεροπλία σε Τοπική Αυτοδιοίκηση, επιμελητήρια και συνδικάτα, και, πάνω απ' όλα, ιδεολογική ηγεμονία βασισμένη στην υπόσχεση απέναντι στην πραγματική ή φαντασιακά προσδιοριζόμενη “μεσαία τάξη” , όχι για κίνηση προς το μέλλον, αλλά για επιστροφή στο παρελθόν. Σε αυτό το ανομολόγητο “κοινωνικό συμβόλαιο” μεταξύ μεγάλης και μικρομεσαίας διαφθοράς, που χαρακτήρισε την “ανάπτυξη” της χώρας την προηγούμενη εικοσαετία, και που τελικά οδήγησε στη χρεοκοπία και στα Μνημόνια.
* Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
