Του Βαγγέλη Γέττου
‘’Πες μου μαμά...
Πες μου τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά
που αν και γεννιούνται κανονικά,
δε μεγαλώνουν κανονικά
δεν ονειρεύονται κανονικά,
ούτ’ ερωτεύονται κανονικά […]
Τα κανονικά παιδιά, Τρύπες, Τρύπες στον Παράδεισο, 1990 (Στίχοι Γιάννης Αγγελάκας).
Πρόσφατα ένα μάλλον πασίγνωστο star δημοσιοποίησε το γεγονός της εισαγωγής του στο Δαφνί. Αγνοούσα το όνομα και τη διαδρομή του μέχρι που το Πρώτο Θέμα ανέλαβε να τον βάλει και στη δική μου ψηφιακή ζωή. Και μάλιστα όχι απευθείας καθώς δεν τσαλαβουτάω μέσω κανενός τρόπου, έντυπου ή ψηφιακού, στα φαιά νερά του συγκεκριμένου υπονόμου. Παρακολουθώ και ακολουθώ όμως πλήθος άλλων λιγότερο βλαβερών μέσων, ανάμεσα στα οποία και πολλά τοπικά της επαρχίας (καθότι καταυλακιώτης). Από ένα λοιπόν από αυτά που αναπαρήγαγε το δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος ενημερώθηκα για το σούσουρο σχετικά με την πρόσφατη εισαγωγή του εν λόγω προφανώς διασήμου στο Δαφνί για κοινές παθολογικές εξετάσεις. Με αφορμή την εισαγωγή του αυτή που σκανδάλισε την μεσημεριανάδικη επικράτεια, ανασύρθηκε και η ιστορία τού πώς αντιμετώπισε τα ναρκωτικά στα οποία κατέφευγε από μικρός για να αντιμετωπίσει τη διπολική διαταραχή που τον βασάνιζε.
Ας αφήσουμε στην άκρη το Πρώτο Θέμα και την ανθρωποφαγική του τάση. Ο άνθρωπος αυτός αποφάσισε να κάνει γνωστή την τραγική ιστορία των ουσιών και της ψυχικής νόσου του. Μέχρι το τέλος του άρθρου περίμενες να αποκαλύψει, να ψιθυρίσει ή έστω να μας υποψιάσει για τον λόγο για τον οποίο αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία του με το κοινό του που, εξ όσων ψυχανεμίζομαι, δεν είναι ευκαταφρόνητο. Περίμενες εκείνη την κουβέντα που θα μπορούσε να δώσει ελπίδα στους ομογάλακτους της αισθητικής και του lifestyle του να στραφούν στην θεραπεία και να εγκαταλείψουν την αυτοκαταστροφή.
Προς το τέλος κάτι πάει να πει: «Μου αρέσει να βοηθάω κόσμο που πάσχει από αυτή την ψυχική νόσο». Όπα, λέω, επιτέλους, αφού πούλησε ξανά το επιχρυσωμένο τομάρι του για μια χούφτα likes, θα το κάνει το βήμα, θα το πει, θα ενθαρρύνει. Αλλά και πάλι απογοητεύθηκα: «και για αυτό το λόγο αποφάσισα να ακολουθήσω τη θεραπευτική συμβουλευτική». Δεν απαιτείται ιδιαίτερα ανεπτυγμένη οξυδέρκεια για να αντιληφθεί κανείς το παράδοξο τού πώς μπορεί να βοηθάς άλλους κοιτώντας και πάλι μέσα από τη μάντρα του ακαταμάχητου εαυτούλη σου. Ένας τρελός όταν είναι ‘’κανονικός’’ είναι απλά ένα πληγωμένο αγόρι. Ο οποιοσδήποτε άλλος είναι απλά τρελός.
Και σκέφτομαι την μικρή αυτή παραδημοσιογραφική ιστορία και νιώθω ότι πράγματι, αυτό που οσμιζόμασταν στον ελληνικό αέρα ήταν κάτι πολύ χειρότερο από την επάνοδο της ακροδεξιάς μπάντας που ελέγχει τον Μητσοτάκη στην εξουσία.
Σκέφτομαι τους ‘’κανονικούς’’ ανθρώπους που επικαλέστηκε πρόσφατα η Athens Voice ως φαντασιακούς συμμάχους της έναντι των παραχαρακτών της σκυλευτικής ανάρτησής της για την νεκρή εργαζόμενη. Σκέφτομαι τους 60.000 ‘’κανονικούς’’ ανθρώπους που ψήφισαν τον Άδωνι. Τους ‘’κανονικούς’’ που έστειλαν την μάσκα ονόματι Βελόπουλος στη Βουλή. Τους χιλιάδες ‘’κανονικούς’’ που απείχαν και σε λίγο θα ζητιανεύουν και πάλι στα βουλευτικά γραφεία. Αναλογίζομαι την ‘’κανονική’’ παράνοια τού να ψηφίζεις αυτόν που σου υπόσχεται ρητά, απερίφραστα, απροκάλυπτα ότι θα σε καταστρέψει.
‘’Κανονικοί’’ θεατές ψηφίζουν μάσκες, ‘’κανονικοί’’ αυτοκτονικοί τύποι ψηφίζουν τον πολιτικό τους δήμιο, ‘’κανονικοί’’ άνθρωποι γενικώς. Τα πληγωμένα παιδιά της Ελλάδας μας μοιράστηκαν την μακεδονική τους μαστούρα και την έκαναν Ιστορία. Τα απογοητευμένα ‘’κανονικά’’ παιδιά αποφάσισαν ότι και άλλα ‘’κανονικά’’ παιδιά αξίζει να πάρουν το δρόμο της μετανάστευσης.
Και από την άλλη οι τρελοί, οι αληθινά τρελοί, που παρεξέκλιναν, που προκάλεσαν μία τετραετή εκτροπή, που δεν είναι πληγωμένοι αλλά ηλίθιοι, άρρωστοι και παρανοϊκοί. Οι ‘’μη κανονικοί’’΄που κάτι είδαν, κάτι προσπάθησαν. Και τελικά κατέληξαν να υφίστανται ηλεκτροσόκ στις τηλεοπτικές φωλιές του κούκου. Αλλά άντεξαν. Και ο τρελός που αντέχει είναι ο μεγαλύτερος τρόμος όσων των βασάνισαν.
Κι όλα στο μυαλό μου ψάχνουν αναφορές, να συγκριθούν, να ζυγιαστούν, να δούμε που διάολο πάμε. Και το μόνο που αντικρύζω είναι εκείνη η μεσημεριανή αλγερινή παραλία όπου ο Ξένος του Καμύ ξαναπαίρνει το περίστροφο και δολοφονεί ψύχραιμα, ασύνειδα, την κανονικότητα. Άραγε τι θα έλεγε το Πρώτο Θέμα για τον Ξένο; Πληγωμένο παιδί, ‘’κανονικός’’ τρελός, τρελός απλά;
