Τον Σεπτέμβριο του 2015 η Ελλάδα ήταν μια χώρα σε απόγνωση. Στο βάρος των δύο πρώτων Μνημονίων, που διέλυσαν την οικονομία και την κοινωνία, είχε προστεθεί και ένα τρίτο. Οι αντοχές και οι ελπίδες της κοινωνίας είχαν εξαντληθεί. Και το παραμικρό πρόσθετο μέτρο σήμαινε δυσβάστακτο βάρος. Και σχεδόν κανείς δεν πίστευε ότι η χώρα θα βγει κάποτε από τη μέγγενη της επιτροπείας και θα μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της.
Τον Ιούλιο του 2019 η εικόνα είναι ριζικά διαφορετική. Η χώρα έχει βγει από την επιτροπεία, έχει βιώσιμο χρέος και δανείζεται από τις αγορές. Η οικονομία υπεραποδίδει. Και από τον Αύγουστο του 2018 ένα σχέδιο στήριξης της εργασίας, της πραγματικής οικονομίας και του πιο ευάλωτου τμήματος της κοινωνίας βρίσκεται σε εφαρμογή. Το πιστώνεται η κυβέρνηση της Αριστεράς.
Θα είχε ενδιαφέρον να σκεφτεί κάποιος πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν τον Σεπτέμβριο του 15 είχε ξαναπέσει στα χέρια του παλιού πολιτικού συστήματος. Το θέμα όμως δεν είναι εκεί. Σήμερα κρίνεται το μέλλον. Κρίνεται το αν η χώρα θα μπει στις ράγες μιας δίκαιης ανάπτυξης και μιας καλύτερης εποχής για όλους μας. Ή αν θα περάσει υπό τον έλεγχο των μεγάλων ισχυρών συμφερόντων, με ό,τι σημαίνει αυτό για την εργασία, την πραγματική οικονομία και το κοινωνικό κράτος.
Τόσο απλά, τόσο καθαρά είναι τα διλήμματα της σημερινής ημέρας. Και το μήνυμα είναι ένα: Δεν θα επιτρέψουμε να μας γυρίσουν πίσω!
Στις κάλπες λοιπόν, δυνατά και αισιόδοξα! Η μεγάλη προοδευτική πλειοψηφία θα νικήσει και πάλι! Για τη δίκαιη ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη δημοκρατία!
