Και φυσικά δεν πρόκειται για «προσωπικές απόψεις» του Μπ. Παπαδημητρίου. Διότι κανείς δεν θα διατύπωνε τέτοιες ταλιμπανικού χαρακτήρα προσωπικές απόψεις προεκλογικά, αιφνιδιάζοντας το κόμμα του και υποχρεώνοντάς το να τον αδειάσει και να τον εκθέσει τόσο κοντά στις κάλπες. Ή θα έλεγε τουλάχιστον «αυτά είναι προσωπικές απόψεις».
Δεν είναι λοιπόν προσωπικές απόψεις αυτό που κατατέθηκε εχθές. Ένα ντιλ της Νέας Δημοκρατίας με τις τράπεζες είναι. Γιατί σας κάνει εντύπωση; Μετρήστε πόσα τέτοια ντιλ έχουν έρθει στην επιφάνεια από την πολιτική συζήτηση των τελευταίων ημερών: Ένα με τις ασφαλιστικές για τον ιδιωτικό επικουρικό πυλώνα.
Ένα με τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα για την εγκατάστασή τους μέσα στα νοσοκομεία. Ένα για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Ένα με τον όμιλο Λάτση, που αφορά την αλλαγή των όρων για το Ελληνικό, αλλά μάλλον εκτείνεται και ευρύτερα. Και ένα αυτό με τις τράπεζες, που θα φορτώσει την κοινωνία με ένα νέο Μνημόνιο, μια πιστοληπτική γραμμή, που θα συνοδεύεται από επιτήρηση, προαπαιτούμενα και απώλεια κυριαρχίας. Ναι, γιατί, θα λυπηθούν την κοινωνία; Τους είδατε να τη λυπούνται την περίοδο 2010 - 2014;
Και δεν είναι μόνο αυτά τα ντιλ. Οι σχολάρχες των ιδιωτικών περιμένουν στην γωνία. Ο ξενοδόχος της Κω επίσης. Οι εργοδότες ετοιμάζονται να καλωσορίσουν τις ελεύθερες απολύσεις, τα δωδεκάωρα και τις ρυθμίσεις για τους ενοικιαζόμενους.
Ντιμπέιτ μπορεί να μην ήθελαν, αλλά η πραγματικότητα είναι πλέον μπροστά μας. Στις 7 Ιουλίου η άγνοια δεν συγχωρείται.
