ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΧΠΕΚΙΔΗ*
Ένα μεγάλο τμήμα του λαού μας υποφέρει. Αν δεν ακούμε για αυτοκτονίες (όπως πριν), αν ο κόσμος πληρώνει κάπως τις υποχρεώσεις του, είναι γιατί τραβάει την υπομονή του έως τα έσχατα όρια και εξαντλεί τη συμπάθειά του προς την κυβέρνηση που ψήφισε, ή και που δεν ψήφισε, αλλά καταλαβαίνει ότι εκεί που βρεθήκαμε θα πρέπει να παλέψουμε. Η κυβέρνηση, παρά την ασφυκτική (ακόμα) εποπτεία και τον έλεγχο, πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των χρεωμένων νοικοκυριών: με γενική ρύθμιση κατά τις δυνατότητες κάθε νοικοκυριού και με κάποιας μορφής σεισάχθεια.
Αν η κυβέρνηση δεν βρει τρόπο να βοηθήσει ουσιαστικά τους πολίτες, παρόλη τη δουλειά που έχει κάνει, θα έχει επιτελέσει το μισό χρέος της απέναντί τους. Ώστε δεν μπορεί να πάει σε εκλογές υπό αυτές τις συνθήκες. Κάτι πρέπει να ρισκάρει. Σήμερα οι συνθήκες έναντι των δανειστών είναι πολύ καλύτερες απ’ ό,τι πριν από τρία χρόνια. Αρκετά πιέστηκε ο λαός. Τώρα πρέπει να πιεστούν οι δανειστές. Να ανακουφιστεί όλη η κοινωνία, να ανασάνουν τα νοικοκυριά, οι άνθρωποι να χαμογελάσουν.
Οι τράπεζες έτσι κι αλλιώς έχουν «ανακεφαλαιοποιηθεί» (ο όρος δεν είναι απλώς αδόκιμος, είναι απάτη) με χρήματα των φορολογουμένων. Κι εξάλλου είναι έτοιμες να πουλήσουν τα χρέη στο 25% ή και το 10% της αξίας τους και ακόμη πιο κάτω. Όλος αυτός ο κόσμος, που θα έχει γλιτώσει από έναν μεγάλο βραχνά, θα μπορεί να εκπληρώσει πιο άνετα το υπόλοιπο των φορολογικών του υποχρεώσεων, τις δόσεις των δανείων και τις εισφορές στα διάφορα ταμεία, ώστε και το κράτος να εισπράξει χρήματα -που τώρα δεν εισπράττει- προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του και τα ταμεία να ορθοποδήσουν και οι τράπεζες -που δεν είναι δα και άμοιρες ευθυνών για τη χρεοκοπία μας- να πάψουν να κυνηγάνε με κτηνώδεις τρόπους τους πολίτες.
Είναι κι εκείνο το πρόβλημα με τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο. Υπάρχει τελεσίδικη και «άμεσα εκτελεστή» δικαστική απόφαση, βάσει της οποίας μπορεί να γίνει ανάλογη νομοθετική ρύθμιση (η δικαστική οδός δεν έχει τέλος), ώστε να λυτρωθούν οι 70.000 δανειολήπτες αυτής της κατηγορίας που παγιδεύτηκαν από τις ίδιες τις τράπεζες. Αυτό θα είναι μια ουσιαστική επιτυχία.
Το δικαιούται ο ελληνικός λαός. Αρκετά έχει υποφέρει όλα αυτά τα χρόνια. Σεισάχθεια. Μία φορά «τότε» και μία τώρα. Η σεισάχθεια τον 6ο π.Χ. αιώνα ήταν η αρχή του δρόμου που οδήγησε στη δημοκρατία. Ας είναι τώρα η αρχή της αποκατάστασης της δημοκρατίας. Πρέπει να ελευθερωθούν οι άνθρωποι για να ξανανθήσει η δημοκρατία. Με τους πολίτες «υπό ζυγόν», η δημοκρατία δεν μπορεί να αντέξει για πολύ.
Κι αν δεν είναι αυτό κάτι εύκολο, αξίζει πάντως το ρίσκο. Από κει και πέρα, θα έχει ο λαός και πάλι τον λόγο. Είπαμε: η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Και οι πολίτες θα έχουν να αγωνιστούν για κάτι πιο συγκεκριμένο, πιο «χειροπιαστό». Θα ξέρουν τι υπερασπίζονται, θα αισθανθούν ότι με τη δημοκρατία, που είναι η μοναδική εγγύηση της ευτυχίας τους, μπορούν να αναδείξουν συλλογικά τις δυνάμεις, την επινοητικότητα, τη δημιουργικότητα, τις αρετές τους εντέλει. Και κανείς δεν θα μπορεί να τους ξεγελάει, να τους παραπλανά. Δεν θα καταλήγουν σε πράξεις και συμπεριφορές απελπισίας, όπως απογοήτευση, αποχή από τις εκλογές και τις δημοκρατικές διαδικασίες, συμπόρευση με ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα, ζητιανιά, αυτοκτονίες... Συμπεριφορές δουλικές, στάσεις απελπισίας. Θα υψώσει το ανάστημά του, θα νιώσει και θα δείξει τη δύναμή του απέναντι σ’ αυτούς τους λίγους, τους ελάχιστους, που ζουν εις βάρος του. Όποιες πολιτικές εξελίξεις κι αν ακολουθήσουν έπειτα από αυτή τη λυτρωτική κίνηση της σεισάχθειας, αυτή η κυβέρνηση θα έχει την ευγνωμοσύνη του λαού και μια θέση στην ιστορία των λαϊκών διεκδικήσεων και κατακτήσεων μέσω της δημοκρατικής ψήφου.
Υπάρχει πολλή δυστυχία γύρω μας. Στην Ελλάδα, την Ευρώπη, στον κόσμο. Η Ευρώπη δυστυχώς βαδίζει σε δρόμους σκοτεινούς, χωρίς μπούσουλα, δίχως όραμα. Η παγκόσμια κοινότητα ζει στον φόβο. Όλοι οι λαοί της Γης, τόσο αυτοί που «ευημερούν» όσο και εκείνοι που υποφέρουν, βλέπουν την απειλή του πολέμου να επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια τους - όσοι δεν τον ζουν κιόλας. Τα σημάδια είναι φανερά. Μόνο όσοι είναι τυφλωμένοι από το συμφέρον τους δεν το βλέπουν. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματέο Ρέντζι είχε παρομοιάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση με την ορχήστρα του Τιτανικού, που παίζει ενώ το καράβι βουλιάζει! Και κανείς δεν βγήκε να του απαντήσει∙ γιατί απλούστατα όλος ο κόσμος καταλαβαίνει ότι τα πράγματα είναι κάπως έτσι. Όλοι, εκτός από αυτούς που παίζουν με τις τύχες του κόσμου.
Το δίκαιο των πολλών να υπερισχύσει έναντι της απληστίας των λίγων, οι εργαζόμενοι να επιβληθούν στους κηφήνες, ο λαός στην ολιγαρχία, η δημοκρατία στον φασισμό. Η Ιστορία είναι με τους λαούς, όχι με τις βδέλλες. Κι όταν ένας λαός είναι αποφασισμένος, πολλά μπορεί να πετύχει. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να τολμήσει και ο λαός να τη στηρίξει. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αύριο θα είναι ίσως αργά. Σεισάχθεια, λοιπόν, τώρα!
* Ο Αντώνης Σαχπεκίδης είναι κλασικός φιλόλογος - συγγραφέας
