Το deal Εθνικής - Eurobank έχει ανακοινωθεί από τον Οκτώβριο με έγκριση της τρόικας και με τις δημόσιες δηλώσεις της κυβέρνησης ότι αλλάζει το κλίμα στην τραπεζική αγορά και διευκολύνεται η διοχέτευση ρευστότητας στην πραγματική οικονομία.
Η συγχώνευση προχώρησε, η δημόσια πρόταση έγινε με επιτυχία, η Εθνική τύπωσε νέες μετοχές, που διαπραγματεύονται από τα τέλη Φεβρουαρίου στο ταμπλό, και αυτό που μένει είναι η νομική ένωση και ο επανασχεδιασμός για τα υποκαταστήματα, τους υπαλλήλους και τα κοινά προϊόντα που θα προσφέρουν.
Ξαφνικά όμως η τρόικα άλλαξε στάση ζητώντας τη χωριστή ανακεφαλαιοποίηση των δύο τραπεζών. Δηλαδή η τρόικα λέει ότι δεν πρέπει να γίνει η συγχώνευση, που ήδη έχει γίνει!
Τι κρύβεται πίσω από αυτή την ξαφνική αλλαγή στάσης; Ισχυρίζονται ότι μια μεγάλη τράπεζα, που θα έχει ενεργητικό 170 δισ., σχεδόν όσο το ΑΕΠ της χώρας, με 81 δισ. χαρτοφυλάκιο δανείων και πάνω από 60 δισ. καταθέσεις, δημιουργεί κίνδυνο για την επιτυχία της ανακεφαλαιοποίησης, επειδή δεν θα είναι εύκολο να προσελκύσουν τους ιδιώτες μετόχους.
Γι' αυτό θα πρέπει να μη γίνει η συγχώνευση και να ανακεφαλαιοποιηθούν χωριστά, να παραμείνουν χωριστές νομικές οντότητες, με την προοπτική να διευκολυνθεί η πώλησή τους ή ακόμα και να τεμαχιστούν και να διατεθούν στους επίδοξους επενδυτές ως τεμάχια. Σημειώνεται ότι υπάρχουν αρκετές θυγατρικές ελκυστικές για τους επενδυτές, με την Financebank να αποτελεί το «φιλέτο».
Δεν είναι ακόμη φανερό ποιοι ευνοούνται από την αποτυχία της συγχώνευσης και κρύβονται πίσω από τις αποφάσεις της τρόικας για αλλαγή στάσης.
Εκείνο, όμως, που είναι φανερό, είναι ότι δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο, αλλά ανατρέπονται οι διαδικασίες και οι αποφάσεις που έχουν πάρει οι ίδιες μνημονιακές δυνάμεις και αναζητούνται άλλες, αποσπασματικές λύσεις, που συνήθως έχουν καταστροφικές συνέπειες, χειρότερες από τις προηγούμενες, που είχαν δρομολογηθεί. Δεν διστάζουν, κάθε φορά που δεν τους βγαίνει ένα αρχικό σχέδιο, να ψηφίζουν ακόμη και νόμους για να νομιμοποιούν τις παράνομες ενέργειές τους, μην ξεχνώντας να απαλλάσσουν τους υπευθύνους.
Δεν έχουν πλέον ενδοιασμούς, καταφεύγουν σε ωμούς εκβιασμούς και δεν τηρούν ούτε και τις δικές τους αποφάσεις, συνεχώς δε εφαρμόζουν αποσπασματικές λύσεις δοκιμαστικά και ό,τι «τους κάτσει». Αναζητούν με απροκάλυπτο τρόπο διέξοδο στα αδιέξοδα στα οποία έχουν περιέλθει.
Οι εργαζόμενοι στον τραπεζικό κλάδο, που κάποιοι δεν θα διστάσουν να τους παρουσιάσουν ως «συντεχνία», δοκιμάζονται με αυτές τις πολιτικές. Αποτελούν εξειδικευμένο και έμπειρο προσωπικό, που αντί να απαξιωθεί εργασιακά θα πρέπει να αξιοποιηθεί για τη στελέχωση του αναδιαρθρωμένου τραπεζικού συστήματος της χώρας. Ενός τραπεζικού συστήματος που η Αριστερά οραματίζεται να θέσει στην υπηρεσία της κοινωνίας για την εξυπηρέτηση των αναγκών της πραγματικής οικονομίας.
Όσο συνεχίζεται η αναπαραγωγή αυτού του ασφυκτικού κλοιού που επιβάλλει το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, οι τεχνοκρατικές «λύσεις» για τα προβλήματα της οικονομίας, που επινοούνται και επιβάλλονται χωρίς προσχήματα και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, θα αποδειχτούν μηχανισμοί καταστροφής, που θα μεταφερθούν στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Την ίδια στιγμή, τα συμφέροντα της παρασιτικής ολιγαρχίας, ξένης και εγχώριας, προωθούνται και μάλιστα προστατεύονται.
Έτσι η ανατροπή αυτής της ανήθικης, αντιδημοκρατικής και αδιέξοδης πολιτικής είναι απόλυτα αναγκαία και θα πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια από όλους για την επίτευξή της.
