Πολύς αχός με γενικολογίες για τη φορολόγηση τις τελευταίες βδομάδες. Είναι η γνωστή μέθοδος που φιλοτεχνεί μια εικόνα για να κρυφτεί το βασικό χαρακτηριστικό της φορολογικής μας πραγματικότητας, του δράματος για πολλούς αλλά και του βολέματος για άλλους: η αδικία, οι ανισότητες.
Όλοι ξέρουν ότι ο υπερδανεισμός που οδήγησε στα ελλείμματα προκλήθηκε επειδή συστηματικά τα ετήσια έσοδα του Δημοσίου ήταν δεκάδες δισ. λιγότερα από τα έξοδα. Όλοι ξέρουν ότι η ανοχή στη φοροδιαφυγή και σε μεγάλου όγκου φοροαπαλλαγές επιχειρήθηκε να εξισορροπηθεί με την άνοδο των συντελεστών του ΦΠΑ και των ποσοστών του φόρου εισοδήματος. Όλοι ξέρουν ότι η λεγόμενη προοδευτικότητα της φορολογίας (όσο περισσότερο εισόδημα τόσο μεγαλύτερο ποσοστό φόρου) καταστρατηγείται σε κρίσιμους τομείς: κέρδη από κεφάλαια (οι τόκοι έχουν ίδιο επιτόκιο φόρου ανεξαρτήτως ύψους, στο Χρηματιστήριο ισχύει αφορολόγητο για τα κέρδη) και στη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας (ίδιοι συντελεστές στα διάφορα τέλη και στο αρχικό σχέδιο του υπουργείου προ μηνός). Όλοι ξέρουν ότι οι πιο άδικοι φόροι -οι έμμεσοι- φθάνουν στο 60% των φορολογικών εσόδων και ότι η άνοδος τους έχει συνεργήσει στην άνοδο των τιμών.
Και αιφνιδίως εμφανίστηκε το ενδιαφέρον για τον μέσο όρο φορολόγησης στην Ε.Ε. ή την Ευρωζώνη. Γιατί πρέπει να προσαρμοστούμε στον μέσο όρο και όχι κάτω ή πάνω; Σύμφωνοι είναι μια ένδειξη, αλλά πολύ γενική. Η ορθή επιλογή εξαρτάται από το ύψος του ελλείμματος, τη δομή ανά οικονομική δραστηριότητα και τα εισοδήματα ειδικά στις σημερινές συνθήκες. Αναμφίβολα η συνεχής ύφεση -και χωρίς να αλλάζει τίποτα το υπουργείο- αυξάνει την πίεση σε εκείνους που είναι συνεπείς, ενώ δίνει πολλές δικαιολογίες και αιτίες για να μειώνεται η τελική είσπραξη από φόρους.
Δίκαιη -πραγματικά όχι στα λόγια τα παχιά- κατανομή των φορολογικών βαρών έπρεπε και πρέπει να είναι ο στόχος. Δίκαιη σημαίνει πρώτα όλα τα εισοδήματα να φορολογούνται- όχι δηλαδή στις φοροαπαλλαγές π.χ. των κερδών στο Χρηματιστήριο, αλλά και των βουλευτών.
Δίκαιη σημαίνει φορολόγηση κάθε φυσικού προσώπου με βάση όλα τα εισοδήματά του: σήμερα χωριστά φορολογούνται τα ενοίκια, χωριστά οι τόκοι κ.λπ.
Δίκαιη φορολόγηση σημαίνει αντιστροφή της σχέσης έμμεσων/άμεσων φόρων.
Σημαίνει και συμμετοχή της ακίνητης και κινητής περιουσίας, ανάλογα όμως με το ύψος της ανά φυσικό ή νομικό πρόσωπο. Οι ιστορίες με τις λίστες κ.λπ. είναι ακριβώς η συστημική αντίσταση στη φορολόγηση της μεγάλης κινητής περιουσίας.
Και πάνω απ' όλα περιορισμός της εκτεταμένης φοροδιαφυγής.
Δεν έγιναν αυτά -έγιναν τα αντίθετα- στις μέρες των παχιών αγελάδων. Αν δεν γίνουν τώρα, δεν θα βγει ο λογαριασμός. Η τρέχουσα -δεξιάς ιδεολογικής προέλευσης- θεωρία ότι λιγότεροι φόροι θα είναι δικαιότεροι είναι καταφανώς παραπλανητική. Ντύνεται τη φιλολαϊκότητα, παριστάνει ότι όλοι είμαστε εξίσου θύματα, με σκοπό να μην ανεβεί η συμμετοχή στα δημόσια έσοδα όσων δεν πληρώνουν τόσα χρόνια όσα πρέπει. Ενδεικτική η προ ημερών προβολή από το ΙΟΒΕ του φόρου flat tax -ένα ενιαίο ποσοστό φόρου, 20% (!), για όλους ανεξαρτήτως ύψους εισοδήματος- που μόνον δικαιότερο σύστημα δεν είναι, καθώς θα φορτώσει τη διαφορά στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα.
Δεν αρκεί βεβαίως η δικαιοσύνη στη φορολογία για να βγει η καθημερινή ζωή. Είναι εντυπωσιακή η αδιαφορία της κρατικής διοίκησης, αλλά και η απουσία ισχυρής πολιτικής πίεσης (σε αντίθετη με τη σύγκρουση για τους φόρους) για τη συμπίεση των τιμών: μείον 20% οι μισθοί τα τελευταία χρόνια, στο 27% η ανεργία και μόλις άρχισαν πέφτουν οι τιμές κατά 2% (!), αλλά όχι σε τρόφιμα, σε είδη σούπερ μάρκετ που είναι ακριβότερα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό είναι δικαιοσύνη, είναι στοιχειώδης ισορροπία; Κανένα ουσιαστικό σημαντικό μέτρο που να πιέσει τις τιμές δεν έχει ληφθεί, εκτός από επιλεγμένες φλυαρίες και αποσιωπήσεις. Καλός ο προβληματισμός για την τιμή του βιβλίου, αλλά μήπως έπρεπε να προέχουν τα μέτρα για τη μείωση των τιμών των οπωροκηπευτικών έως των εισιτηρίων του αεροπορικού εσωτερικού μονοπωλίου;
